Μνήμη χρυσόψαρου δεν έχουν... όλοι

Πιάνω τον εαυτό μου μερικές φορές και αναρωτιέται για κάποια πράγματα που ίσως στη Σύρο; Στην Ελλάδα; δεν έχουν λογική. Δεν ξέρω πραγματικά αν θα πρέπει να χαίραμε ή να λυπάμαι με όλα όσα βλέπουν το φως της διασημότητας. Εντάξει το ξέρουμε πως η Ελλάδα είναι η χώρα του παραλόγου και πως ποτέ κανείς και δεν θα πληρώσει για όσα ευθύνεται, αλλά το κυριότερο είναι ότι ποτέ δεν θα βρούμε το δίκιο μας. Είμαστε εν μέσω κρίσης, σε περίοδο που τα πάντα κόβονται και τα πάντα μειώνονται στο βωμό του... Grexit. Καλά πλάκα μας κάνουν δηλαδή, μας πουλάνε φούμαρα γα μεταξωτές κορδέλες. Πιστεύουν ότι το παραμύθι δεν το έχουμε μάθει; Πάρτε ότι μέτρα είναι να πάρετε και αφήστε τον κόσμο στην ησυχία του, τον πόνο του και στη δυστυχία του. Πρέπει μέχρι να φτάσουμε στο σημείο αυτό να μας έχει φύγει η... ψυχή. Δυστυχώς κάποιοι νομίζουν ότι ο Έλληνας έχει μνήμη... χρυσόψαρου. Πως ότι γίνεται ξεχνιέται. Και λέω τώρα εγώ, εν μέσω τέτοια ταλαιπωρίας που τραβά αυτός ο έρμαιος Ελληνικός  λαός που μέσα σ' αυτούς είμαστε κι εμείς, εξακολουθούμε τα λεφτά από εδώ κι από εκεί;

Επιστρέφω στα προηγούμενα, δεν ξέρω ποια συναισθήματα θα πρέπει να εκφράσω όταν βλέπω κάποιες πανηγυρικές φωτογραφίες να κυκλοφορούν από εδώ κι από εκεί. Άραγε δεν υπάρχουν προτεραιότητες; Πάμε πάντα στο... κουτουρού κι όπως μας βγει; Λέω τώρα εγώ. Καλά όλο αυτό το χρονικό διάστημα που έγινε ο κακός χαμός, τα νερά έμπαιναν από χίλιες πάντες, έπρεπε να περάσουνε κύριοι δύο χρόνια για να καταλάβουμε από μπαίνουν τα νερά στην Α' κλειστή αίθουσα. Άντε και το βρήκαμε, ξυπνήσαμε ένα πρωί και μετά το "όνειρο" που είδαμε καταλάβαμε το πρόβλημα. Πρέπει τώρα να περιμένουμε πότε θα έρθουν χρήματα για να γίνει ακόμη μία... μελέτη; Τους ιδίους πόρους δεν τους γνωρίζεται; Για να κάνουμε φιέστες ξέρουμε, αλλά ο ότι κινδυνεύουν παιδιά να τραυματιστούν το... λιγότερο δεν το καταλαβαίνουμε;  

Την ίδια ώρα άλλα νησιά, εδώ παιδιά γύρο μας είναι προσπαθούν να βελτιώσουν, να φτιάξουν καλύτερες υποδομές για τα παιδιά, γιατί πολύ απλά αυτά είναι το μέλλον των νησιών. Αυτά τα παιδιά αλήθεια έχει αναλογιστεί, ερωτηθεί κανείς τι εικόνα αποκομούν όταν κατά τη διάρκεια αγώνα μπαίνουν νερά από παντού. Αλήθεια έχει ρωτήσει κανείς πως νιώθει και τη αγωνία έχει κάποιο παιδί όταν πάει να αθληθεί, να διασκεδάσει, να ξεφύγει από την ίδια τη ρουτίνα που του έχουμε φορτώσει εμείς, την ώρα που βρίσκεται στον χώρο αυτόν και υπάρχει κίνδυνος να τραυματιστεί. Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν δεν χρειάζεται κόπος, αλλά τρόπος. Βάζουμε προτεραιότητες και βαδίζουμε πάνω σ' αυτές. Δεν θα προσπαθήσω να ρίξω ευθύνες κανενός. Δεν είναι η δική μου δουλειά άλλωστε. Γι' αυτό έχουν κληθεί άλλοι να το κάνουν. Όμως αλήθεια γιατί πανηγυρίζουμε; Ξεκίνησαν λέει τα έργα μελέτης για την στατικότητα της Β' κλειστής αίθουσας του αθλητικού κέντρου. Άντε ας πάει και λέμε ότι όλα είναι καλά με την Α' αίθουσα, μετά από τόσα λεφτά, μετά από τόσα έργα, μετά από όσα έργα έχουν γίνει από τότε που υπήρχε ακόμη η Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση και τα αρχικά βελτιωτικά έργα, μετά από όλα αυτά, εμείς θα πρέπει να πανηγυρίζουμε ή να... κλαίμε; Εντάξει το γήπεδο δικαιωματικά αξίζει να έχει την καλύτερη αντιμετώπιση γιατί ας το πούμε έτσι είναι η αθλητική... βιτρίνα της Σύρου. Η εικόνα του κλειστού περνά σε όλα τα σπίτια των Ελλήνων. Όμως δεν χρειάζονται οι πανηγυρισμοί για κάτι το οποίο έπρεπε να είχε γίνει εξ αρχής. Αλήθεια, λέω τώρα εγώ με τι μελέτη - ας το πούμε έτσι - είχαν γίνει τα αρχικά έργα. Με ποια κριτήρια έγιναν τα επόμενα και όλα όσα έχουν γίνει έως και σήμερα; Μνήμη χρυσόψαρου δεν έχουν... όλοι.