Με ρέγουλα το μέλι...

Και τώρα... τρέχουμε!

Άλλοι τρέχουν για να προλάβουν τις εξελίξεις, άλλοι τρέχουν για να κρυφτούν, άλλοι τρέχουν για να προλάβουν καρέκλα, άλλοι πάλι... τρέχουν για να μη μείνουν πίσω.

Και τώρα... σιωπή.

Άλλοι σωπαίνουν για να μην τα κάνουν χειρότερα, άλλοι σωπαίνουν γιατί αν μιλήσουν θα υπάρχουν συνέπειες ενώπιον της δικαιοσύνης, άλλοι σωπαίνουν γιατί υπάρχουν και οι προσωπικές σχέσεις και πώς θα συνεχίσουμε σε αυτή τη ζωή, αν δεν κρατήσουμε τους “κολλητούς” μας στην ταχεία κλήση.

Και τώρα... συνέπειες.

Άλλοι έχουν να υποστούν τις συνέπειες των επιλογών τους, άλλοι τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους, άλλοι τις συνέπειες των πράξεών τους και άλλοι τις συνέπειες της σιωπής τους.

Και τώρα τι;

Τώρα ξεκινά ένας σιωπηλός αγώνας δρόμου, για την αποφυγή των συνεπειών. Ποιος θα κερδίσει; Αμφίβολο αν θα υπάρχει νικητής. Ενδεχομένως, μέσα στο επόμενο διάστημα, να γίνουμε μάρτυρες μίας κούρσας χαμένων, όπου ο “πρώτος” θα είναι και ο μεγαλύτερος χαμένος. Τα στοιχήματα ήδη τρέχουν, καθώς ακόμη και τα “αουτσάιντερ” έχουν υψηλές πιθανότητες να ανατρέψουν τα προγνωστικά και να αποδειχτούν περισσότερο χαμένοι από τα φαβορί, τουλάχιστον μακροπρόθεσμα.

Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο μέσα στη θητεία των αιρετών, όπου έχει τελειώσει η περίοδος χάριτος, η περίοδος, μέσα στην οποία κατηγορούσαμε ακόμη για τα λάθη τους “προηγούμενους”, έχει φύγει ανεπιστρεπτί η “αβάντα” της ήδη υπάρχουσας ατζέντας.

Πλέον τα λάθη, λάθη για τα οποία μερικοί προειδοποιούσαν, “φώναζαν”, αλλά λοιδορούνταν και κατηγορούνταν ως “εμπαθείς”, “εμμονικοί”, ή κακοί επαγγελματίες και κακοπροαίρετοι, αρχίζουν και έρχονται στην επιφάνεια, “σκάνε” μέσα στα χέρια των δημιουργών τους.

Δεν είναι τυχαίο, που οι “πατάτες” έρχονται η μία μετά την άλλη και οι αιρετοί σε όλες σχεδόν τις βαθμίδες “τρέχουν και δε φτάνουν”. Δεν είναι επίσης τυχαίο, που η πλειοψηφία του κόσμου έχει αγανακτήσει και δεν πείθεται πλέον με αντιπερισπασμούς, για το πόσο καλά τα πάμε στον τουρισμό και το κατά πότε να περιμένουμε τον Μπραντ Πιτ και τον Τζορτζ Κλούνεϊ να έρθουν να γυρίσουν ταινία και να κάνουν αναρρίχηση στο Ρηχωπό.

Αυτό που βλέπει ο κόσμος είναι μία ραγδαία παρακμή θεσμών, προσώπων και διοικήσεων, που είχε καιρό να βιώσει σε τόσο μεγάλο βαθμό και τόσο σύντομο διάστημα. Η κατάρρευση των ιδιωτών, που ασχολήθηκαν με τα κοινά έχοντας στο μυαλό τους μόνο πώς θα ωφεληθούν σε προσωπικό επίπεδο, ήταν αναμενόμενη, ωστόσο, οφείλουμε να ομολογήσουμε, όχι τόσο σύντομα. Υπήρξε κοινή παραδοχή, ήδη από τα πρώτα δείγματα της θητείας των αιρετών, πως η έκφραση “νέοι και πολλά υποσχόμενοι”, ήταν απλώς ένας ευφημισμός για το “ανυπόμονοι νέοι για θεσούλες και φαγοπότι”, παρ’ όλα αυτά, δινόταν η εντύπωση, πως η αποκάλυψη των πραγματικών προσώπων και σκοπών της πλειοψηφίας αυτών των “νέων”, θα γινόταν σε βάθος χρόνου, καθώς θα ήταν επιφυλακτικοί, σε ό,τι αφορά ενδεχόμενα “παραπατήματα”, με απώτερο στόχο την κατοχύρωση της “καρεκλίτσας”.

Αλλά φευ! Είπαμε, ποιος έχει το μέλι στα χέρια και δεν γλείφει λίγο, αλλά εδώ μιλάμε για καταβρόχθιση όλου του μελισσιού και των μελισσών μαζί, ασχέτως, που οι μέλισσες θεωρούνται προστατευόμενο είδος. Αυτό δεν φαίνεται να εμπίπτει μέσα στα γενικά ενδιαφέροντα των αιρετών μας.

Εν πολλοίς, από τούδε και στο εξής, σε αυτό τον “σους-σιωπή-και-σώπαινε” αγώνα δρόμου για την αποφυγή των βαρύτατων συνεπειών, που έπονται της βουτιάς με το βατήρα στο μέλι, έχουμε να δούμε αρκετές ανάλογες εξελίξεις στο επόμενο μισό της θητείας (αλήθεια, μόνο η μισή έχει φύγει;) και προσωπική άποψη της γράφουσας, είναι, πως οι συνέπειες θα προσπεράσουν τους αθλητές της κακοδιαχείρισης, με μεγάλη διαφορά και θα τους περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες στη γραμμή του τερματισμού, ίσως και πολύ πιο πριν.

Διαβάστε ακόμα