Μια υπέροχη μέρα

Πέρασαν και φέτος αυτές οι ημέρες του Πάσχα, αυτές οι ημέρες, που περισσότερο αφιερωμένες στο φαγητό είναι – λόγω παράδοσης, βέβαια – παρά στην κατανόηση του βαθύτερου νοήματος της Ανάστασης.

Πάσχα.

Η ημέρα που ξυπνώντας το πρωί, θέλεις να πας απέναντι στο γείτονα, να του κλείσεις το στέρεο, να τον κοιτάξεις μέσα στα μάτια και να του πεις: “Είναι ακόμη 7 το πρωί. Ηρέμησε”.

Η ημέρα που σου λένε “Χριστός Ανέστη” και απαντάς “Επίσης”.

Η ημέρα που σου λένε “Χριστός Ανέστη” και απαντάς “Να ‘σαι καλά, ευχαριστώ”.

Η ημέρα που ξαναβρίσκεσαι σε ένα κοινό τραπέζι με τα αγαπημένα σου άτομα από την οικογένεια. Αλλά και τα όχι και τόσο αγαπημένα, που αντιμετωπίζεις ανταλλάσσοντας κλεφτές ματιές με τους “δικούς” σου και γελώντας εσωτερικά, πίσω από κάποιο παϊδάκι.

Η ημέρα που εύχεσαι να υπήρχαν εφεδρικά εξαρτήματα για τα ανθρώπινα όργανα, ώστε να πετούσες στον κάλαθο των αχρήστων το ένα στομάχι και να “όπλιζες” ξανά με δεύτερο.

Η ημέρα που θέλεις να πιάσεις παράμερα αυτόν τον έναν συνδαιτυμόνα του οικογενειακού τραπεζιού και να του ψιθυρίσεις: “Δεν είσαι αστείος. Νομίζεις ότι είσαι αστείος και σου γελάμε όλοι από ευγένεια, αλλά σε προτιμούμε όταν τσακίζεις το αρνί. Που δε μιλάς, λέω”.

Η ημέρα που το μπουζούκι, το τέλι, ο κάλπικος ντουνιάς, το κλαρίνο στη διαπασών, είναι ευχάριστα αποδεκτά και από τον τελευταίο ορκισμένο μεταλά.

Η ημέρα που έχεις κάνει αγώνα να συνέλθεις από την κραιπάλη των δύο πιάτων μαγειρίτσας και των 3 αυγών και του συκωτιού και της τηγανητής πατάτας τα μεσάνυχτα του Μ. Σαββάτου, και παρ’ όλα αυτά θεωρείς, ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να ξεκινήσεις να τραγανίζεις κοψίδια και μπριζολάκια από τις 11 το πρωί.

Η ημέρα που το κρασί πλέον, δεν κυλάει στο αίμα σου, αλλά το αίμα σου κυλάει στο κρασί μέσα στις φλέβες σου, γιατί αρχικά νόμιζες, ότι δεν θα σε πείραζε, αφού έχεις γεμάτο στομάχι.

Η ημέρα που θέλεις να κάτσεις στον ήλιο μετά το φαγητό (ή για την ακρίβεια στο διάλειμμα πριν από άλλο ένα ξαναγέμισμα του πιάτου), και να σε πάρει ο ύπνος όρθιο πάνω στην καρέκλα σου, χωρίς καμία ντροπή.

Η ημέρα που τα κουμπιά των παντελονιών είναι άχρηστα στο 99% του πληθυσμού της χώρας, καθώς χάσκουν ξεδιάντροπα, για να μην πιέζουν το στομάχι και δεν χωρέσει φαΐ στο 110% των δυνατοτήτων του.

Η ημέρα που ζητάς καφέ επιτακτικά μέσα στο απόγευμα, γιατί θεωρείς με κάποιο τρόπο, ότι παραχώνοντας ακόμη κάτι στο στομάχι σου θα σε κάνει να χωνέψεις.

Η ημέρα που χωνευτικό θεωρείται και το γλυκό. (Γιατί; Κανείς δεν ξέρει. Λογική του Πάσχα και μόνο)

Η ημέρα που θέλεις να πας απέναντι στο γείτονα, να του ρίξεις νερό πάνω στα κουμπιά του στέρεο για να του το κάψεις, να τον κοιτάξεις έντονα στα μάτια και να του πεις: “Είναι 8 η ώρα το βράδυ. Γλέντησες. Αρκετά”.

Η μέρα, που αν κάποιος σου ζητήσει να βγεις το βράδυ, δεν απαντάς με λόγια, αλλά δείχνοντάς του την κοιλιά σου που εξέχει από το ανοιχτό ακόμη κουμπί του παντελονιού.

Η ημέρα που ακόμη και μετά από όλο αυτό το στομαχικό βιασμό, ενώ κάθεσαι στον καναπέ σαν τον αστερία, με παντελόνι εγκυμοσύνης, είτε είσαι γυναίκα, είτε άντρας, λες από μέσα σου: “Ας καθαρίσω δύο αυγουλάκια, βράδυ είναι, τα αυγουλάκια είναι ελαφριά”, μην καταφέρνοντας να κρατήσεις την υπόσχεση που έδωσες πριν από δύο ώρες, ακόμη μέσα στη ζάλη της τσίκνας και του κρασιού, ότι δε θα ξαναφάς μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο.

Η ημέρα που πέφτεις γλυκά το βράδυ για ύπνο, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά, ότι την επομένη θα συνεχίσεις να τρως για τρίτο εικοσιτετράωρο, αφού θα πρέπει να εξαφανιστούν μέχρι τέλους, όλα τα ψητά, που λόγω ενστίκτου αυτοσυντήρησης δεν εξαφάνισες την Κυριακή του Πάσχα.

Η καλύτερη ημέρα του χρόνου.

Χριστός Ανέστη!