Μαραμένο γαρύφαλλο

Η στήλη αυτή θα είναι σύντομη. Αφορμή υπήρξε η 1η Μαΐου και το νόημα θα περιστρέφεται γύρω από μία λέξη: “Ντροπή”.

Ντροπή σε όλους αυτούς, που τάχα μου δήθεν εμφανίζονται ως “εργατοπατέρες”, γυρεύοντας το δίκιο του εργάτη στα λόγια του αέρα. Ακολουθούν τακτικές προσωπικής προβολής, έτσι ώστε να ακούγεται το όνομά τους και να φαίνεται το πρόσωπό τους, μπροστά από κάθε αναφορά στον “αγώνα” που καμώνονται, ότι παλεύουν, για τους ανθρώπους που εκπροσωπούν. Αυτοί οι ίδιοι είναι, που διχάζουν, που παίζουν παιχνίδια του παρασκηνίου, που άγουν και φέρουν την αμέτοχη ή αδιάφορη πλειοψηφία, με μόνο στόχο να “φανούν”.

Ντροπή, σε όλους αυτούς, που επιτρέπουν τέτοιους ανθρώπους να ηγούνται σωματείων, θεσμών, φορέων. Οι ίδιοι και οι ίδιοι, στις ίδιες θέσεις, προσωποποιώντας πολυμελή όργανα, που ουσιαστικά δημιουργούνται, προκειμένου να λαμβάνονται συλλογικές αποφάσεις και να ακούγονται οι φωνές όλων των μελών. Η ευθύνη για τον “εκφυλισμό” ανθρώπων, που μπορεί να ξεκίνησαν ως ιδεολόγοι και αγωνιστές, αλλά κατέληξαν κράτος εν κράτει, βαραίνει τα ίδια τα μέλη των συλλογικών φορέων, οι οποίοι είτε αδιαφορούν, είτε κοιτάζουν να βγάλουν την υποχρέωση, ψηφίζοντας κάποιον επικεφαλής, χωρίς να νοιάζονται, για τη δράση του ατόμου, την συμπεριφορά του προς τα μέλη, ή τις ενδεχόμενες αλλαγές στη στάση του, χωρίς να τολμούν να δώσουν τα ηνία σε κάποιον άλλο.

Ντροπή, σε όλους αυτούς, που ρητορεύουν για την εργατική τάξη, ενώ εκπροσωπούν πολιτικούς χώρους, που έκαναν τα πάντα και συνεχίζουν να κάνουν τα πάντα, για να την τσακίσουν. Πραγματικά, αν μερικοί είχαν έστω και λίγη αιδώ, θα απέφευγαν να καλέσουν σε αντίσταση απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα, από τη στιγμή που στήριζαν και στηρίζουν παθιασμένα χώρους, που τάσσονται ανοιχτά υπέρ των πολιτικών αυτών. Αν είχαν τσίπα, δεν θα έβγαιναν να φωνάξουν τυποποιημένες βαρύγδουπες φράσεις, που έχουν χάσει πια την αξία τους, εφόσον χρησιμοποιούνται με αυτό τον τρόπο, όπως ας πούμε “Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά”. Όχι όταν η ιδεολογία του χώρου τους στηρίζει τη φθηνή ελαστική εργασία.

Ντροπή στους ανεκτικούς και τους υποστηρικτές της νοοτροπίας των ίσων αποστάσεων. Όταν τη στιγμή που αποδίδεται φόρος τιμής στους εργατικούς αγώνες, παρεισφρέουν και καπηλεύονται τα νοήματα της συμβολικής αυτής ημέρας, για φθηνή λαϊκίστικη προώθηση των ακραίων αντιλήψεών τους, φασιστοειδή(!), η σιωπή και δη το αμήχανο (!)χειροκρότημα(!) είναι το βούτυρο στο ψωμί τους. Όσο οι άνθρωποι, οι οποίοι δε συμφωνούν με αυτές τις ιδεολογίες και αποτάσσονται τη ρητορική του μίσους, μένουν σιωπηλοί και κατεβάζουν το κεφάλι μπροστά σε τέτοιες σκηνές (έστω και από ντροπή), αφήνουν τους εκπροσώπους των άκρων και του περιθωρίου να επιβάλλονται και να υψώνουν ανάστημα έναντι των υπολοίπων, τόσο περισσότερο συνένοχοι γίνονται για τις πράξεις των δεύτερων, σε όλα τα επίπεδα. Επίσης, για να μη νομίζουν μερικοί ότι εξαιρούνται, ντροπή σε όσους επιλέγουν να τους δώσουν βήμα έκφρασης.

Τέλος, ντροπή, στους αμέτοχους. Η αδιαφορία σκοτώνει. Ο “έλα μωρέ, δε βαριέσαι” φταίει για την κατάντια της χώρας, φταίει για τον ευτελισμό των όποιων ιδεολογιών, φταίει για την αποδυνάμωση του κοινωνικού ιστού, φταίει για την ισχυροποίηση των ακραίων στοιχείων, αυτός φταίει για όλα. Αυτός που δεν ενδιαφέρεται, αυτός που βλέπει, ακούει και δε μιλάει, είναι η μάστιγα αυτής της χώρας και η αιτία της κατάντιας της. Αυτός είναι υπεύθυνος για όλα και αυτός που είναι άξιος της ζοφερής μοίρας του, που άλλοι έχουν επιλέξει για εκείνον, γιατί ο ίδιος δεν έκανε τίποτε. Αυτός άφησε – όντας αμέτοχος – να κυριαρχήσει το μίσος, ο ατομικισμός, η μιζέρια. Αυτός είναι ο υπεύθυνος, αλλά μαζί του, σέρνει και όλους τους υπόλοιπους.

Κάποτε, ένα γαρύφαλλο αρκούσε, για να ενώσει εκατοντάδες χιλιάδες. Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες επιλέγουν να φυτεύουν ο καθένας τη δική του γαρυφαλλιά και να τσακώνονται για το ποιου η γαρυφαλλιά βγάζει τα καλύτερα λουλούδια. Κάποτε, το γαρύφαλλο ήταν σύμβολο. Σήμερα, το γαρύφαλλο είναι μαραμένο, σχεδόν νεκρό και μαζί με αυτό και οι ιδέες, τις οποίες συμβολίζει. Ντροπή.