Μόνο λόγια, τίποτα πιο πέρα

Ζητάμε τουρισμό, ζητάμε επισκεψιμότητα και μονίμως ζητάμε παπάδες. Κι όταν τελικά τα έχουμε, θα έκρινε κανείς, από τη συμπεριφορά μας, πως ίσως να μην τα θέλαμε και τόσο πολύ. Γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, ή αρεσκόμαστε μόνο στα λόγια ή είμαστε ανέτοιμοι για την πραγματοποίηση των ευχών μας. Έχουμε άραγε την πολυτέλεια να είμαστε επιλεκτικοί στην έκφραση της ευγένειας και της φιλοξενίας μας; Με ποιο κριτήριο αποφασίζουμε ποιον θα καλωσορίσουμε στο νησί μας και ποιον θα αγνοήσουμε; Το ερώτημα αυτό θα ήταν καλύτερο να απαντηθεί από τους τοπικούς άρχοντες, καθώς η δική τους απουσία ηχεί περισσότερο σε εκδηλώσεις ή διοργανώσεις ιδιαίτερης σημασίας.

Πρόσφατο παράδειγμα το 6ο Αντάμωμα Συλλόγων Πελοποννησίων, για τις ανάγκες του οποίου ταξίδεψαν στην Ερμούπολη ομάδες ανθρώπων από τη Βοιωτία, τον Βόλο, την Ελευσίνα, την Καρδίτσα, τη Λάρισα, τη Λαυρεωτική, τη Λέσβο, τη Χαλκίδα και τα Σπάτα. Μάλιστα, κάποιες εξ’ αυτών έκαναν και άθλο για να βρεθούν στο νησί μας, δεδομένων και των απεργιακών κινητοποιήσεων της ΠΝΟ, οι οποίες στέρησαν τη συμμετοχή δύο αντίστοιχων συλλόγων από τη Θεσσαλονίκη και τα Τρίκαλα. Αξίζουν δε συγχαρητήρια στον πρόεδρο του Συλλόγου Πελοποννησίων Σύρου -ψυχή της διοργάνωσης- για τις θερμές ευχαριστίες του προς τον Σύλλογο της Ελευσίνας, που λόγω υποχρεώσεών του, ταξίδεψε αυθημερόν στη Σύρο για να παρευρεθεί και να συμμετάσχει στην προγραμματισμένη χορευτική εκδήλωση, στο θέατρο Απόλλων.

Βέβαια, όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήρθαν στο νησί μας, μόνο για να χορέψουν και να φωτογραφηθούν με τις παραδοσιακές στολές τους μπροστά από τον Άγιο Νικόλαο και το θέατρο, αλλά και για να τιμήσουν με σεβασμό και ευλάβεια την 192η Επέτειο από τη Μάχη στο Μανιάκι. Εορτασμός, που στην Ερμούπολη συνέπεσε με την επιμνημόσυνη δέηση στο Μνημείο Μικρασιατικής Μνήμης στον Ξηρόκαμπο. Συνεπώς, οι εκπρόσωποι των τοπικών φορέων ήταν μοιρασμένοι στις δύο δοξολογίες και τις καταθέσεις στεφάνων που ακολούθησαν. Αμέσως μετά όμως, στο θέατρο Απόλλων, πραγματοποιήθηκε το επίσημο καλωσόρισμα στους Συλλόγους Πελοποννησίων που «ξενιτεύτηκαν» για να λάβουν μέρος στο «Αντάμωμα» και κατ’ επέκταση να μας τιμήσουν. Εμείς πώς ακριβώς ανταποδώσαμε την τιμή, όταν η εκδήλωση έγινε σ’ ένα άδειο -σχετικά θέατρο-, παρουσία κυρίως μελών των συλλόγων και εκπροσώπων τοπικών φορέων, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού;

Το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι, το «Αντάμωμα» πραγματοποιήθηκε κάποιες ώρες μετά από μία άλλη εκδήλωση, στην οποία οι επίσημοι «ποδοπατήθηκαν» για να δώσουν το «παρών» και να γνωρίσουν από κοντά τους δύο καλεσμένους «μας». Πριν προλάβουμε να πούμε ότι, συγκρίνουμε δύο διαφορετικές εκδηλώσεις, αξίζει να επισημανθεί ότι η παρουσίαση ενός βιβλίου που ενδέχεται να οπτικοποιηθεί στο νησί μας και η συνάντηση συλλόγων από όλη την Ελλάδα, εξυπηρετούν τους ίδιους σκοπούς. Προβολή της Σύρου και αύξηση της επισκεψιμότητας. Με τη μόνη διαφορά, ότι στην πρώτη περίπτωση, ο στόχος είναι μακροπρόθεσμος, ενώ στη δεύτερη, έχει ήδη επιτευχθεί. Άνθρωποι από εννιά διαφορετικές πόλεις της χώρας μας  επισκέφτηκαν το νησί μας και αποκόμισαν εμπειρίες τις οποίες και θα μοιραστούν, επιστρέφοντας πίσω.

Η διαπίστωση ότι στη μία εκδήλωση η προσέλευση των «αρχών» ήταν αθρόα και στην άλλη ισχνή, μας επαναφέρει στο αρχικό ερώτημα: «Θέλουμε τελικά επισκέπτες ή όχι; Κι όταν αυτοί έρχονται, χαιρόμαστε ή τους γυρνάμε την πλάτη»; Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς, εν προκειμένω, η «πλάτη» δεν γύρισε μόνο στους ανθρώπους που ήρθαν από μακριά, αλλά πολύ περισσότερο στον τοπικό Σύλλογο, που τράβηξε το μεγαλύτερο «κουπί» στη διοργάνωση αυτή. Όταν έχει καταβληθεί τόση προσπάθεια για να είναι τα πάντα στην εντέλεια και να στεφθεί με επιτυχία το εγχείρημα, θα πρέπει αυτή να αναγνωρίζεται αναλόγως από όλους τους φορείς, οι οποίοι φαίνεται να συγκινούνται περισσότερο από τα μεγαλόπνοα «θα» και τις υποσχέσεις, παρά από τους «καρπούς» του τώρα. Και φυσικά δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα, γιατί και στη Λαμπαδηφορία του Συλλόγου Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου την Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, δεν παρέστη επίσης κανείς, πλην ενός μέλους της Δημοτικής Κοινότητας Μάννα.

Εν κατακλείδι, καλό είναι τα λόγια να συνοδεύονται και από τις ανάλογες πράξεις, διαφορετικά πέφτουν στο κενό. Εντυπωσιακά τα λαμπερά ονόματα και οι κράχτες, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει εκτός από μέλι να φάμε και λίγη τηγανίτα.

 

 

 

 

Διαβάστε ακόμα