Βδέλλες και κοράκια

Σ’ αυτή τη ζωή, ευδοκιμούν και επιβιώνουν τριών (ας μην το πάρουμε και εντελώς κυριολεκτικά) ειδών πλάσματα. Πρώτον, έχουμε που διαθέτουν δύναμη, γρηγοράδα, εξυπνάδα και ό,τι άλλο εφόδιο τους έχει δώσει η φύση, προκειμένου να ανταπεξέρχονται στους κινδύνους και τις προκλήσεις. Από την άλλη έχουμε αυτά που παρασιτούν και εκμεταλλεύονται τα πλάσματα της πρώτης κατηγορίας, καθώς πρόκειται για εν γένει αδύναμα όντα, χωρίς φυσικά ταλέντα, εκτός ίσως, από το να προσκολλώνται πάνω σε άλλους και να καπηλεύονται τη δύναμή τους, ώστε να δείξουν επιτυχημένοι στο παιχνίδι της επιβίωσης. Στην τρίτη κατηγορία, υπάρχουν τα πτωματοφάγα. Αυτά που περιμένουν κάποιον να αποβιώσει, έτσι ώστε να τραφούν από τα απομεινάρια του. Προσβλέπουν στο “θάνατο”, τον περιμένουν με ανυπομονησία, άλλες φορές δε, τον επιδιώκουν επίσης.

Τα πλάσματα των δύο τελευταίων κατηγοριών, τα συναντάμε λιγότερο συχνά στην φύση και πολύ συχνότερα στην πολιτική.

Βδέλλες, που προσκολλώνται ως αθόρυβα, άοσμα και άχρωμα παράσιτα, φαινομενικά, για τον φέροντα, ακίνδυνα, που κρύβονται πίσω από άτομα με ικανότητες, προκειμένου να συνεχίζουν να υπάρχουν στον πολιτικό στίβο, παρουσιάζοντας ωστόσο στους πολίτες ένα προφίλ μαχητή, που παρά τις αντιξοότητες επιμένει να επιβιώνει. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να παρουσιάσουν το έργο του ικανού, ως έργο, στο οποίο συνέβαλαν, ενώ ο ικανός, δεδομένου, ότι αποτελούν και τα καλύτερα “τσιράκια”, συνεχίζει να τα περιθάλπει, εξυπηρετώντας με τη σειρά του δικές του σκοπιμότητες, χωρίς παρ’ όλα αυτά να αντιλαμβάνεται, πως μέρα με την ημέρα, οι βδέλλες αυτές, ρουφώντας το “αίμα” του, γίνονται ολοένα και δυνατότερες, ενώ αν καλούνταν να επιβιώσουν μόνες τους δεν θα τα κατάφερναν ούτε για μία ημέρα.

Κοράκια, που στέκονται σε απόσταση, περιμένοντας καρτερικά τον πολιτικό “θάνατο” των ικανών και των βδελλών τους, προκειμένου να εμφανιστούν και να τονίσουν στον κόσμο, ότι το έργο τους - η απομάκρυνση των πολιτικά “νεκρών” από τη σκηνή - αποτελεί κάτι το σπουδαίο. Εποφθαλμιούν θέσεις που δεν μπορούν να κατακτήσουν με τις ικανότητές τους, ωστόσο ξέρουν, ότι μπορούν να σταθούν, μόνο αν πατήσουν πάνω στο “πτώμα” κάποιου.

Οι βδέλλες και τα κοράκια επιβιώνουν με τις πρακτικές αυτές, σχεδόν σε όλο τους τον πολιτικό βίο και μάλιστα με μεγάλη “επιτυχία”. Η πτώση τους, έρχεται μονάχα, όταν, παρασυρμένοι από αυτή την “επιτυχία” της επιβίωσης, θεωρούν ότι έχουν ικανότητες και ότι μπορούν να ξεχωρίσουν ως ικανοί. Τότε, οι βδέλλες ξεκολλούν από τους ξενιστές τους, τα κοράκια ανακατεύονται με τους ζωντανούς και καμώνονται τους ικανούς της πολιτικής, με αποτέλεσμα να ξεμπροστιάζεται ευρέως πλέον, η ανικανότητα και η ανεπάρκειά τους και ο κάθε πολίτης να βλέπει πλέον ξεκάθαρα, την πραγματική τους “ταυτότητα” την οποία έκρυβαν επιμελώς, είτε στεκόμενοι ήσυχα πίσω από τους δυνατότερους παίκτες, είτε περιμένοντάς τους να “πέσουν”.

Οι βδέλλες και τα κοράκια αν και επιζητούν, με όλο τους το είναι, το κύρος μίας θέσης ευθύνης και για το λόγο αυτό λειτουργούν όπως λειτουργούν, είναι καταδικασμένοι να “καίγονται” μόλις την αποκτήσουν. Το κακό είναι, πως στο μεταξύ όμως, έχουν κάνει περισσότερο κακό, απ’ όσο έχουν αφήσει να φανεί.

Όσο προχωράμε όλο και πιο βαθιά στο διάστημα της πενταετίας των αιρετών, θα ακούγονται όλο και περισσότερα “τσαφ”, άλλα ηχηρότερα και άλλα ησυχότερα, από βδέλλες και κοράκια που κατάφεραν να “πιάσουν το φως” και κάηκαν.