Κλαίουσα και παραπαίουσα

Κλαίουσα ιτιά sepulcralis. Καλλωπιστικό κρεμοκλαδές δένδρο δικοτυλήδονο της συνομοταξίας των αγγειόσπερμων.

Παραπομπή σε κάθε κλαίουσα και οδυρόμενη ύπαρξη αυτού του τόπου.

Γιατί μανίτσα μου στεναχωριέσαι; Μην κλαις και χτυπιέσαι και θα χαλάσεις τα ματάκια σου.

Τόσο βαριά το πήρες το ότι υπήρξε μία εξέλιξη (ασχέτως αν είναι μεγάλη ή μικρή, σημαντική ή ασήμαντη) κι εσύ δεν συμμετείχες;

- Ναιιιιιιιι. Που να σκάσουνε και να πλαντάξουνε. Εγώ ήθελα να είμαι αυτή που θα φέρνει το όποιο αποτέλεσμα. Ποιοι είναι αυτοί; Οι τυχάρπαστοι, οι αχαΐρευτοι, οι ανεπρόκοποι.

Και τι σκας βρε πουλάκι μου. Εσύ, που στόμα έχεις και μιλιά δεν έχεις, λες τέτοιες κουβέντες!

- Άσε μεεεεε. Που με πετάξανε σαν την τρίχα από το ζυμάρι και τώρα μου το παίζουν και νικητές. Οι αχρείοι, οι ευκαιριακοί, οι ακαμάτηδες.

Μα τι λόγια είναι αυτά! Εσύ, με τέτοια ανατροφή και μόρφωση να πέφτεις τόσο χαμηλά!

- Φύγεεεεε. Εσύ θα την πληρώσεις. Που με κάνανε τρελή (ναι, αυτό περίμενες) και τώρα μου το παίζουν και νικητές. Οι τιποτένιοι, οι άχρηστοι, οι λεχρίτες.

Καλά. Αφού δεν μ’ ακούς κάτσε και χτυπήσου όσο θες. Μετά όμως μην έρθεις και μου κλαίγεσαι ότι σου χάλασε η μπούκλα, γιατί εγώ κυρά μου να ξέρεις ότι δεν θα χαλάσω τη ζαχαρένια μου. Όσο για σένα, καλά να πάθεις.

Δεν σου έχει πει κανένας ότι οι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κw#ους; Τι νόμιζες, ότι με το να περιφέρεσαι σαν κακέκτυπο της Πασιονάρια, θα κέρδιζες τις μάζες.

Οι ιαχές του πλήθους καλή μου, από «ζήτω» εύκολα γίνονται «γιούχα», όταν ο επαναστατισμός σου, περιορισμένος από την πολιτική σου ανεπάρκεια, σκοντάφτει στην εμμονική φιλοδοξία σου για την «καρέκλα». Κι αυτό γίνεται αντιληπτό και πίστεψε με, δεν είναι αρκετό.

Πόσο ακόμα θα εθελοτυφλείς σε ότι σε αφορά;

Για πόσο ακόμα θα αυτοκαταστρέφεσαι με θέματα που έχεις άγνοια και πέρα από αυτό που σου δίνουν έτοιμο να πεις, με ανταλλάγματα υποσχέσεις για μελλοντική πολιτική σου υποστήριξη, δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα, καθώς δεν έχεις το γνωστικό υπόβαθρο να το διαχειριστείς.

«Τώρα κλαίς. Γιατί κλαίς;

Συ δεν είσαι που γέλαγες χθες;».

Όσο είχες τον έλεγχο των πραγμάτων επιχειρούσες να βγάλεις τους πάντες τρελούς. Νόμιζες ότι με την ισχύ της εξουσίας μπορούσες να διαχειρίζεσαι τους πάντες κατά το δοκούν.

Και τώρα τι; Υστεριάζεις με κάθε μικρή ή μεγάλη αφορμή, μόνο και μόνο γιατί έχεις βρεθεί εκτός του διοικητικού «νυμφώνα».  

Μα χρυσό μου, δεν έχεις ακόμα καταλάβει ότι όταν η πολιτική συμπεριφορά παίρνει την φόρμα της ντεκαπαρισμένης σου μπούκλας, το μόνο που πετυχαίνει είναι να προκαλεί γενικευμένη θυμηδία.

Επιτέλους λάβε τις αποφάσεις σου και ή μείνε και αντιμετώπισε την κατάσταση σοβαρά, σταματώντας τις γελοιότητες ή μάζεψε τα κουβαδάκια σου και πήγαινε να παίξεις σε άλλη παραλία. Άντε γιατί με κούρασες.

«Άμα θες να φύγεις φύγε, άμα θες να κλάψεις κλάψε

να γκρινιάζεις μόνο πάψε, δεν μπορώ να τ’ ανεχτώ».