Αυτά τα Χριστούγεννα

Με κάποιο τρόπο πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως είναι Χριστούγεννα.

Κάτι τα φωτάκια, μ’ αυτό το μονότονο έως και υπνωτικό άναψε-σβήσε, που στολίζουν διάφορα σημεία της πόλης.

Κάτι τα δεντράκια, που σηκώνουν το βάρος της αισθητικής των στολιδιών τους, επιβεβαιώνοντας τον ρόλο τους ως ένα εκ των κυριότερων στοιχείων της γιορτής.

Κάτι οι ευχές, όλων προς όλους, που εκφράζονται άλλοτε ως κατάληξη ενός φευγαλέου χαιρετισμού, άλλοτε στο πλαίσιο των δημοσίων σχέσεων, άλλοτε από την συνήθεια που οι μέρες επιβάλλουν και άλλοτε, από ελάχιστους, από καρδιάς.

Κάτι τα κάλαντα από τα πιτσιρίκια με τα τρίγωνα, που κι αυτά δεν έρχονται πια στην πόρτα σου για να ψάλλουν και επιλέγουν να μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά, από όπου η είσπραξη είναι μεγαλύτερη.

Κάτι τα δώρα, που από μέσον έκφρασης συναισθημάτων έχουν πλέον κατοχυρωθεί ως υποχρέωση, αλλά με τις κορδέλες και τα χρωματιστά περιτυλίγματα συνεχίζουν να αποτελούν μέρος του τελετουργικού.

Λίγο το ένα, λίγο το άλλο μπορούν στο τέλος να πείσουν ότι τα Χριστούγεννα είναι εδώ και η γιορτινή ατμόσφαιρα ολόγυρα μας!

Δεν ξέρω βέβαια πόσο γιορτινό μπορεί να θεωρείται το στρωμένο τραπέζι, που χρόνο με τον χρόνο περιορίζεται όλο και περισσότερο στα πλέον απαραίτητα!

Πόσο γιορτινή είναι η ουρά έξω από τις τράπεζες για ένα ισχνό βοήθημα στους συνταξιούχους!

Πόσο γιορτινά είναι τα συσσίτια των απόρων που έχουν αυξηθεί κατακόρυφα!

Πόσο γιορτινή είναι οι αίσθηση των μικρομεσαίων καταστηματαρχών, που η πενιχρή είσπραξη δεν επιτρέπει την καταβολή ούτε των βασικών υποχρεώσεων.

Πόσο γιορτινή η ερημιά των μοναχικών ανθρώπων!

Πόσο γιορτινές οι εθνικιστικές κορώνες εναντίον αυτών των παιδιών που βγαίνοντας από τα ερείπια των βομβαρδισμένων τους σπιτιών, ξεβράζονται πνιγμένα στις ακτές των νησιών!

Πόσο γιορτινός ο ξεπεσμός και η φτήνια στην οποία οι κρατούντες έχουν σύρει την ζωή του τόπου!

Πόσο γιορτινή η ευτέλεια των συμπεριφορών εντυπωσιασμού και η ανάλωση σε κάθε χυδαιότητα!

Κι εσείς οι άλλοι, εκεί έξω συνωστισμένοι στις σελίδες των ηλεκτρονικών προφίλ σας, να περιφέρετε την επίπλαστη ευδαιμονία σας, για να δειχθείτε και να προκαλέσετε, εποφθαλμιώντας μία ανούσια επιβράβευση της μίζερης αυταρέσκειας σας.

Όχι. Αυτά τα Χριστούγεννα εγώ δεν μπορώ να συναινέσω σε μία μεθοδευμένη φαντασμαγορία αποχαύνωσης, με την οποία επιχειρούν να με αποκοιμίσουν και να μου θολώσουν την εικόνα της πραγματικότητας.

Αναγνωρίζω πως τα παιδικά μου στρατιωτάκια παραμένουν μολυβένια, χωρίς να καταφέρουν ποτέ να ζωντανέψουν, όμως προτιμώ ακόμα και τώρα, έστω και νοερά να παίζω μαζί τους.

Προτιμώ να τραγουδήσω, αυτά τα «φάλτσα» κάλαντα του αγαπημένου μου Φοίβου:   

«Χριστούγεννα

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά

Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά

Γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά

Χρόνια πολλά

Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια».