Βρες ένα χόμπι

Όχι, όχι, παρεξήγηση. Όταν σου προτείναμε να βρεις ένα χόμπι για να ησυχάσει το κεφάλι μας, δεν είχαμε ακριβώς αυτό στο μυαλό μας. Άλλωστε υπάρχουν χίλια δυο πράγματα, που μπορούν να σου προσφέρουν και προσωπική ευχαρίστηση και προβολή. Για παράδειγμα. Συλλέγεις γραμματόσημα; Διοργανώνεις σε συνεργασία με το Ταχυδρομείο μία φιλοτελική έκθεση και τα παρουσιάζεις στο κοινό. Κάμερες, φωτογραφίες, συνεντεύξεις …χαμός. Τραγουδάς στο μπάνιο; Κάνεις ένα ρεσιτάλ στις ντουζιέρες του Λιμενικού Ταμείου και το κοινό σε αποθεώνει. Κάμερες, φωτογραφίες, πρωτοσέλιδα … χαμός. Έχεις ταλέντο στη μαγειρική και θέλεις να γίνεις η Ρένα της Φτελιάς; Πηγαίνεις με τάπερ στα πανηγύρια και κερνάς τον κόσμο. Δηλητηριάσεις, γαστρεντερίτιδες, Maalox... χαμός.

Το να ψάχνεις λόγους για να καθίζεις κόσμο στο εδώλιο δεν είναι χόμπι, αλλά αιτία για να γελάνε ακόμα και οι πέτρες. Όταν η πλάση ολόκληρη γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από αυτή τη «δικομανία», το παιχνίδι θεωρείται χαμένο. Εκτός κι αν εκείνος που επιλέγει τέτοιου είδους τακτικές, επιθυμεί να κάνει νέα καριέρα ως ανιματέρ. Αντί να βρίσκεται στα τηλεοπτικά στούντιο και να λέει στο κοινό πότε να χειροκροτήσει, κάνει μηνύσεις και δε μένει άντερο σε κανέναν.

Το να βγει να μιλήσει για συκοφαντίες και προσβολή της αξιοπρέπειάς του, κάποιος που στο παρελθόν το έκανε επάγγελμα, είναι βλαξ χιούμορ. Γιατί μόνο ως άνοστο αστείο μπορεί να χαρακτηριστεί η αντίδραση ενός ανθρώπου σε τεκμηριωμένες απόψεις και επιχειρήματα με υπογραφή, όταν στο παρελθόν ο ίδιος «ξεφτίλιζε», κορόιδευε και έστηνε στον τοίχο άλλους, κρυμμένος πίσω από μία οθόνη υπολογιστή. Επομένως, στο σπίτι του κρεμασμένου, δεν μιλάνε για σκοινί. Ή μιλούν όσοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι «εγκλήματα» του παρελθόντος, έχουν παραγραφεί. Έλα όμως, που ο νόμος έχει πολλά ποδάρια και η θεία δίκη πολλά ανίψια με μακριά γλώσσα.

Το πρόβλημα δεν είναι η μαυρίλα στην ψυχή ενός ανθρώπου, αλλά η εμμονή του να κρατάει και τους υπόλοιπους στο σκοτάδι, υποτιμώντας τη νοημοσύνη τους. Είναι δύσκολο να παριστάνεις τον ηθικό και τον ατσαλάκωτο, όταν η γούνα σου έχει ήδη πολλά ράμματα. Και είναι εξίσου δύσκολο να δεχτείς ότι κάποιος τολμά να μιλήσει γι’ αυτά δημόσια. Επομένως, το κόκκινο στυλό γίνεται προέκταση του χεριού σου και αρχίζεις να κυκλώνεις ό,τι σου φαίνεται χρήσιμο. Κάνεις φύλλο και φτερό το διαδίκτυο, τα βιβλία του πανεπιστημίου, τις 20 σεζόν του «Νόμος και Τάξη» και ό,τι άλλο μπορεί να σου δώσει το πάτημα που χρειάζεσαι για να κάνεις το κομμάτι σου. Ακόμα κι αν ο κόσμος ξέρει τι θα του σερβίρεις. Υπάρχουν σήριαλ που βλέπουμε ξανά και ξανά, γιατί είναι έξυπνα και πνευματώδη. Υπάρχουν όμως και κάποια που δεν παλεύονται, γιατί στερούνται πρωτοτυπίας και δεν εξυπηρετούν σε τίποτα. Όσο και να διαφημιστούν, θα κοπούν στο δεύτερο επεισόδιο.

Κάθε άνθρωπος δικαιούται ένα χόμπι. Και δύο και τρία, μη σου πω. Αν δεν έχει και τίποτα άλλο στη ζωή του, μπορεί να ασχολείται μόνο με αυτά. Υπάρχουν άπειρα χόμπι. Να κάνει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει. Χόμπι για να περνάει ευχάριστα την ώρα του και χόμπι για να δικαιολογεί την ύπαρξή του. Εξάλλου, τα χόμπι προσφέρονται για προσωπική ικανοποίηση μέσα από πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Τη σωματική άσκηση, την καλλιτεχνική δημιουργία, την πνευματική αναζήτηση, την ψυχαγωγία. Όταν όμως το χόμπι καθορίζεται από την εμπάθεια, την εμμονή και τα σκοτεινά ένστικτα, τότε συνειδητοποιείς ότι στη ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που θέλουν να περνούν καλά κι αυτοί που δεν θέλουν να περνούν καλά οι άλλοι και προκειμένου να καθίσουν στο θρόνο, είναι αποφασισμένοι να πατήσουν επί πτωμάτων, παραβιάζοντας θεμελιώδεις αρχές όπως η δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου.

Πάντως μία καλή λύση είναι και η Zumba. Ξανασκέψου το.