Πόση φτήνια!

Προβληματίζει και τρομάζει η φτήνια, που σαν τους μύκητες της μούχλας εξαπλώνεται, στοχεύοντας να επικαλύψει και να φθείρει κάθε υγιές και καθαρό κύτταρο της κοινωνίας.

Μία φτήνια στη νοοτροπία, το σκεπτικό και τελικώς στις πράξεις, η οποία τείνει να γίνει καθεστώς, τουλάχιστον σε ότι αφορά δημόσιες συμπεριφορές.

Και η φτήνια συνήθως δεν υπάρχει αυτόνομα και ούτε αρχίζει και τελειώνει εντός των στενών ορίων των όσων χαρακτηρίζει.

Εκμεταλλεύεται την ανυπαρξία ηθικών φραγμών, βρίσκει και πατά επάνω σε ελαστικές συνειδήσεις, αξιοποιεί ψυχωτικές εμμονές, εκφράζει ηγετικούς τσαρλατανισμούς και τελικώς μαρτυρά ελλειμματικές καταβολές.

Όσοι λειτουργούν ως φορείς αυτής της φτήνιας, είναι αυτοί που της παρέχουν πρόσφορο έδαφος να λειτουργήσει.

Αυτοί που συναλλάζουν τους ιδεολογικούς μανδύες αναλόγως συμφερόντων, αρκεί να βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας.

Αυτοί που περιφέρονται στα πολιτικά πεζοδρόμια ως πόρνες, προσφέροντας πρόθυμα τις υπηρεσίες τους με το ανάλογο αντίτιμο, σε μία εμπορευματοποίηση της δημόσιας θέσης που διαθέτουν προς πώληση.

Αυτοί πως ως πειρατές αλώνουν τις ιδεολογίες, οι οποίες χρησιμοποιούνται πλέον ως άλλοθι προκάλυψης στη διαδικασία εκπόρνευσης τους.

Αυτοί που προθύμως εξυπηρετούν και τα δικά τους προσωπικά απωθημένα για αναγνώριση και καταξίωση, ξεπουλώντας το τομάρι τους με κανόνες της ελεύθερης αγοράς, που εμπορευματοποιεί ακόμα και συνειδήσεις.

Αυτοί που χρησιμοποιούν ως θεληματάδες και χειροκροτητές κάθε αστοιχείωτο και γραφικό, ανάγοντας τους σε περίοπτους συνεργάτες, απλώς και μόνο λόγω της προθυμίας τους στην εκτέλεση κάθε «βρώμικης» δουλειάς.

Αυτοί που παζαρεύουν την ηθική τους στο αλισβερίσι της διαφθοράς, συγκλίνοντας πάντοτε με τα πιστεύω του πλειοδότη, στον οποίο και κατακυρώνεται η χρήση της ατιμίας τους.

Αυτοί που αναίσχυντα μετατρέπουν την προστυχιά σε άποψη, ενδυόμενοι επαναστατικά λάβαρα ως διεκδικητές δικαίων, συγκαλύπτοντας με αυτά την αχρειότητα τους.

Αυτοί που προδίδουν όσους κρίνουν ότι δεν τους είναι πλέον χρήσιμοι, που δεν διστάζουν εν μία νυκτί να μετατρέψουν σε διάβολο όποιον έως χθες προσκυνούσαν ως άγιο και αντιστρόφως να εξυψώσουν όσους μέχρι πρότινος κατέκριναν.

Σε όλους αυτούς τους βιαστές της δημοσίας ζωής, που με την φτήνια τους εκχυδαΐζουν την δική μας καθημερινότητα, όσο χαμηλά και αν έχουν ρίξει την προσωπική τους τιμή, υπενθυμίζεται η ρήση του Μαρξ πως «Τίποτε δεν μπορεί να έχει αξία, αν δεν έχει χρησιμότητα».