Για γέλια και για κλάματα

Προσοχή. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Ή και όχι.

Για γέλια

Ο θατσερικός:

- Συγγνώμη, συνάδελφε. Ποιος ήταν αυτός που μιλούσατε πριν λίγο;

- Ένας φίλος, συνάδελφε.

- Τι φίλος είναι αυτός, συνάδελφε; Κοντινός; Μακρινός; Αδερφός, που λέμε;

- Δεν ξέρω... Ένας φίλος. Γνωριζόμαστε από παιδιά.

- Και δε μου λες, συνάδελφε; Τι σόι τύπος είναι;

- Καλό παιδί, συνάδελφε. Πολύ φιλότιμος, καλόκαρδος, οικογενειάρ-

- Δε ρώτησα αυτό, συνάδελφε.

- Τότε;

- Τι ψηφίζει;

- Δεν ξέρω... Έχω ακούσει όμως, ότι αριστερίζει λίγο.

- Για δώσε μου τη διεύθυνσή σου, συνάδελφε, που θέλω να σου στείλω ένα μπιλιέτο από Δευτέρας.

Ο ντεμέκ-πασόκ-αριστερο-σοσιαλιστής:

- Έλα, σύντροφε, πάρε μία μπομπονιέρα!

- Έλα ρε σύντροφε! Παντρεύεστε με το Σοφάκι;

- Ναι... Ναι... Θα την περάσουμε την κουλούρα, σύντροφε, άστα.

- Τι εννοείς; Σε εκκλησία θα παντρευτείτε... σύντροφε;

- Ε, ναι μωρέ... Να χαρεί εκεί και η μάνα μου, να φορέσει και ένα νυφικό να το ευχαριστηθεί και το Σοφάκι, να καλέσουμε και μπόλικο κόσμο...

- Θα φορέσεις και κοστούμι;

- Ναι!

- Με γραβάτα;

- Ε... δεν ξέρω, μάλλον...

- Μάλιστα. Δε μου λες, σύντροφε; Το Σοφάκι και η μάνα σου δεν ξέρουν, ότι στο κόμμα έχουμε γραμμή από τον πρόεδρο να μην παντρευόμαστε τις συντρόφους μας και να μη φοράμε γραβάτες;

- Μα...

- Η συμπεριφορά σου, σύντροφε, είναι άκρως αντικομματική και θα κληθείς σε απολογία.

Για κλάματα

Είναι τα ράσα που κάνουν τον παπά, ή ο παπάς που κάνει τα ράσα; Πλέον η κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας έχει γίνει τόσο φαιδρή, τόσο ανούσια και επιφανειακή, που δεν ξέρει κανείς αν η σάτιρα γίνεται στην τηλεόραση, ή αν ξεκινάει ήδη μέσα από τα έδρανα του κοινοβουλίου.

Φυσικά, όλη αυτή η κομματική σχιζοφρένεια, έχει μεταφερθεί και στα χαμηλότερα στρώματα των τοπικών οργανώσεων και πυρήνων. Κομματικοί “επίλεκτοι” τρώγονται μεταξύ τους για μία θέση στο μαγικό χαρτάκι. Ένα κομματικό Survivor/Bar/The Wall, για τύπους, που θέλουν να γίνουν γνωστοί για τις κατινίστικες τακτικές τους, μέσα στο παιχνίδι. Θυμάται κανείς τον Νότη, που κέρδισε κιόλας; Όχι... Όλοι θυμούνται την Άσπα, που στο κάτω-κάτω, έκανε το παιχνίδι λίγο πιο ενδιαφέρον. Θυμάται κανείς τον νικητή Αντρέα Παρασκάκη; Όχι, όλοι ασχολούμαστε μέχρι και σήμερα, με τη Στέλλα Μπεζαντάκου και τη Μαίρη Γεώρτση. Θυμάται ο ίδιος ο νικητής του The Wall ότι το κέρδισε; Όχι, αλλά η Ρούλα Βροχοπούλου, έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό και στα αυτά όλων μας.

Αυτά τα παραδείγματα, φαίνεται να έχουν λάβει υπόψιν και οι κομματικοί “μαχητές”, οι οποίοι ως άλλες Ευαγγελίες και Ορθούλες, Τσάκες και Πρόδρομοι, Άσπες και Ελεάννες, ρίχνονται στο παιχνίδι στρατηγικής, αναμετρώμενοι για το ποιος θα κάνει την αξιομνημόνευτη κατινιά, που θα θέσει κάποιον “συμπαίκτη” τους εκτός πολιτικού παιχνιδιού. Γερμένοι προς τα δεξιά ή τα αριστερά, δεν έχει σημασία.

Η κατινιά, το ξεκατίνιασμα, οι καβγάδες live και τα ποστ στα social media έχουν πάρει τη θέση κάθε ιδεολογίας, κάθε σοβαρής πολιτικής τοποθέτησης και κάθε πολιτικού επιχειρήματος.

Με αυτά τα πρόσωπα, με αυτές τις λογικές, με αυτές τις πρακτικές, ας ευχηθούμε ένα μεγαλόψυχο γιουροβιζιονικό “Καλή επιτυχία Ελλάδα!” και ας την αφήσουμε στα χέρια τους. Εμείς, οι ψηφοφόροι. Εμείς, που θα έπρεπε να έχουμε, κανονικά κυρίαρχο ρόλο. Ας αφήσουμε αυτά τα φαιδρά πρόσωπα να ρίξουν και το δικό μας επίπεδο και να μας ανάγουν σε ψηφοφόρους τηλεπαιχνιδιών, που διαλέγουν ποιος θα αποχωρήσει και ποιος θα παραμείνει στο παιχνίδι, με βάση ποιος απ’ όλους μας έκανε να γελάσουμε/ιντριγκαριστούμε παραπάνω.

Με τέτοια πολιτικά κριτήρια και τέτοια πολιτικά αναστήματα τι θα μπορούσε να πάει στραβά...;; Δεν παίζεται και το μέλλον της χώρας, άλλωστε... Ε;