Να κλάψω ή να γελάσω;

Γκλιν…ο ήχος ειδοποίησης στον υπολογιστή ότι υπάρχει εισερχόμενο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Την αδιαφορία της κίνησης ανοίγματος της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας ακολουθεί η έκπληξη του κειμένου που περιείχε, όταν μία επίσημη πρόσκληση και μάλιστα από μία από τις ισχυρότερες πρεσβείες στην Ελλάδα, έκανε την εμφάνιση της στην οθόνη του υπολογιστή!

Ουάου! Ήταν το επιφώνημα της πρώτης έκπληξης.

Μα τι τιμή, προς τις ταπεινότητες που κλήθηκαν να εκπροσωπήσουν τον μικρό αυτό τόπο σε ένα επαγγελματικό αλλά τόσο επίσημο γεύμα, με το δεύτερο τη τάξει πρόσωπο της πρεσβείας!

Ω! κύριε πρέσβη, μας κακομαθαίνετε!

Τα θέματα ενδιαφέροντος, όπως αναγράφονταν και στην ατζέντα της συζήτησης, αφορούσαν στην αναπτυξιακή πορεία του τόπου.

Τώρα γιατί μία ξένη πρεσβεία εμφανίζει τέτοιο ξαφνικό ενδιαφέρον και μάλιστα για μία μικρή κουκίδα του ελληνικού χάρτη, αυτό αποτελεί αντικείμενο μίας ανάλυσης η οποία δεν θα απασχολήσει το παρόν κείμενο, παρά του ότι πρόκειται για μία ιδιαιτέρως δελεαστική πρόκληση.

Το ζητούμενο σε πρώτη φάση είναι η εκπροσώπηση. Δηλαδή τα άτομα αυτά, που κλήθηκαν να συμμετάσχουν στη συζήτηση-γεύμα, προκειμένου να αναλύσουν τις αναπτυξιακές προοπτικές του νησιού.

Απολύτως σεβαστό όταν δεν μπορεί ένας εκ των προσκεκλημένων να παραστεί, για λόγους ανωτέρας βίας, να ορίζει εκπρόσωπο του.

Κι όταν ο εκπρόσωπος οριστεί, τότε αρχίζει το μεγάλο βάσανο.

Πώς πρέπει να εμφανιστεί κανείς σε μία τέτοια συνάντηση;

Ποιο είναι το συνολάκι που ταιριάζει περισσότερο σε τέτοιες περιπτώσεις;

Κάτι αυστηρό που να υποδηλώνει ένα τεχνοκρατικό προφίλ ή μήπως κάτι ποιο ανεπιτήδευτο και ανέμελο ώστε να γεννά ένα αίσθημα οικειότητας;

Αλλά σε κάθε περίπτωση η επιλογή είναι δύσκολη όταν τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα και κυμαίνονται από σαγιονάρες και κολάν σε κολλητά δερμάτινα και ψηλοτάκουνες μπότες έως σκιστά μίνι και χρυσοποίκιλτους κοθόρνους!

Και άντε και με λίγη προσπάθεια να περάσει απαρατήρητη – λέμε τώρα – η ενδυματολογική προσέγγιση, ασχέτως εάν θα γίνει αντικείμενο χλευαστικού σχολιασμού εκ των υστέρων.

Με την λεκτική επικοινωνία τι γίνεται;

Ανοίγει το στόμα και βγαίνουν βατράχια!

Όταν η σύνταξη μία φράσης στα ελληνικά φαντάζει κάτι περισσότερο δύσκολο από μία ανάλυση πυρηνικής αντίδρασης, που να πιάσουμε και την στοιχειώδη έστω συνεννόηση εις την αγγλική.

Άντε μετά να γίνει εμπεριστατωμένη παρουσίαση της μεγάλης επενδυτικής προοπτικής που θα αλλάξει τον τουριστικό χάρτη της περιοχής και της χώρας.

«Γουί χίαρ, μούβιζ ουουου, μπικόουζ χόλιγουντ ιν Rixopo»!

Και το δάκρυ τρέχει ασταμάτητα από το γέλιο ή μήπως είναι κλάμα και δεν έγινε αντιληπτό.

Ένας παροξυσμικός κλαυσίγελος. Βρε σε καλό να μας βγει.

«Πάλι θα κλάψω, πάλι θα γελάσω, τι κι αν εσύ χαθείς, νύχτες πικρές το ξέρω θα περάσω, ώσπου να ξεχαστείς».

Έλα όμως που τέτοια τραγική φρασοκωμοδία – συγνώμη για την ασύνδετη υπερβολή – είναι αδύνατο να ξεχαστεί.