Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα

Περίεργο πράγμα σε αυτή την κοινωνία να είσαι γυναίκα. Και για όσους δεν έφερε η μοίρα την κατάρα να γεννηθούν γυναίκες, θα συνιστούσα να μην το δοκιμάσουν ποτέ, ούτε καν σε επόμενη ζωή.

Οι γυναίκες σε αυτή τη – μοντέρνα κατά τ’ άλλα – κοινωνία, καλούνται καθημερινά να αποδείξουν την αξία τους, σε όλα τα επίπεδα, ενώ ένας άνδρας, την έχει εξασφαλισμένη, μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Για τους περισσότερους «άνδρες», η γυναίκα οφείλει (σε ποιον άραγε;) να είναι ένα λεπτεπίλεπτο λουλουδάκι, εύθραυστο, όμορφο (πάνω απ’ όλα) και πάντοτε σε αναζήτηση ενός ασφαλούς, σταθερού ανδρικού βραχίονα, για να ακουμπήσει τη μετριότητά της, είτε πρόκειται για σύντροφο, είτε για προϊστάμενο.

Παράλληλα, η γυναίκα οφείλει (σε ποιον άραγε;) να δημιουργήσει οικογένεια, με αρχηγό έναν σύζυγο, να τεκνοποιήσει, να φροντίσει τα παιδιά της, αν θέλει να δουλεύει παράλληλα δεν μας πειράζει πια, αρκεί να προλαβαίνει να κάνει και τις δουλειές του σπιτιού, καθώς επ’ ουδενί δεν ταιριάζει σε έναν «άνδρα» να πιάνει σφουγγαρόπανο, ή κατσαρόλα.

Η γυναίκα, όταν αποφασίζει να δουλέψει, πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με αρκετούς ανθρώπους, που θα αντιληφθούν την παρουσία της στο χώρο εργασίας, είτε ως μία διακοσμητική παρουσία, της οποίας κύρια αρμοδιότητα είναι να ομορφαίνει την ατμόσφαιρα, είτε ως μία ενοχλητική παρουσία, που της κάπνισε ξαφνικά να αναζητήσει επαγγελματική καταξίωση, αντί να πλύνει κανένα μαρούλι για να φτιάξει σαλάτα. Βέβαια, στις περιπτώσεις που μία γυναίκα ξεφεύγει από τα standards, που έχει ορίσει για εκείνη η ανδροκρατούμενη, διοικούμενη και καθοδηγούμενη από άνδρες κοινωνία, (όμορφη, γλυκούλα, περιορισμένου δυναμισμού και φυσικά περιορισμένων φιλοδοξιών), έχει να αντιμετωπίσει και την a priori απόρριψη, από άρρενες συναδέλφους, προϊστάμενους, συνεργάτες, πελάτες κλπ.

Δεν είναι λίγοι οι σωβινιστές άνδρες στην κοινωνία μας. Ορισμένοι τείνουν να θεωρούν, ότι το φαινόμενο του μισογυνισμού αρχίζει να συρρικνώνεται, λόγω της προόδου του δυτικού πολιτισμού. Αμ δε! Όχι μόνο δεν συρρικνώνεται το φαινόμενο, αλλά στην εποχή μας, που οι γυναίκες δραστηριοποιούνται, σε επαγγελματικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, με μεγαλύτερη ευκολία και σαφώς ενεργότερα, από άλλες δεκαετίες, οι «άνδρες» αντιστέκονται σθεναρά στις εξελίξεις. Εφόσον, όμως, τουλάχιστον νόμιμα, δεν μπορούν να σταματήσουν την «εισβολή» των γυναικών, σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς, ακόμη και σε κλάδους παραδοσιακά «ανδρικούς», επιλέγουν να τις μειώνουν. Να αντιπαρέρχονται τις αντικειμενικές δυνατότητες και ικανότητές τους και να προχωρούν απλά στον ευτελισμό της αξίας τους, με χαρακτηρισμούς, σχόλια, και μειωτικές συμπεριφορές.

Ειδικότερα σε τομείς, όπου τα ηνία κρατούν «ισχυροί άνδρες», όπως αρέσκονται να τους αποκαλούν, καθώς ο διακαής πόθος για ανέλιξη στην εξουσία συνοδεύεται σχεδόν πάντα από μία μικρή ή μεγάλη δόση εγωπάθειας και ναρκισσισμού, η παρουσία μίας (ή και περισσότερων) δυναμικής και ικανής γυναίκας, στους πρώτους μοιάζει με το συνεχές ζουζούνισμα μίας ενοχλητικής μύγας, που η ενστικτώδης αντίδραση είναι να τη συνθλίψουν.

Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται και πολλοί από τους «άνδρες» του τόπου τις δυναμικές, ικανές, μορφωμένες και καταξιωμένες γυναίκες, που απειλούν τη δική τους ωραιοφάνεια. Ως ζωύφια, ασήμαντες, αλλά ενοχλητικές. Αν μία ικανή γυναίκα, δεν έχει θέσει και περιορίσει εαυτόν, θυσιάζοντας τις δυνατότητές της, στην υπηρεσία κάποιου «ισχυρότερου» άνδρα, αλλά αντίθετα στέκεται στα δικά της πόδια και πολεμά τις δικές της μάχες, κατακεραυνώνεται. Πόσω δε μάλλον, όταν σταθεί στα ίσα, απέναντι από έναν τέτοιον «άνδρα». Τότε, ξεκινά μία κατακρεούργηση της αξιοπρέπειας και της προσωπικότητάς της, με υποτιμητικά σχόλια και χαρακτηρισμούς, οι οποίοι έχουν κυρίως σεξιστικό και σεξουαλικό περιεχόμενο (καθώς, σύμφωνα με τον «άνδρα», φυσικά, όλες οι εκφάνσεις της προσωπικότητας και οι αποφάσεις μίας γυναίκας εκπορεύονται από την σεξουαλικότητά της), προκειμένου η ουσία του θέματος να «θαφτεί», κάτω από τόνους σωβινιστικής λάσπης, για να καταλήξει ο διάλογος σε ένα «άκου να δεις, κοριτσάκι μου, που θα μου πεις εσύ, ΕΜΕΝΑ».

Ο μισογυνισμός καλά κρατεί και επικρατεί σε θέσεις και αξιώματα, που δυστυχώς, διαθέτουν και εξουσία, όπου στρογγυλοκάθονται «άνδρες», που λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον αυτής της κοινωνίας. Ωστόσο, υπάρχει και μία μικρή πτυχή, που τριβελίζει τα μυαλά πολλών, αλλά κανείς «άνδρας» δεν θέλει να παραδεχτεί. Τουλάχιστον όχι φωναχτά. Η γυναίκα, συνήθως, νικά. Αναμετράται με τις συνθήκες εναντίον της και σχεδόν πάντα βγαίνει νικήτρια. Γιατί πολύ απλά, πρόκειται για πλάσμα, που η φύση προίκισε με οξυδέρκεια, πονηριά, αντοχή, πείσμα και πάνω απ’ όλα, τεράστια υπομονή.

Εν κατακλείδι, μία υπενθύμιση, προς τους «άνδρες» αυτού του τόπου, που οι περιορισμένες δυνατότητές τους τους επιτρέπουν να διαχειριστούν μόνο γυναίκες-γλάστρες και τίποτε παραπάνω. Τώρα πλέον, η γυνή δεν φοβήται τον άνδρα. Έχει όπλα τη μόρφωση, τις ικανότητες, τα ταλέντα, την εξυπνάδα της και συμμάχους άντρες, με το ‘Α’ κεφαλαίο.