Τι σου κάνει ο πυρετός!

Εκεί που κάθομαι χωμένη στην καρέκλα του γραφείου μου και ταλαιπωρώ τα πλήκτρα του υπολογιστή μου, γράφοντας σε ρυθμό υπαγορεύσεως, έχοντας αποσυνδέσει τελείως την επαφή μου με το περιβάλλον γύρω μου, ένοιωσα κάποια ανεπαίσθητα στην αρχή συμπτώματα και όλο εντονότερα στη συνέχεια, τα οποία κατάφεραν να λειτουργήσουν σαν παραμορφωτικός καθρέφτης των πραγμάτων και να αλλοιώσουν την κρίση μου.

Ένα μικρό ρίγος ήταν το πρώτο σύμπτωμα. Από κάπου θα κάνει ρεύμα σκέφτηκα και προσπάθησα να το αγνοήσω.

Σε λίγο ένα γδάρσιμο στο λαιμό με έκανε να ξαναδιακόψω τη δουλειά μου και να αναζητήσω κάποια καταπραϋντική καραμέλα.

Δεν πρόλαβα να απολαύσω το κάψιμο που άφησε στον ουρανίσκο μου και νέα ρίγη, πολύ εντονότερα τώρα, μου προκάλεσαν τόσο τρέμουλο, που τα δάχτυλα μου αλλού πατούσαν και άλλα έγραφαν.

Το ρίγος εντείνεται και εγώ αρχίζω να έχω τα συμπτώματα τσιπούρας που μόλις την ξαγκιστρώσανε.

Ενώ το κείμενο που δούλευα, ξεκινώντας είχε το γνωστό ύφος της έντονης κριτικής μου για τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν γύρω μας, ξάφνου συνειδητοποιώ ότι μεταστρέφεται ο λόγος μου και αρχίζει να γίνεται πιο επιεικής και ανεκτικός, σαν να νοιώθω λιγότερη ενόχληση για την βλακεία των διοικούντων και για την τσαπατσουλιά τους στη διαχείριση των καταστάσεων.

Εν τω μεταξύ, αρχίζω με μαγκωμένα χείλη να μασάω ανάμεσα στα δόντια έναν χαμηλόφωνο εξάψαλμο, γιατί πάνω που προσπαθώ να συγκεντρωθώ κουδουνίζουν τα τηλέφωνα, με τον κάθε πικραμένο να έχει βαλθεί να μου σπάσει τα νεύρα.

Ίσα που ο εκνευρισμός μου άρχισε να καταλαγιάζει, ένα αίσθημα υπνηλίας σιγά-σιγά με τυλίγει βαραίνοντας τα μάτια μου, που πλέον ανοίγουν στο μέγεθος κουμπότρυπας, ενώ εγώ πεισματικά συνεχίζω να γράφω, όσο και αν άρχισε να λειτουργεί εντονότατα ο νόμος της βαρύτητας ρίχνοντας ακούσια το κεφάλι μου προς τα κάτω.

Ζητάω απεγνωσμένα οδοντογλυφίδες για να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, χωρίς όμως κανείς να μπορεί να με εξυπηρετήσει κι εγώ δεν έχω άλλο τρόπο από το να υπομείνω το μαρτύριο του να κουτουλάω τον αέρα μπροστά μου.

Γράφω εντατικά για τα κακώς κείμενα, με μία φωνή να μου υπαγορεύει την φράση «έλα μωρέ, δείξε λίγη κατανόηση» και εγώ πιστή στον υποβολέα μου αφήνω περιθώρια και δίνω πλασματικά άλλοθι, με την αιτιολογία ότι είναι πρωτόπειροι στην εξουσία, τα λάθη που κάνουν μπορούν να τα διορθώσουν και εμείς δεν θα πρέπει σε όλα να καταδικάζουμε!

Μία φλόγα αρχίζει να καίει τα μηνίγγια μου και οι σκέψεις μου ντύνονται την αχλή του πυρετού, θολώνοντας όχι μόνο το οπτικό μου πεδίο αλλά και την κρίση μου.

Με το πείσμα που με διακρίνει συνεχίζω να γράφω μανιωδώς, χωρίς να αντιλαμβάνομαι την μετάλλαξη που έχει υποστεί η σκέψη, η κριτική και ο λόγος μου.

Έχω φτάσει να εκφράζω μία συμπάθεια προς κάθε πολιτικό σαλτιμπάγκο, προς όλους αυτούς του απαίδευτους παραγοντίσκους που ασκώντας εξουσία λαμβάνουν τις στρεβλές τους αποφάσεις, οι οποίες καθορίζουν το δικό μου μέλλον με τον χειρότερο τρόπο, που διαχειρίζονται χωρίς καμία γνώση τα δικά μου χρήματα και που επιφέρουν πλήγματα με συμπεριφορές που ρεζιλεύουν τον τόπο μου.

Πόσο χαμηλά κύλησαν το επίπεδο της δημόσιας ζωής!

Όμως εγώ πέφτω ακόμα πιο χαμηλά και τους αντιμετωπίζω σαν σωτήρες, σαν επαναστάτες, σαν εμπνευσμένους ηγέτες!

Ο πυρετός ανεβαίνει και έφτασε λίγο πριν σπάσει το θερμόμετρο, χωρίς να μου επιτρέψει να τελειώσω το κείμενο που έγραφα, προφυλάσσοντας με από την ξεφτίλα.

Αλλά τα είπε ο Καββαδίας «Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός...».

Βρε τι πήγα να πάθω!