Πόσο ταξικός είναι ο θάνατος;

  • Παρασκευή, 3 Μαρτίου, 2017 - 06:15
  • /   Eνημέρωση: 3 Μαρ. 2017 - 20:00
  • /   Συντάκτης: Τέτα Βαρλάμη

Κοινωνική ανθρωποφαγία και πολιτική αλητεία, σε μία εμμετική συνύπαρξη πάνω από ανθρώπινα κουφάρια, από χαμένες ζωές, από κομμάτια λαμαρίνας και αποκαΐδια.

Κάπως έτσι διαμορφώθηκε το σκηνικό που σχετίζεται με το τροχαίο δυστύχημα στην εθνική Αθηνών-Λαμίας, το οποίο μονοπωλεί τις τελευταίες ημέρες την απληστία της κοινωνικής κριτικής και των πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Πάνω στα απομεινάρια μιας τραγικότητας βρήκε έδαφος να ανθίσει η ευτέλεια, χρησιμοποιώντας για λίπασμα την ηλιθιότητα μιας αδηφάγας κοινωνίας, που έχει περικλείσει την ύπαρξη της στα στενά όρια του facebook, τον καιροσκοπισμό των πολιτικών εκπροσώπων, ένθεν κακείθεν, που έχουν αναγάγει την πολιτική αγυρτεία σε πάγια συμπεριφορά και την φτήνια των μέσων ενημέρωσης, που ελεεινολογώντας κανιβαλίζουν το γεγονός, ασελγώντας επί της νοημοσύνης μας.

Το άλλοθι που παρέχει η ανοχή μας, επέτρεψε να πολτοποιηθεί η μνήμη των θυμάτων και να σερβιριστεί βορά στην λαιμαργία ενός συστήματος, του οποίου οι παραφυάδες τρέφονται από την ασέβεια και την προστυχιά.

Ανάλυση θεωριών, επικίνδυνες γενικεύσεις, μοιρολατρική αντιμετώπιση, χυδαία καπήλευση, παιχνίδια εντυπώσεων, είναι κάποια από τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα του δυστυχήματος, των τεσσάρων θανάτων και του πόνου των πενθούντων.

Ο πολιτικός και δημοσιογραφικός υπόνομος, οι δύο στηλοβάτες της εθνικής μας γελοιότητας, έδωσαν για ακόμα μία φορά τα διαπιστευτήρια τους στην ξεφτίλα, επιδιδόμενοι σε αναλύσεις περί του ταξικού χαρακτήρα του δυστυχήματος, σε αμφισβητήσεις ή αναγνωρίσεις των αιτίων που είχαν ως αποτέλεσμα την πρόκληση του τροχαίου, σε τυμβωρυχικές αποκλειστικότητες, σε συκοφαντικές αμφισβητήσεις, σε πραγματογνωμοσύνες ασχετοσύνης, σε σχολιασμούς κλειδαρότρυπας και νουθεσίες μικροαστικού μελοδραματισμού.

Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο ποιοι ασκούν κριτική και ποιοι αναλαμβάνουν τον εισαγγελικό ρόλο απόδοσης ευθυνών.

Με ποια κίνητρα και ποια γνώση;

Ποιοι είναι αυτοί που υπαγορεύουν την απρέπεια τους ως γενικό κανόνα και προβαίνουν σε αναλύσεις πολιτικών προεκτάσεων, προς ευόδωση ποιών ευτελών σκοπιμοτήτων;

Ποιοι αναλαμβάνουν τον ρόλο του σχολιαστή και ποιοι του υπερασπιστή ή του κατήγορου, εξυπηρετώντας ποια πελατειακή σχέση στην αγορά του φτηνού εντυπωσιασμού;

Οι εικασίες και τα συμπεράσματα, οι υποθέσεις και οι διαπιστώσεις, οι απόψεις και οι κρίσεις, οι εντυπώσεις και η κατάληξη, όλα συνηγορούν υπέρ της ανάδειξης του μεγαλείου του κοινωνικοπολιτικού απόπατου που μας διαφεντεύει!  

Κι όλα αυτά χωρίς ακόμα κανείς να απαντήσει στο εάν τελικά ο θάνατος είναι ταξικός!

 

Διαβάστε ακόμα