Αποδοχή κληρονομιάς

Πόσο περήφανοι είμαστε άραγε για την πολιτιστική μας ταυτότητα; Με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς, θα έλεγε κανείς εύκολα, ότι είναι ίσως το πρώτο πράγμα που αναφέρουμε για τον τόπο μας και ένα από τα σημαντικότερα, που θέλουμε οι άλλοι να αναφέρουν πρώτα για αυτόν.

Τι κάνουμε όμως εμείς, προκειμένου να στηρίξουμε μία κληρονομιά, που ναι μεν είμαστε περήφανοι γι’ αυτή, αλλά μας είναι και λίγο “βάρος” καθώς δεν ξέρουμε και τι να την κάνουμε πια.

Φυσικά και αρεσκόμαστε να κομπάζουμε για την αρχαία ιστορία μας 3.000 ετών και βάλε, με ευρήματα, που αποτελούν κοσμήματα για το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Ωστόσο, πόσοι από εμάς έχουν πραγματικά επισκεφτεί τους αρχαιολογικούς αυτούς χώρους; Πόσοι από μας έχουν ιδέα σε τι κατάσταση βρίσκονται;

Φυσικά και τα μουσεία μας αποτελούν την πρώτη πρόταση, που κάνουμε σε φίλους και γνωστούς που επισκέπτονται το νησί μας. Πόσοι από μας, ωστόσο, γνωρίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν ή έχουν καν μπει μέσα την τελευταία δεκαετία;

Φυσικά και τα ιστορικά μας κτίρια, αποτελούν την τιμή και το καμάρι όλων μας, με κορωνίδα το Δημαρχιακό Μέγαρο, που ο Έρνστ Τσίλλερ, εμπνευσμένος από το παλάτι του Τρώα βασιλιά Πριάμου, κατασκεύασε ως παλάτι στο κέντρο της πόλης. Πόσοι από μας έχουν παρατηρήσει τις φθορές, που συνεχίζουν να μεγαλώνουν, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα, για μία εκ βάθρων συντήρηση, που θα ξαναζωντανέψει το κτίριο εσωτερικά και εξωτερικά;

Σε πόσους από μας έχει περάσει η σκέψη, εκτός από το να δηλώνουμε υπερήφανοι για την πολιτιστική μας κληρονομιά και τα κατορθώματα των ημών προγόνων, να βοηθήσουμε ενεργά στην ανάδειξη της;

Βέβαια, η κοινότερη τροχοπέδη σε μία τέτοια σκέψη, είναι “όλα τα ‘χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε”, δεδομένου, ότι στην εποχή που διανύουμε, όχι μόνον οι πόροι, αλλά και η διάθεση, στερεύουν μέρα με τη μέρα.

Παρ’ όλα αυτά, αν όχι εμείς, ποιος; Κι αν όχι τώρα, πότε;

Αν κάτι δίνει στους ανθρώπους αυτής της χώρας κουράγιο, σε αυτή την ζοφερή συγκυρία για την ιστορία της, αλλά και σε όσες πέρασαν πριν από αυτή, είναι η ιστορία και η κληρονομιά της. Αν υπάρχει κάτι που εμπνέει τους πολίτες αυτού του τόπου να κρατούν ψηλά το κεφάλι και τους πολίτες όλου του κόσμου να θαυμάζουν την ομορφιά του, είναι αυτή η κληρονομιά, που μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά, χάρη σε ανθρώπους, που δεν συμβιβάστηκαν με το “α δε βαριέται”.

Το χρήμα, μπορεί να φανεί όντως χρήσιμο, για τη συντήρηση, για την ανάδειξη αυτής της κληρονομιάς, εντούτοις δεν είναι το μόνο, που μπορεί να βοηθήσει. Μία εθελοντική πρωτοβουλία, μία καλά οργανωμένη προσπάθεια, μπορεί να φανεί περισσότερο ευεργετική για ένα μνημείο, για ένα μουσείο, για έναν αρχαιολογικό χώρο, από οποιαδήποτε “άψυχη” παρέμβαση του όποιου Δήμου, του όποιου υπουργείου. Όταν υπάρχει ενδιαφέρον από μεγάλη μερίδα ανθρώπων, ακόμη και η συγκέντρωση χρηματικού ποσού, δεν φαντάζει τόσο, ως “σενάριο επιστημονικής φαντασίας”. Αν μη τι άλλο, ολόκληρη Πάρος απέκτησε νέο αεροδρόμιο, μέσα από κοινή προσπάθεια και άσκηση πιέσεων προς τις σωστές κατευθύνσεις, χωρίς τη συνδρομή της πολιτείας.

Η διατήρηση και η ανάδειξη των τοπικών “θησαυρών” δεν θα πρέπει να αφήνεται στην τύχη της, με την ελπίδα πως κάποιος, κάπου, κάποτε, μπορεί και να νοιαστεί.

Όπως και μία οποιαδήποτε άλλη κληρονομιά, στην περίπτωση που ο μοναδικός κληρονόμος αδιαφορήσει και επιλέξει να την αποποιηθεί, θα “μαραζώσει”. Αντίθετα, ο κληρονόμος που θα την αποδεχτεί και θα αναλάβει την ευθύνη να τη φροντίζει και να τη διατηρήσει, θα την αναδείξει, αλλά θα αναδειχτεί κι εκείνος μέσα από αυτή.

Εμείς; Τι είδους κληρονόμοι θέλουμε να είμαστε;