Μάλιστα, κύριε

Μάλιστα, κύριε, Ό,τι πείτε, κύριε. Να σας φέρω έναν καφέ, κύριε; Να σας προσφέρω ένα νεράκι, ένα ποτάκι, ένα σαντουιτσάκι, μία υποδομούλα; Τι θα πάρετε; Να σηκωθώ να καθίσετε; Να φύγω να έρθετε; Να κάτσω να κάτσετε στα μαλακά; Να γίνω χαλάκι να με πατήσετε; Βεβαίως, κύριε, ό,τι θέλετε.

Πώς το έκανα πρόβα; Υπόκλιση, σκύψιμο του κεφαλιού και η γλώσσα να δουλεύει, όπως ορμήνεψε ο Mister Miyagi τον Ντάνιελ-σαν, στη σκηνή του φράχτη: “Up… And Down. And up… And down ”. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω και τον κάνεις τον άλλο, συλλεκτική κασετίνα των ΕΛ.ΤΑ., τίνγκα στο σπάνιο το γραμματόσημο. Αυτό είναι.

Μάλιστα, κύριε. Τι ζητάτε, τώρα; Την αξιοπρέπειά μου; Όλη; Να μην κρατήσω κάτι τις να τη θυμάμαι στα γηρατειά μου; Όχι; Εντάξει, κύριε. Πάρτε τη, κύριε. Ούτως ή άλλως, προς πώληση την είχα. Σας την κάνω δώρο. Σε καλή μεριά. Μην ανησυχείτε για μένα, την έχω βγάλει σέλφι και την έχω ποστάρει. Του χρόνου θα μου τη θυμίσει το Facebook.

Όχι, κύριε. Δεν με βάζετε σε κόπο. Και όποιο θέλημα ζητήσετε, σας παρακαλώ να ενοχλήσετε εμένα. Μόνο εμένα, όμως. Μη νομίζει κανείς άλλος ότι έχει την ανυπολόγιστη τιμή να είναι το τσιράκι σας εκτός από μένα και πάρει θάρρος.

Τι εννοείτε, κύριε; Φυσικά και δεν έχω αγνές διαθέσεις. Εσείς άλλωστε, θα έπρεπε να το γνωρίζετε αυτό καλύτερα από τον καθένα.

Σας το είπα και πριν, κύριε. Την αξιοπρέπειά μου την έχω βγάλει από πάνω μου εδώ και καιρό και της έχω βάλει ένα τεράστιο «ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Όποιος δίνει περισσότερα, την αγοράζει και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Εσάς σας την κάνω δώρο, γιατί δίνετε πολλά περισσότερα, κύριε. Να σας φέρω κάτι άλλο; Είστε εντάξει; Έχω κι άλλες υποδομές αν πεινάτε κι άλλο. Βέβαια, αυτές τις έχω κεράσει αλλού, αλλά θα μπορέσω να ξεκλέψω κανένα κομματάκι να σας φιλέψω. Μη μου μείνετε νηστικός και δε με συμπαθείτε πια.

Μάλιστα, κύριε. Ό,τι πείτε εσείς και ό,τι θέλετε εσείς, κύριε.

Οι πολίτες; Οι πολίτες μας σας υπολογίζουν και σας υπολήπτονται όπως κι εγώ, κύριε. Μα, τι λέτε, κύριε! Δεν θέλω να το ξαναπείτε αυτό! Πολύ θα με λυπήσετε. Οι δικοί μας οι πολίτες να νιώθουν θυμό; Όχι, βέβαια! Επειδή, δηλαδή, ειπώθηκαν δυο-τρία ψεματάκια και επειδή η φήμη σας σάς έχει προλάβει; Σας παρακαλώ. Τα έχουν συνηθίσει αυτά… Ενθουσιασμένοι είναι. Και σας αγαπούν, αχ, να ξέρατε, πώς σας αγαπούν.

Αλλά ξέρετε, μπορώ, όμως κι εγώ να τους επιβάλλομαι. Μη με βλέπετε, που είμαι έτσι μαζί σας. Εσείς είστε άλλο. Εγώ είμαι πολύ μαχητικός και ηγετικός, εκεί που με παίρνει και αν τα έχω κανονισμένα από πριν. Επίσης είμαι πολύ έξυπνος αν τα έχω γραμμένα, είμαι πολύ φιλόδοξος με τις σωστές πλάτες και έχω και όραμα, όπου μοιράζονται πολλά λεφτά.

Γι’ αυτό σας λέω, κύριε. Είμαι τσιράκι πεντάστερο και δουλοπρεπής, τόσο, όσο να μη με πάρουν με τις ντομάτες οι δικοί μου, όταν πλέον εσείς φύγετε.

Και δε μου λέτε, κύριε; Είπαμε, θα μου δώσετε κι εμένα κάτι τις από το φαγοπότι σας, έτσι δεν είναι, κύριε; Εγώ που σας βοηθάω; Εγώ που σας φροντίζω; Ένα μπουτάκι να τσιμπήσω; Ένα κομμάτι ροστμπίφ και καμία ντοματούλα από τη χωριάτικη; Σας ευχαριστώ, κύριε. Είστε εκπληκτικός, κύριε. Μα τι λέω; Άκου «κύριε»… Φίλε μου! Κολλητέ μου! Αδερφέ μου! Εντάξει, κύριε, θα μαζευτώ. Δεν ήθελα να σας ταράξω, κύριε.