Άξιες συνεργάτιδες

Η προηγούμενη εβδομάδα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία από τις πλουσιότερες καλλιτεχνικά εβδομάδες του φετινού καλοκαιριού στο νησί μας. Ήταν μια εβδομάδα, η οποία ξεκίνησε με Νίκο Γκάτσο και ολοκληρώθηκε με Γιάννη Σπανό. Δύο αφιερώματα που είχαμε τη χαρά και την τύχη να απολαύσουμε, στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματός μας.

Χαρά, γιατί ακούσαμε έργα μεγάλων δημιουργών που έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στο καλό ελληνικό τραγούδι, ερμηνευμένα από καταξιωμένους καλλιτέχνες, ο καθείς στο είδος του. Τύχη, γιατί δεν είναι εύκολο για μία επαρχιακή πόλη να συγκεντρώνει πολλές αξιόλογες εκδηλώσεις. Την τύχη αυτή οφείλουμε αποκλειστικά στη Σύρο, ένα νησί, που χάρη στην ιστορία, τον πολιτισμό και την αρχοντική ομορφιά του έχει αγαπηθεί από όλο τον κόσμο και ιδιαιτέρως, από ανθρώπους της τέχνης, που επιθυμούν να φέρουν τη δουλειά τους σε αυτό.

Ο Μανώλης Μητσιάς που, επί 48 ολόκληρα χρόνια, διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με τη Σύρο, δήλωσε ότι, από την πρώτη κιόλας στιγμή που γεννήθηκε το αφιέρωμα «Ο Γκάτσος που αγάπησα», οραματίστηκε την παρουσίασή του στη σκηνή του εμβληματικού Θεάτρου Απόλλων, λόγω της ποιότητας που αποπνέει ο χώρος, αλλά και της κουλτούρας για την οποία διακρίνεται το κοινό του νησιού.

Κάποια από αυτά ίσως και να μη συνέβαιναν ποτέ, εάν δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι άνθρωποι να εμπνεύσουν με το άξιο έργο τους, θαυμασμό και εμπιστοσύνη σε σημαντικούς εκπροσώπους της τέχνης. Ο Μουσικός Όμιλος Σύρου αποτελεί παράδειγμα τοπικού φορέα που έχει καταφέρει με τις υψηλών προδιαγραφών εκδηλώσεις του και την ποικίλη πολιτιστική δράση του να αναπτύξει συνεργασία με κορυφαίους συνθέτες της χώρας μας, όπως ο Ηλίας Ανδριόπουλος, ο Σταύρος Ξαρχάκος και τώρα, ο Γιάννης Σπανός. Και δεν είναι λίγο να εμφανίζεται στη σκηνή ο Γιάννης Σπανός και να δηλώνει ότι «πρώτη φορά άκουσε τα τραγούδια του τόσο ωραία εκτελεσμένα».

Θα ήθελα όμως να σταθώ στις γυναικείες παρουσίες των δύο αυτών αφιερωμάτων. Στην παράσταση «Ο Γκάτσος που αγάπησα», τον Μανώλη Μητσιά συνόδευσε η ηθοποιός Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η οποία απήγγειλε ποιήματα και τραγούδησε στο πλευρό του. Από την άλλη, στο χορωδιακό αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό, συμμετείχε φιλικά η μόνιμη συνεργάτιδα του, Πένυ Ξενάκη, η οποία τραγούδησε τόσο μόνη της, όσο και με την Μικτή Χορωδία του Μουσικού Ομίλου.

Αυτά που διέκρινα από το πρώτο κιόλας λεπτό της σκηνικής συνύπαρξης των δύο γυναικών με τους συνεργάτες τους ήταν η σεμνότητα, ο θαυμασμός και η αφοσίωση με την οποία τους κοιτούσαν. Τα μάτια της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη, όταν εκείνη καθόταν ήσυχα και διακριτικά στην καρέκλα της, μέχρι να έρθει ξανά η σειρά της, ήταν διαρκώς καρφωμένα επάνω στον Μανώλη Μητσιά. Και το χαμόγελό της, διάπλατο, αληθινό, αβίαστο. Στο πρόσωπό της ήταν ζωγραφισμένη η αγάπη και η ευγνωμοσύνη της στον σπουδαίο αυτό ερμηνευτή, που την προσκάλεσε να τιμήσουν μαζί έναν μεγάλο ποιητή μας. Δεν κοιτούσε δεξιά, δεν κοιτούσε αριστερά και δεν έκρυψε ούτε μια στιγμή τον σεβασμό της προς αυτόν τον άνθρωπο και τον σκοπό για τον οποίο ένωσαν τις δυνάμεις τους.

Από την άλλη, η Πένυ Ξενάκη δεν κατέβασε λεπτό το χέρι της, με το οποίο έδειχνε στο κοινό τον Γιάννη Σπανό, έναν εξαιρετικό δημιουργό που της κάνει την τιμή να συνεργάζεται μαζί του και η ίδια να ερμηνεύει τα τραγούδια του. Ποιος θα ξεχάσει τη συγκίνηση στα μάτια της και τα σταυρωμένα χέρια της κοντά στο στόμα, όταν το κοινό αποθέωνε τον Γιάννη Σπανό και οι επίσημοι του νησιού αναφέρονταν στην προσωπικότητα και την προσφορά του στο μουσικό στερέωμα. Ακόμα κι όταν οι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης απένειμαν αναμνηστικά δώρα μόνο σ’ εκείνον -μεγάλο φάουλ, κατά την ταπεινή μου άποψη- δεν έπαψε να χειροκροτά και να καμαρώνει. Την κατάσταση έσωσε -και μπράβο του- ο Μουσικός Όμιλος Σύρου, ο οποίος προσέφερε στην ερμηνεύτρια μία μεγάλη ανθοδέσμη. Και την άξιζε! Γιατί η Πένυ Ξενάκη δεν συμμετείχε απλά στην εκδήλωση, αλλά κατάφερε με τη φωνή και το ταλέντο της να συγκινήσει το κοινό -μοναδική στιγμή το «Άνθρωποι μονάχοι» χωρίς μικρόφωνο- και να το ξεσηκώσει με τραγούδια όπως το «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο», κατεβαίνοντας στην πλατεία του θεάτρου.

Σε αυτές λοιπόν τις καλλιτέχνιδες αξίζουν θερμά συγχαρητήρια, γιατί ο θαυμασμός τους  μας συγκινεί και μας κάνει να θαυμάζουμε κι εμείς ακόμα περισσότερο τους μεγάλους αυτούς καλλιτέχνες.

Διαβάστε ακόμα