Στα βράχια, αδερφές μου! Στα βράχια!

Ξέρεις, ότι το ταμείο σου πηγαίνει κατά διαόλου, όταν πρέπει να θεωρήσεις σπατάλη, ό,τι ξοδεύεις για να είσαι καλά. Υγεία, πρόνοια, επαφή με τον πολιτισμό (οποιουδήποτε είδους), τα αγγλικά των παιδιών κλπ.

Το ίδιο συνέβη και με το κράτος μας. Καταλάβαμε, ότι τα οικονομικά είχαν πάει κατά διαόλου, όταν άρχισαν να περικόπτονται ανάλγητα δαπάνες, που στην ουσία κρατούσαν ζωντανή τη χώρα, προκειμένου να βγουν βιώσιμοι οι αριθμοί.

Όταν μία τοπική διοίκηση, κόβει τις δαπάνες προς όφελος των ζωτικών κομματιών της κοινωνίας, κοινωνική μέριμνα, πολιτισμό – αθλητισμό, παιδεία, προκειμένου να δικαιολογήσει δαπάνες, όπως η προμήθεια αναλώσιμων, η μισθοδοσία ή η καθαριότητα, τότε, όπως καταλαβαίνουμε όλοι, τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς. Δεν είναι όλα καλά, ούτε όλα ανθηρά.

Όταν στενεύει το ζωνάρι, μόνο όμως εκεί που εμπλέκεται ο παράγων άνθρωπος, και η συνδρομή προς αυτόν, είτε είναι υλική, είτε άυλη, ενώ αντιθέτως παραμένει η ανοιχτή η κάνουλα για τις ανελαστικές δαπάνες και για κάποιες, επί της ουσίας άχρηστες, δεδομένης της κατάστασης, παροχές, με υπέρογκα ποσά (εμμονές ή ταξίματα;), τότε δεν είναι μυστικό, το πλοίο κατευθύνεται πρόσω ολοταχώς για μετωπική στο παγόβουνο. Και αυτό, διότι, αν τα διαθέσιμα χρήματα δεν αρκούν, για να καλυφθούν όλες τις ανάγκες του φορέα, ας πούμε για παράδειγμα ότι πρόκειται για Δήμο και ως εκ τούτου η διοίκηση αναγκάζεται σε περικοπές κοινωνικών και πολιτιστικών δαπανών, ενώ παράλληλα επιβαρύνει έτι περαιτέρω τους πολίτες, προκειμένου να τους απομυζήσει κονδύλια, αυξάνοντας τις δαπάνες, όχι για αναπτυξιακούς σκοπούς, αλλά προκειμένου να συνεχίσει η λειτουργία του, αυτό σημαίνει, πως η διαχείριση είναι προβληματική.

Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι όντως εξαιρετικά δυσμενής. Οι οικονομικές αντοχές των πολιτών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έχουν εξαντληθεί. Ο πολίτης δεν έχει από κάπου αλλού να δώσει. Πλέον, δίνει, όχι απλώς από το υστέρημά του, αλλά περικόπτοντας απολύτως αναγκαία έξοδα, όπως φαγητό και υγεία. Κατά συνέπεια, μία κακή διαχείριση των διαθέσιμων κονδυλίων ενός τοπικού φορέα, έρχεται να καταργήσει και το τελευταίο διαθέσιμο «μαξιλάρι» της δημόσιας διοίκησης, αφήνοντάς τον επί ξύλου κρεμάμενο, ενώ έχει τη δυνατότητα, με σοφή διαχείριση και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, να προστατεύσει τον άνθρωπο ως μονάδα, απορροφώντας σε ένα μεγάλο βαθμό, τους «κραδασμούς» από τα ανελέητα μέτρα των τελευταίων ετών.

Παρά το γεγονός, ότι τυπικά, οι αριθμοί ταιριάζουν, η αντιμετώπιση της κοινωνίας και δη της τοπικής, ως απρόσωπης μάζας, που σκοπός της είναι να «ταΐζει» το σύστημα μερικών, προκειμένου να καθυστερήσει την κατάρρευσή του και λαμβάνοντας υπόψιν ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί το εγγύτερο στον πολίτη επίπεδο της διοίκησης, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην απαξίωση του κόσμου για όσους επιβάλλουν τέτοιες πολιτικές, που από τη μία προκαλούν ασφυξία στον άνθρωπο και την ανάπτυξη και απ’ την άλλη δίνουν αέρα σε αδιέξοδες και αποδεδειγμένα αποτυχημένες πρακτικές.

Όσο συντομότερα οι υπεύθυνοι αυτών των πολιτικών συνειδητοποιήσουν, πως οδηγούνται σε αδιέξοδο, το οποίο μπορεί μεν να αποκρύπτεται προς το παρόν εντέχνως, ωστόσο θα γιγαντωθεί και θα φανερωθεί σε όλο το μεγαλείο του αργότερα, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν για ανατροπή του αποτελέσματος, έστω και την τελευταία στιγμή.

Μέχρι τότε, αν δεν αλλάξει τίποτα… Στα βράχια, αδερφές μου! Στα βράχια!