Το καθεστώς της πολιτικής αλητείας

Έχουμε πλέον φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο έκπτωσης, προσωπικής, συλλογικής, κοινωνικής, πολιτικής, που ακόμα και η εκφορά και το άκουσμα της λέξης «αξία» προκαλεί γέλιο και οδηγεί στην χλεύη.

Οι αποτυχίες, που σέρνονται ανάμεσα μας, ντυμένες το προσωπείο «επιφανών» αξιωματούχων, επιβεβαιώνουν την πλήρη πολιτικοκοινωνική κατάπτωση, με όλον εκείνο τον οίκτο που τις συνοδεύει για να αιτιολογήσει την ανοχή απέναντι τους.

Ακόμα και στον μικρόκοσμο των τοπικών κοινωνιών, οι «έρημοι κι απρόσωποι» εκπρόσωποι δεν υπολείπονται στο ελάχιστο της πολιτικής παρακμής, με τα στενά γεωγραφικά όρια να επιτρέπουν την απόλυτη κατανόηση αυτής της πραγματικότητας.

Σε αυτόν τον μια σταλιά τόπο όλοι γνωρίζονται, όχι στιγμιαία, όχι επιφανειακά, αλλά σε βάθος χρόνου, με τις πράξεις του καθ’ ενός να έχουν καταγραφεί στη μνήμη και να επιβεβαιώνουν την τελική κρίση για ότι εκ των υστέρων ο οποιοσδήποτε εξ αυτών παραπλανητικά επικαλείται.

Όλοι γνωρίζουν και θυμούνται τις απέλπιδες προσπάθειες χρόνων για να ικανοποιηθεί η εμμονική κατάκτηση ενός δημόσιου αξιώματος, από συγκεκριμένους εκφραστές της ματαιοδοξίας, που τελικώς το μόνο που κατάφεραν είναι να δίνουν τα προσωπικά τους διαπιστευτήρια ως «εραστές» του ευτελούς.

Η κοινωνική άποψη γι’ αυτούς, καταγεγραμμένη ιστορικά, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της απαξίωσης, χωρίς όμως να σταθεί ικανή να περιορίσει την αλαζονεία της ανοησίας των διεκδικητών του αξιώματος.

Καθώς θεωρείται δεδομένη, σύμφωνα με τα αποδεικτικά στοιχεία που έχει καταθέσει στην ιστορία, η γελοιότητα που σέρνει η εξουσία, έφτασε να εκδυθεί πλέον και τα προσχήματα που την διέσωζαν, ενθρονίζοντας ως «φυτευτούς» όλους αυτούς τους συμπλεγματικούς του θώκου.

Αφού η ψήφος δεν στάθηκε ικανή ποτέ να τους προσφέρει την ικανοποίηση στον διακαή τους πόθο για ένα πολιτικό αξίωμα, τι ποιο εύκολο να βρεθεί αυτός που θα τους «ακουμπήσει» στην πολυπόθητη «καρέκλα», οπέρ και εγένετο.

Το αντάλλαγμα ένα και απλό. Να εκτελούν πειθήνια και πρόθυμα κάθε εντολή.

Και αυτή η έστω και δανεική κατάκτηση του αξιώματος, ακόμα και με αυτό τον εφήμερο και άνευ πραγματικού αντικρίσματος, σε επίπεδο προσωπικής αξίας, τίτλο, ήταν και το στοιχείο που ενίσχυσε την απόλυτη κατάπτωση τους.

Είναι οι ίδιοι που τολμούν να αλλοιώνουν την πραγματικότητα και να εμφανίζονται ως τιμητές της ψήφου του νησιώτικου λαού, την οποία ουδέποτε αυτός ο νησιώτικος λαός τους χάρισε.

Είναι οι ίδιοι που ασκούν εξουσία με την άθλια υπεροψία της ανικανότητας τους, η οποία κρίθηκε και εκτιμήθηκε με ψηφοδοτική μειοδοσία.

Έναντι αυτής της ίδιας κοινωνίας που γνωρίζει και θυμάται, ορθώνουν υπερφίαλες συμπεριφορές, με απροκάλυπτη θρασύτητα περιφέρουν την αλαζονεία τους και με προκλητικότητα επιβεβαιώνουν πως η ηλιθιότητα αποτέλεσε τελικά και το μοναδικό προσόν τους.

Με την πλέον χείριστη έξωθεν μαρτυρία, μετρούν τις αντοχές των ανακλαστικών της κοινωνίας, που απλώς ανέχεται και διακωμωδεί, που χλευάζει και οικτίρει, που στηλιτεύει και απαξιώνει, αυτούς τους εκφραστές μίας ιθύνουσας τάξης που φθίνει μεταξύ κομπλεξισμού και αυταρέσκειας.  

Τελικά πέτυχαν το επιθυμητό για αυτούς, ανάγοντας την πολιτική αλητεία σε καθεστώς.