Πεζόδρομος; Πεζοδρομείστε(!)

Υπάρχει μία οδός στην Ερμούπολη, στο κέντρο της, μα τόσο κεντρικά..., παραμελημένη, ξεχασμένη και άκρως υποβαθμισμένη! Πηγμένη στη λαμαρίνα, παρά τις αρκετές επιχειρήσεις και τα εμπορικά! Ο λόγος για την οδό Σταματίου Πρωίου, που αποτελεί την προέκταση του υφιστάμενου πεζόδρομου των οδών Θυμάτων Σπερχειού και Πρωτοπαπαδάκη, αρχικό τμήμα της οποίας εδώ και πολλά χρόνια είναι χαρακτηρισμένο ως πεζόδρομος, με τις αρμόδιες Αρχές όμως, σε όλη τη διάρκεια των ετών, να μην έχουν τηρήσει τα προβλεπόμενα της σχετικής απόφασης και να εφαρμόζουν σταθερά, μεταγενέστερη απόφαση προσωρινής άρσης, η οποία ως αποδεικνύεται σήμερα, αφήνεται να ισχύει..., άκρως παράτυπα και καταχρηστικά!

Στην παρούσα στήλη δεν περισσεύει χώρος να στηλιτευθεί ο φόβος(;) των αρμόδιων Αρχών, ή των τοπικών συλλογικών οργάνων να “αγγίξουν” το προκλητικό “ετσιθελικό” κατεστημένο της συγκεκριμένης – κατά τα άλλα - εμπορικής οδού, ωστόσο, χρήσιμο είναι να υπογραμμισθεί πως, ακριβώς αυτός ο φόβος, οδηγεί στην ολοένα και μεγαλύτερη υποβάθμιση της πόλης, αφού ένα μικρό τμήμα της, αντί να προσφέρεται στη διάθεση των πεζών (όπως προβλέπεται), κατοίκων του νησιού, μονίμων κατοίκων του κέντρου, αλλά κι επισκεπτών, θυσιάζεται στον βωμό του φόβου έναντι όποιων κόσμιων αντιδράσεων, μα ακόμη – δυστυχώς – και προκλητικότατων απειλών!

Πλέον, η συγκεκριμένη οδός έρχεται στο προσκήνιο της τοπικής ειδησεογραφίας καθώς αποτελεί τη μία εκ των δύο προτάσεων που θα αποφασισθεί αν θα αποτελέσει χώρο αφετηρίας των ταξί! Προσωπική πεποίθηση ή και επιθυμία σε γενικότερο επίπεδο, θα ήταν μία πόλη με τη νεοκλασική ομορφιά της, να αναδεικνυόταν μέσα από μία ρηξικέλευθη απόφαση των τοπικών Αρχών, η οποία θα όριζε και άρα, θα μεριμνούσε για τη συνολική πεζοδρόμησή της! Καθώς όμως σήμερα, τέτοια τεκμηριωμένη πρόταση δεν έχει δοκιμαστεί, ενώ επιπρόσθετα, στην πράξη ημίμετρα “διάσπασης” περιοχών του κέντρου της πόλης, που βαφτίστηκαν “πεζοδρομήσεις”, αποδείχθηκαν ανεφάρμοστα, αναποτελεσματικά ή και προκάλεσαν αυξημένη ταλαιπωρία, κόστος και ταραχή, ενώ κι επιστημονικά έχει διατυπωθεί ότι ο κεντρικός άξονας (Ελ. Βενιζέλου) δεν μπορεί να κλείσει, ωφέλιμο θα ήταν να “καλλιεργήσει” η τοπική κοινωνία τη νοοτροπία, πως, όσοι περισσότεροι πεζόδρομοι υφίστανται ή δύνανται να διαμορφωθούν στην πόλη, τόσο το καλύτερο για τους πολίτες, το περιβάλλον, το νησί και την τουριστική ανάπτυξή του. Για ποιόν άλλον λόγο διακρινόμαστε τόσο υψηλά από τους άλλους προορισμούς και τα νησιά, αν όχι για την αρχιτεκτονική κληρονομιά μας;

Οφείλουμε λοιπόν να διαπιστώσουμε πως:

Ξέφτισε η υπομονή από τις συνεχείς συζητήσεις, δημόσιες αναφορές και δηλώσεις μέχρι σήμερα για την προσπάθεια εξεύρεσης κατάλληλης (ή πιο ορθά καταλληλότερης) θέσης αφετηρίας των ταξί στο κέντρο της Ερμούπολης! Εξαντλήθηκε πραγματικά η υπομονή, αλλά και μας “σώθηκε” το μελάνι να μεταφέρουμε αγανάκτηση, αγωνία, αντιπαραθέσεις, αναβρασμό και προχειρότητα αντιμετώπισης προβλημάτων ενός κλάδου που εισπράττει συστηματικά “κλώτσο και μπάτσο”.

Επιπλέον, δεν απέμεινε ούτε στάλα αντοχής για τις κατά καιρούς δημόσιες κραυγές από μερίδα επιχειρηματιών του κέντρου, σχετικά με το ότι το εμπορικό κομμάτι της Σταματίου Πρωίου είναι υποβαθμισμένο σε σχέση με τον πεζόδρομο της Θυμάτων Σπερχειού και της Πρωτοπαπαδάκη, αλλά όταν επιχειρείται να “ανοίξει” η σχετική συζήτηση με επιχειρήματα ή και όχι για την εφαρμογή της απόφασης πεζοδρόμησης του αρχικού τμήματος της οδού Σταματίου Πρωίου, και σαφώς με διευκολύνσεις και μέριμνα για τη διαδικασία ανεφοδιασμού και φορτοεκφόρτωσης προς όφελος των επιχειρήσεων του συγκεκριμένου σημείου, ορισμένοι στυλώνουν τα πόδια!

Νισάφι πια σε τούτον τον τόπο!

Κατόπιν των επιβεβλημένων διαβουλεύσεων, της ορθής τακτικής των συσκέψεων, οι αρμόδιοι οφείλουν να τοποθετηθούν με σαφήνεια, αλλά κυρίως να προωθήσουν άμεσα λύση για τα ταξί στην πράξη ενώ και το σύνολο των πολιτών που ενδιαφέρεται πραγματικά για τον τόπο, να στηρίξει με αφορμή την αφετηρία των ταξί, την αναβάθμιση στην πράξη!

Προβλέπεται πεζόδρομος; Να πεζοδρομηθεί, με μοναδική εξαίρεση την αφετηρία των ταξί!

Διαφορετικά, για ποια πρόοδο του τόπου μιλάμε, όταν δεν μπορούμε να υπερπηδήσουμε φόβους, απειλές, εγωισμούς, εμμονές, ισχυρογνωμοσύνη και αρνούμαστε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά;