Με ιδιοτέλεια και σεχταριστικά

Η συνεχιζόμενη αποδυνάμωση μίας αιρετής Αρχής δεν μπορεί παρά να καταδεικνύει πως αιτία – πρακτικά - της σημερινής “λειψανδρίας” όπως επισημαίνει κριτικά και η αντιπολίτευση στο θέμα της λειτουργίας των κοινών πραγμάτων είναι η απουσία πλάνου, σχεδίου και ως εκ τούτου, συνοχής.

Αποτελεί σαφώς κοινή λογική το γεγονός πως, “απώλειες” σε ανθρώπινο δυναμικό δεν μετρά μία ομάδα που χαρακτηρίζεται από συνοχή, που έχει κοινή αφετηρία, μα και κοινό στόχο για τον τόπο στον οποίο ηγείται και κατέχει τα “ηνία”.

Μία ακόμη μετακίνηση που αφήνει ένα “δυσαναπλήρωτο” κενό όπως αναγνώρισε η παράταξη της μειοψηφίας ή και πιο συγκεκριμένα ο επικεφαλής της στο πλαίσιο δημόσιας συνεδρίασης, έρχεται να “φωτίσει” τουλάχιστον μία κόπωση που μπορεί να έχει συγκεντρώσει ένα πρόσωπο σε κρίσιμη θέση ευθύνης, κενό που έρχεται – δυστυχώς - να προστεθεί σε άλλες απώλειες και μετακινήσεις.

Σήμερα, η εν λόγω κατάσταση των μετακινήσεων ή των “απωλειών”, σίγουρα δείχνει ένα “πρόσωπο” της αιρετής Αρχής που δεν εμπνέει αυξημένη εμπιστοσύνη, καθώς πορεύεται μετρώντας σταδιακά “αντίο” και παρουσιάζοντας έργο, αποσπασματικό, όπου και όποτε αυτό, παρατηρείται!

Χαρακτηριστικά παραδείγματα μέχρι στιγμής σοβαρών απωλειών, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τα “διαζύγια” με τα πρόσωπα εκείνα που ήρθαν πρόθυμα και στελέχωσαν θέσεις σε Πολιτισμό και Τουρισμό και σταδιακά, διαφοροποιήθηκαν σε επίπεδο πράξεων, αφού η στασιμότητα και η απουσία οργάνωσης της ομάδας(;), εύλογο ήταν να μη μην κερδίσει ανθρώπους με συνέπεια και βούληση για να ενεργήσουν εποικοδομητικά.

Ωστόσο, άξια λόγου διευκρίνιση την παρούσα φάση, αποτελεί το γεγονός πως, απώλεια δεν μπορεί να θεωρηθεί η διαγραφή ενός αιρετού προσώπου, που αποδείχθηκε “βαρίδι” για τη διοίκηση των κοινών πραγμάτων, καθώς η απομάκρυνσή του, χάρισε ανάσα στο υπόλοιπο “πλήρωμα”, όπως επισφραγίζεται από το ότι ομοφώνως αξιολογήθηκε επιβεβλημένη!

Σήμερα λοιπόν, σχολιάζοντας από θετική σκοπιά και με καλή προαίρεση για τον τόπο, σε μία κρίσιμη χρονική στιγμή που η πρόσφατη απειλή απώλειας ενός κεκτημένου – κι εν προκειμένω της έδρας της Πολυτεχνικής Σχολής -, παρουσιάστηκε ξαφνικά στα μάτια όλων, πολιτών και πολιτικών και δείχνει να αντιμετωπίζεται, έρχεται να επισημάνει πως, το ζήτημα της συνεχιζόμενης λειψανδρίας πρέπει να προβληματίσει όσους ηγούνται κι αυτό, προκειμένου να επιδεικνύονται άμεσα κι όχι καθυστερημένα, αυξημένα αντανακλαστικά! Η έλλειψη συναδέλφων σε μία δύσκολη πορεία, έρχεται να υπογραμμίσει πως, τα πρόσωπα που απομένουν θεσμικά να “τραβούν” το κοινό μας κάρο, δεν διαθέτουν τη δύναμη που θα είχαν, αν δεν έχαναν χρήσιμους ανθρώπους - συμβούλους!

Ωστόσο, μία κατάσταση λειψανδρίας, διαφέρει από κάποια άλλη που φαινομενικά δείχνει παρόμοια, αφού η συμπεριφορά των “χαμένων” μετά την αποδυνάμωση, φωτίζει πολιτικές συμπεριφορές, χαρακτήρες, αλλά κι επισφραγίζει τη μη ύπαρξη σχεδίου!

Πρακτικά λοιπόν, μία αιρετή Αρχή που είναι υπεύθυνη για τον ευαίσθητο νησιώτικο χώρο, θα αποδεικνυόταν σοβαρή και με περιεχόμενο, αν κατέγραφε έστω και στοιχειωδώς, μικρές νίκες και μάλιστα στο σύνολο των νησιών, ακριβώς λόγω των ακριβοπληρωμένων δράσεων που αποφασίζει και αναπτύσσει!

Μία αιρετή Αρχή με πλάνο και αντίληψη περί της σημασίας της δημοκρατικής λειτουργίας, δεν θα διέγραφε μέλη της που απλώς διαφοροποιούνται σε αρκετά θέματα, επιχειρώντας να λασπολογεί απέναντί τους, με κάθε ευκαιρία και σε κάθε δημόσια και μη, συνεδρίαση!

Και τέλος, μία αιρετή Αρχή που υπολογίζει ισότιμα τις ανάγκες των “παιδιών” της, δεν θα επιδείκνυε συνεχώς ένα μεροληπτικό ενδιαφέρον υπέρ των γεωγραφικών ορίων που τη συμφέρουν και τη στηρίζουν(;) πολιτικά, αλλά αντιθέτως, θα αντιδρούσε με ευαισθησία, με ουσία, έμπρακτα, χωρίς καπέλωμα κι όχι επικοινωνιακά - για θέματα όπως η έδρα - εξαιρετικά σημαντικά!

ΥΓ. Κατά συνέπεια, ιδιαιτέρως επιζήμια η κατάσταση της λειψανδρίας, αλλά άκρως επικίνδυνη μία μικρή ομάδα, που λειτουργεί αποκλειστικά με ιδιοτέλεια και κατά κύριο λόγο, σεχταριστικά!