Μιζερίτσα

Όπως αποδεικνύεται τις τελευταίες ημέρες, ως άνθρωποι εμείς εδώ, είμεθα είτε του ύψους είτε του βάθους. Ή που θα μιλάμε για Μονακό και «πόσοι πλούσιοι μπορείτε να αντέξετε ασούμε» ή για χαμαιτυπείο και «να φύγετε κύριοι, να πάτε αλλού». Δεν έχει καταλήξει εδώ ο μέσος πολίτης, αν θέλει τελικά την τουριστική ανάπτυξη ή όχι.

Μάλλον, ο μέσος πολίτης, καταλήγει, ότι για ένα ιδανικό σενάριο τουριστικής ανάπτυξης, θα πρέπει να έχουμε τουρισμό, μόνο από πολύ-πολύ πλούσιους, οι οποίοι να μένουν στα κότερά τους, να βγαίνουν για να διασκεδάζουν ήρεμα-ήρεμα σε πολύ-πολύ απόμερες τοποθεσίες μακριά από τον ίδιο και ο υπόλοιπος τόπος να διατηρήσει την άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.

Ωστόσο, αυτό που πολλοί αδυνατούν να αντιληφθούν ως ιδέα, είναι, ότι τον τουρισμό δεν τον αποζητούμε, απλά γιατί πεθυμήσαμε να δούμε και κανέναν άλλον άνθρωπο, αφού βαρεθήκαμε να βλεπόμαστε αναμετάξυ μας. Η όλη προσπάθεια για την προώθηση του τόπου, για την ανάπτυξη και προβολή του, γίνεται, προκειμένου να πέσει «ζεστό» χρήμα στην τοπική αγορά. Και ο τοπικός επιχειρηματίας, ο μανάβης, ο χασάπης, το κατάστημα ρούχων και παπουτσιών, το ξενοδοχείο, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, δεν θα επωφεληθούν άμεσα από μία χούφτα ανθρώπων, που θα «ρίξουν» χρήμα σε μία ή δύο επιλεγμένες επιχειρήσεις εστίασης και μετά από δύο μέρες θα φύγουν. Εκείνοι θα βοηθήσουν σε άλλα πράγματα. Οι επιχειρηματίες θα επωφεληθούν άμεσα, από τις χιλιάδες ανθρώπων, που έρχονται, με τη μία ή την άλλη αφορμή, πέρα από τη σεζόν 15 Ιουλίου – 15 Σεπτέμβρη, σε αυτό το στάδιο που βρισκόμαστε, κυρίως μέσω εκδηλώσεων.

Παρ’ όλα αυτά, μας πιάνει το παράπονο πάλι. «Ααα, ναι, βεβαίως, να πουλήσω κάμποσα χιλιάρικα εμπόρευμα σε άλλα καταστήματα, που θα περιμένουν τόσες χιλιάδες κόσμο και θα μου το παραγγείλουν, αλλά δεν την μπορώ αυτή την πολυκοσμία, αυτή την ταλαιπωρία, που θα πρέπει να περπατήσω λίγο, δεν τον μπορώ τον αποκλεισμό! Να φύγουν, να πάνε αλλού οι πεζεβέγκηδες! Να πάνε στη Μύκονο και στη Σαντορίνη να τα κάνουν αυτά!», λες και η Μύκονος και η Σαντορίνη έχουν ανάγκη. Επίσης, «ναι, ο κόσμος αντικρύζει μία καλή εικόνα, ευχαριστιέται και απολαμβάνει τους πλανόδιους μουσικούς, αλλά εμάς δε μας αρέσουν και να φύγουν! Να φύγουν! Να φύγουν!».

Το παράπονο δεν είναι κακό να το έχεις και μπορείς να το συζητήσεις μάλιστα με τους καθ’ ύλην αρμόδιους, ώστε, κοινή συναινέσει, να υπάρξει διάλογος για το καλό του τόπου. Από το να συζητήσεις ένα παράπονο, εκεί, που η συζήτηση θα πιάσει τόπο, έως την μεμψιμοιρία, την πικροχολιά, τη μισαλλοδοξία και τη μετριοπάθεια, που διασκορπίζονται με διάφορους τρόπους, ακόμη και ευθέως προς τους ίδιους τους επισκέπτες, τους οποίους ανερυθρίαστα διώχνουμε από το νησί μας, την ώρα εκείνη που κρατούν τα χρήματα και μας πληρώνουν τα αγαθά που προμηθεύτηκαν, υπάρχει τεράστια διαφορά.

Ο επισκέπτης – ο ίδιος επισκέπτης που θέλουμε, κατά τ’ άλλα να μας έρθει ξανά, αλλά και να μας συστήσει στον κύκλο του – μπορεί να ξεχάσει το όνομα του ξενοδοχείου που έμεινε, ή το όνομα του φαγητού που έφαγε, ή το όνομα του βενζινάδικου, όπου γέμισε το όχημά του. Αυτό που δεν θα ξεχάσει ποτέ, ήταν το πώς ένιωσε, κατά την επίσκεψή του. Ο τουρισμός δεν είναι δουλειά μόνο του Δήμου. Ο τουρισμός είναι δουλειά όλων μας. Η εικόνα των ανθρώπων που έρχονται διαμορφώνεται από όλους μας ανεξαιρέτως.

Έπειτα, ζητάμε κρουαζιερόπλοια, ανάπτυξη, γεμάτα ταμεία. Αυτά δεν έρχονται ήσυχα, φίλοι μου. Αυτά τα πράγματα, όταν έρχονται, κάνουν θόρυβο και απαιτούν σωστή διαχείριση, αλλά και υπομονή και υποχωρήσεις.

Οι υπέρμετροι κομπασμοί ή/και η μιζέρια, δεν πρόκειται να μας βγάλουν πουθενά. Ούτε τέλεια είναι όλα, ούτε απόλυτα τραγικά. Αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται προσπάθεια, κυρίως μέσω της περίφημης «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» – την οποία αν θυμάστε καλά κάναμε αμάν και τι για να ξυπνήσει, αλλά τώρα θέλουμε να της πετάξουμε ηρεμιστικό βελάκι να τη ρίξουμε ξανά σε λήθαργο  – αλλά και από τους συλλογικούς φορείς, προκειμένου το νησί να αποκτήσει εξωστρέφεια, «όνομα», τουριστική ταυτότητα και κατά συνέπεια εισροή εσόδων με άμεσο αποδέκτη την τοπική κοινωνία, έσοδα, που στην εποχή που ζούμε, δεν μπορούν να έλθουν από κάπου αλλού σε αυτά τα μεγέθη.

Και στην προσπάθεια αυτή, οι μιζερίτσες και οι κατινίτσες δεν έχουν θέση, σε αντίθεση με το διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων. Το κοινό συμφέρον, μπαίνει πάνω από το προσωπικό. Μόνο έτσι, αυτός ο τόπος θα πάει, με σωστό τρόπο, πολύ ψηλά.