Η σιωπή είναι χρυσός

Μη μιλάς, μην τα λες δημοσίως, δεν είναι η κατάλληλη ώρα, δεν έχουμε χρόνο, είμαστε εδώ για κάτι άλλο... Όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να πουν ό,τι τους καπνίσει, αλλά εσύ, εσύ που θέλεις να πεις κάτι που ουδόλως δεν με συμφέρει πρέπει να επανέλθεις στην τάξη και να μιλήσεις ανώδυνα.

Μη μιλάς, μην αρθρώνεις λόγο μπροστά στα μάτια του πολίτη. Γράψε σε ένα χαρτάκι τι θέλεις και θα λάβεις απάντηση αθόρυβα, όταν πια θα έχει καταλαγιάσει το κάθε θέμα, που ίσως και να μη συμφέρει.

Δεν υπάρχει χρόνος. Υπάρχει χρόνος για όλα τα άλλα, όχι όμως να μας κολλήστε και στον τοίχο. Γιατί ρωτάτε τόσα πολλά; Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν βγαίνουν, μάνα μου! Έχουν και δουλειές. Σουτ... η διαδικασία πρέπει να γίνει όσο πιο αθόρυβη γίνεται. Ο θόρυβος ενοχλεί. Δεν συμφέρει... από άποψη χρόνου, μην παρεξηγηθούμε.

Ησυχία. Να μην ακούγεται τίποτα, να μην παίρνει χαμπάρι το πόπολο. Ας μην ανακατεύεται ο κόσμος... διότι δεν έχει χρόνο, μην παρεξηγηθούμε. Η ανταλλαγή ραβασακίων, όπως στο Λύκειο, όταν υπήρχε κάποιο έκδηλο ενδιαφέρον προς κάποιο συμμαθητή/συμμαθήτρια, είναι καλύτερη πρακτική. Έτσι, να υπάρχει αλληλογραφία. Δεν σας έχει λείψει τόσο καιρό με αυτά τα τέρατα της τεχνολογίας, αυτά τα σμάρτφονς και τα τάμπλετς, που μας έχουν φάει τη ζωή μας έχουν φάει; Άλλο πράγμα το γραπτό όμως βρε παιδιά, άλλη αίγλη.

Η στιχομυθία δημοσίως ενέχει ενίοτε μεγάλο κίνδυνο... απώλειας χρόνου, ειδικά όταν θίγονται ζητήματα που “καίνε”. Διότι μέχρι να κρυώσουν θέλουν το χρόνο τους. Σαν το παστίτσιο, παιδιά. Αν πέσεις με τα μούτρα ενώ έχει βγει μόλις από το φούρνο, δεν θα το ευχαριστηθείς. Πρέπει να το αφήσεις... να κρυώσει... να καταλαγιάσει η πολλή καψίλα και μετά, τσιμπάς μια πηρουνίτσα.

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά κάποιος εκεί έξω, έχει βαλθεί να κάνει οικονομία χρόνου, αλλά και οικονομία φωνής, είτε το θέλουν οι υπόλοιποι, είτε όχι. Κάποιος εκεί έξω, εκεί “πάνω”, θέλει να υπάρχει όσο το δυνατόν μικρότερη “όχληση”, από ανθρώπους που βρίσκονται σε μία θέση, τοποθετημένοι από τον κόσμο, εκ μέρους του κόσμου, για να κάνουν ακριβώς αυτό, να “ενοχλούν”, όσο ευχάριστο ή δυσάρεστο κι αν αυτό είναι. Κι εφόσον, δυστυχώς για κάποιους, ακόμη υπάρχει η υποχρέωση για δημόσιο διάλογο, αυτός τείνει να περιορίζεται στο ελάχιστο δυνατό... για οικονομία χρόνου... πάντα. Δεν έχουμε κι όλη τη μέρα για να λέει ο καθένας ό,τι θέλει και κυρίως για να ακούγεται παραέξω. Αντίθετα, αν, ό,τι έχει να πει, το πει σχεδόν ψιθυριστά κι αθόρυβα, με τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα, τότε εντάξει, ο πολύτιμος χρόνος μας σώζεται και δεν γίνεται μεγάλο κακό... στο χρόνο μας πάντα.

Και έρχονται συνειρμικά τα ερωτήματα:

Διαχείριση χρόνου, ή προσπάθεια αφαίρεσης των πολλών-πολλών “περιττών” δικαιωμάτων;

Χάρη στη συντομία ή χάρη στους ημέτερους;

Επιστροφή στο θέμα, ή αντιπερισπασμός από θέματα που δεν αρέσουν;

Κατάρτιση ουσίας ή κατάρτιση με το “ετσιθελικό” της εξουσίας;

Και εν τέλει... “Τι έγινε Κωστάκη; Φλερτάρεις με τη λογοκρισία;”

 

Διαβάστε ακόμα