Πανταχού απών και τα πάντα αγνοών

Η τοποθέτηση σε δημόσιο αξίωμα, όπως πολλές φορές έχει αναφερθεί από αυτό εδώ το βήμα, είναι μία ευθύνη. Ο καθένας που επιλέγει να ασχοληθεί με τα κοινά και μάλιστα, στοχεύοντας σε υψηλά αξιώματα και θέσεις «καρέκλας», οφείλει πρωτίστως να υπηρετεί το σύνολο των πολιτών, που ουσιαστικά, με την ψήφο του, τον τοποθέτησε εκεί που είναι.

Αυτά σε μία ουτοπική πραγματικότητα. Στη δική μας πραγματικότητα, αυτό φαίνεται να είναι μάλλον ανέφικτο, καθώς όλο και συνειδητοποιούμε, κάθε φορά πιο βαθιά ακόμη, ότι οι άνθρωποι στα δημόσια αξιώματα, κάθε άλλο παρά τον πολίτη έχουν στο μυαλό τους.

Η εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων, οι business στην πλάτη των πολιτών, τα ανούσια και ανόσια παιχνίδια, είναι η πολιτική καθημερινότητά μας. Από τα υψηλότερα, έως και τα χαμηλότερα επίπεδα.

Αυτή και η στάση που τηρείται, όπως όλα δείχνουν και από τους τοπικούς «άρχοντες», που αρνούνται κατηγορηματικά να ασχοληθούν αποτελεσματικά και σοβαρά, με τα ουσιώδη προβλήματα, αντιμετωπίζοντας τις ευθύνες τους στους διάφορους τομείς της αρμοδιότητάς τους, με επιφανειακές πρακτικές, του τύπου «όσα βλέπει η πεθερά» και αρκούμενοι στις επικοινωνιακές φωτοβολίδες, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες, από την γενικότερη έλλειψη βούλησης, στην κατεύθυνση της σωστής διοίκησης.

Αντίθετα με το τι θέλουν κάποιοι να παρουσιάσουν στο κοινό, οι πολίτες εμφανίζονται ιδιαίτερα συνειδητοποιημένοι, σε ό,τι αφορά στις επιλογές τους, ενώ παράλληλα – λόγω του κλειστού τύπου των κοινωνιών – ιδιαίτερα ενημερωμένοι στα όσα λαμβάνουν χώρα πίσω από… κλειστές πόρτες. Δόξα τω Θεώ, καλοθελητές και μαντατοφόροι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντοτε.

Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι οι εκάστοτε αιρετοί και μη, στο χώρο της πολιτικής, γνωρίζουν πολύ καλά, πως ο πολίτης τους έχει «πάρει χαμπάρι», ας το πούμε έτσι, συνεχίζουν να προσπαθούν μέσα από φανφάρες και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς, να προκαλέσουν εντυπώσεις, κάτι το οποίο και καταφέρνουν στο ελάχιστο, αφού οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πολίτες, στο άκουσμα των βαρύγδουπων, πλουμιστών μεγαλοστομιών, απλώς κουνούν το κεφάλι, ενώ οι μικρότεροι το κάνουν ανέκδοτο, το οποίο κυκλοφορεί στα μέσα μαζικής δικτύωσης, γελώντας, ουσιαστικά, με το χάλι μας το μαύρο.

Όταν είσαι τοποθετημένος σε ένα δημόσιο αξίωμα και ο κόσμος, που σε ψήφισε (ή δεν σε ψήφισε, ανάλογα τη θέση), σε μία μεγάλη πλειοψηφία του, γελά με τις εξαγγελίες σου και την εξιστόρηση των «κατορθωμάτων» σου, αυτό σημαίνει πως μάλλον έχεις αποτύχει. Έχεις αποτύχει σίγουρα δε, όταν ο κόσμος ξέρει και έχει συνειδητοποιήσει, όχι μόνο πως τα «κατορθώματα» δεν είναι καν δικά σου, αλλά και οι ενέργειές σου, για οποιοδήποτε θέμα, απορρέουν από την εμμονή σου, να λειτουργείς ως πιστό σκυλί, αυστηρού “αφεντικού”, το οποίο μπορεί να είναι από ίδια και ιδιωτικά συμφέροντα, εξωθεσμικούς “αντισυμβαλλόμενους”, έως και άλλους αιρετούς.

Όταν έχεις αποτύχει να πείσεις τον κόσμο, ότι έχεις κάποια άλλη ικανότητα, από το να είσαι ένα φερέφωνο με καλογυαλισμένα παπούτσια, όταν έχεις αποτύχει να ικανοποιήσεις τις όποιες προσωπικές σου φιλοδοξίες, μεριμνώντας παράλληλα για τον τόπο, που κλήθηκες να υπηρετήσεις, όταν η επίσημη παρουσία σου έχει σταματήσει προ πολλού να προκαλεί σεβασμό και έχει καταντήσει να προκαλεί μειδίαμα, τότε σίγουρα πρέπει να αρχίσεις να απολαμβάνεις στο έπακρο τις ημέρες σου στην καρέκλα, διότι δεν θα την έχεις για πολύ ακόμη και χρειάζεται να αποκτήσεις όμορφες αναμνήσεις.

Όταν η θητεία σου στιγματίζεται από την ικανότητά σου να είσαι πανταχού απών και τα πάντα σοβαρά αγνοών, τότε μάλλον ατιμάζεις την ψήφο, με την οποία οι πολίτες αυτού του τόπου, σου εμπιστεύτηκαν να αναλάβεις την ευθύνη να βελτιώσεις το παρόν και το μέλλον τους.