Miss Πρώτη στην Τάξη

«Ο γιος μου έχει μεγαλύτερη». «Τι λες χρυσή μου; Έχεις δει του δικού μου;». «Όχι εγώ, αλλά την έχει δει ο γιος μου». «Δεν είμαστε καλά. Ένα εκατομμύριο φορές έχω πει στον δικό μου να μην τη δείχνει σε άλλους». «Γιατί; Για να μη φανεί το έλλειμμά του;». «Βρε, άι πάγαινε από ‘δω που θα πεις τον γιο μου ελλειμματικό». «Αφού, κυρία μου δε σκαμπάζει από μαθηματικά. Είχε 9 στον έλεγχο». «Κι εσύ, τι ζόρι τραβάς»; «Ο γιος μου πρέπει να πιάσει τη σημαία, που τα είχε όλα δεκάρια». «Κι ο δικός μου τι να πιάσει»; «Ας πιάσει τον Μάη».

Κάτι τέτοιες στιγμές με κάνουν να ανατρέχω στο γνωστό χρονοντούλαπο. Τότε που στηνόμασταν κάθε μεσημέρι στην ΕΤ1 και βλέπαμε το «Καρουζέλ». Τι κλάμα που ρίχναμε μικροί και μεγάλοι. Ο Σιρίλο που δεν τον ήθελε η Μαρία Χοακίνα λόγω της ταπεινής καταγωγής του… Η φτωχή Κάρμεν που δεν είχε παπούτσια και οι συμμαθητές της έκλεψαν από ένα εργοστάσιο για να της τα κάνουν δώρο…. Ο άγνωστος έξω απ’ το σχολείο, που πουλούσε σοκολάτες με ναρκωτικές ουσίες και τα παιδιά που τις έτρωγαν γίνονταν σαν τον Ντέμιαν της «Προφητείας».

Αυτά ήταν προβλήματα κι όχι ποιος θα κρατήσει τη σημαία σε μία μαθητική παρέλαση. Αν συνέτρεχε κάποιος σοβαρός λόγος, ναι, να το βγάζαμε στην τηλεόραση. Αλλά ένα σήριαλ με το παιδί μας που δεν έγινε σημαιοφόρος ή παραστάτης στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, δεν θα μας το έπαιζαν ούτε ανάμεσα στα βιβλία του Άδωνι, που όσο να πεις, πρεσβεύουν τα εθνικά ιδεώδη. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει πρώτα να καταστεί σαφές ότι  πραγματικά γνωρίζουμε το νόημα των συγκεκριμένων επετείων.  Όταν ανακοινώθηκε το ενδεχόμενο κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων από το υπουργείο Παιδείας, γιατί αντιδράσαμε; Επειδή τα παιδιά δεν θα αποτίουν φόρο τιμής στις λαμπρές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας ή επειδή δεν θα τα φωτογραφίζουμε πια με το πουλοβεράκι και τη φουστίτσα;

Είναι απόλυτα εμφανές ότι ο καθένας ερμηνεύει τη «διατήρηση της ιστορικής μνήμης» με το δικό του σκεπτικό. Για κάποιον, ιστορική μνήμη είναι οι αγώνες και οι θυσίες για την απελευθέρωση της χώρας μας. Για κάποιον άλλον είναι η παρουσία του παιδιού του στην παρέλαση. Θέλει να χαραχτεί στο μυαλό όλης της κοινωνίας ότι την τάδε χρονιά, σ’ εκείνη την επέτειο, το παιδί του σήκωσε τη σημαία του σχολείου. Όταν δηλαδή κάνουμε μια ανασκόπηση των σημαντικότερων γεγονότων του έτους αυτού, να λέμε: έγινε το έργο του αεροδρομίου, κατασκευάστηκε η μαρίνα, χτίσαμε πανεπιστημιακό campus στη Βάρη, αααα και το παιδί του τάδε σήκωσε τη σημαία. Τι θέλεις εσύ τώρα, να του το χαλάσεις;

Και πέρα από την πλήρη αδιαφορία για την καλλιέργεια εθνικού φρονήματος, το ίδιο εγωκεντρικά αντιμετωπίζεται και η ουσία της εκπαίδευσης. Δεν μας ενδιαφέρει το παιδί μας απλά να μορφώνεται και να προοδεύει, θέλουμε και να διατυμπανίζουμε ότι είναι καλός μαθητής, γιατί θεωρούμε ότι μέσω της προβολής, θα κερδίσει την αναγνώριση και τον σεβασμό των γύρω του. Τρία πουλάκια κάθονταν και παίζανε τύμπανο στη θέση της Φιλαρμονικής. Δεν μας αρκούν οι υψηλοί βαθμοί και οι γνώσεις που έχει λάβει το παιδί μας, αλλά ζητάμε και «βραβεία». Ένα από αυτά είναι η σημαία στην παρέλαση, γιατί όποιος την κρατήσει, έχει εξασφαλίσει τουλάχιστον μία θέση στο Χιούστον. Κι επειδή κινδυνεύει να χαθεί η θέση αυτή, κάνουμε καταγγελίες παντού για αδιαφανή διαδικασία επιλογής σημαιοφόρων και παραστατών, προτρέποντας για μία ακόμη φορά τα παιδιά μας να γίνουν καχύποπτα και ανταγωνιστικά.

Ο κόσμος γύρω μας καταρρέει και το μόνο που μας απασχολεί είναι ότι δεν έβαλαν το παιδί μας στη σημαία. Φωνάζουμε, απειλούμε και ζητάμε το δίκιο μας, στοχοποιούμε Διευθυντές και ανοίγουμε μέτωπα με μαθητές και γονείς και κατηγορούμε εκπαιδευτικούς για τους χαμηλούς βαθμούς της προηγούμενης χρονιάς, επειδή δεν έβαλαν το παιδί τους στη σημαία. Είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε νύχια, όχι γιατί αδικήθηκε το παιδί μας – αλλά γιατί δεν του δίνεται η ευκαιρία να το καμαρώσουν και να το χειροκροτήσουν σε μία μαθητική παρέλαση.

Συνεπώς, δεν θέλουμε παρέλαση, αλλά καλλιστεία με τίτλους και στέμματα. Κανένα πρόβλημα, αλλά και πάλι. Ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα βγει και πάλι κάποια μάνα να υποστηρίξει ότι η κόρη της έπρεπε να στεφθεί “Miss Πρώτη στην Τάξη”;