Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;

Τόσο μεγάλες αξίες! Τόσο ισχυρές προσωπικότητες! Τέτοιου βεληνεκούς ηγετικές παρουσίες!

Τι να πρωτοπεί κανείς και τι να πρωτοθαυμάσει, από την πληθώρα των αξιολογότατων πολιτικών μορφών που κατακλύζουν αυτή την πιθαμή στεριάς!

Τόσοι πολλοί και τόσο «τεράστιοι», που τους στενεύει ο τόπος!

Τυχαίοι τιτλούχοι, εκλεγμένοι εκπρόσωποι, αλλαζόνες αρχηγοί, επίδοξοι ηγέτες, φαντασιόπληκτοι αυτοκρατορίσκοι, ψυχωτικοί διεκδικητές, αχρείοι αυλοκόλακες, επηρμένοι παραγοντίσκοι……είναι αυτοί που συνθέτουν την εικόνα της πολιτικής μιζέριας του τόπου, με κάποιους ανεγκέφαλους κλακαδόρους να σιγοντάρουν την αυταρέσκεια των κρατούντων.

Τελικά είναι να απορείς εάν η κάθε μορφή εξουσίας, όσο ελάχιστη και αν είναι, μπορεί να ενδύσει αυτούς που την κατέχουν, με τόση ξιπασιά όση αυτή που επιδεικνύουν ή αποτελεί στοιχείο του χαρακτήρα τους που απλώς ήταν σε ύπνωση και η εξουσία το έφερε στην επιφάνεια;

Εμφανίζονται ως οι απόλυτοι γνώστες όλων των θεμάτων, όταν είναι αυτοί οι ίδιοι που με την άγνοια τους προκαλούν κομφούζιο γύρω από τα θέματα που καλούνται να διαχειριστούν, χωρίς όμως ουδέποτε να παραδεχθούν την ανεπάρκεια τους.

Αντί αυτού, με περισπούδαστο ύφος, προβάλλουν τον τίτλο τους για να επιβληθούν και με απόλυτη υπεροψία κομπάζουν για το ανύπαρκτο έργο τους.

Περιφέρουν το σαρκίο τους σε μαζικές συνάξεις κάθε είδους, όπου ως «μαϊντανοί», αρκούνται σε φωτογραφικά χαμόγελα ή «πουλώντας» το αξίωμα τους επιζητούν την προσωπική τους επιβεβαίωση.

Με δεδομένη και αυταπόδεικτη εκ της συμπεριφοράς τους την ελλειμματική τους αξιοπρέπεια, υιοθετούν χυδαίες εκφράσεις, επιστρατεύοντας ακόμα και το πιο ακραίο υβρεολόγιο για να επιβληθούν.

Πραγματικά, είναι τόση η αξιοκρατία που επικρατεί στη δημόσια ζωή του τόπου, που δεν βρίσκουν χώρο οι άξιοι!

Και ποιος άλλωστε τολμά να υποδείξει τον άξιο, τον ικανό, τον αποτελεσματικό, τον γνώστη, τον ειδικό… όταν αυτομάτως θα στοχοποιηθεί ως πολέμιος του καλού του τόπου, το οποίο το έχουν αναλάβει εργολαβία κατά αποκλειστικότητα.

Και πως να διατυπωθεί αντίρρηση στις αποφάσεις τους ή να υποδειχθεί η λάθος ενέργεια τους, όταν αντιμετωπίζεται με την αγαπημένη έκφραση του συμπλεγματικού «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»;

Κατά το λαϊκότερο

«Αν ήξερες ποιος είμαι ‘γώ
και αν μάθεις τη ζωή μου
πρέπει να το ‘χεις καύχημα
που περπατάς μαζί μου».

Και ναι. Πλέον ξέρω ποιος είσαι εσύ. Φαίνεται. Δεν κρύβεται και με τρομάζει!