Ποιά παιδεία;

Τελικά, με τούτα και με εκείνα αρχίζω να έχω τις αμφιβολίες μου.

Πάντοτε πίστευα - και το υποστήριζα με πάθος - ότι όλα είναι θέμα παιδείας.

Όχι παιδεία μόνο στα στενά εκπαιδευτικά όρια, δηλαδή αυτή που αφορά στη μόρφωση και το εύρος του γνωστικού πεδίου, αλλά και η άλλη παιδεία, τα διαπιστευτήρια της οποίας δίνονται από το ήθος, την αγωγή και το επίπεδο συμπεριφοράς.

Μία έλλειψη, εμφανής παντού, διαμορφώνει την σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα με στοιχεία αδυναμίας, ατέλειας και ανεπάρκειας.

Από την περιορισμένη χρήση της γλώσσας, από τις υποτυπώδεις γνώσεις, από την επικράτηση της εύπεπτης ανοησίας και από την απουσία εσωτερικής καλλιέργειας, διαμορφώνεται μία γενικευμένη υποβάθμιση, ένας εκπεσμός, που εξαπλώνεται σε όλο το εύρος της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Όντας αυτά ως τα κύρια χαρακτηριστικά της σύγχρονης πραγματικότητας, είναι αναμενόμενο σε ένα τέτοιο περιβάλλον, να αναδεικνύονται και στον πολιτικό στίβο, φυσιογνωμίες ελλειμματικές και αστοιχείωτες, περιφέροντας προκλητικά την ημιμάθεια τους.

Όλο αυτό το σκηνικό της δημόσιας κατάπτωσης έρχεται να συμπληρώσει η έκπτωση αξιών, από τις οποίες δείχνει, εκ του αποτελέσματος, να απέχει η παροχή μίας ουσιαστικής παιδείας αρχών.

Μία παιδεία την οποία, μπορεί να στερούνται πολλοί γύρω μας, όμως γίνεται ιδιαιτέρως προβληματικό όταν την στερούνται οι πολιτικοί εκπρόσωποι, οι ασκούντες διοίκηση σε κάθε βαθμό.

Μία απλή αλλά ψύχραιμη παρατήρηση των ενεργειών, των αποφάσεων, της συμπεριφοράς των τοπικών αιρετών είναι αρκετή για να πείσει για του λόγου το αληθές.

Σε αυτή την απουσία ήθους εδράζεται η διαφθορά που ανθεί στο δημόσιο βίο, η προσβολή του πολίτη στον τρόπο άσκησης της εξουσίας, η ηγεμονική έπαρση στην εκφορά ενός ευτελούς δημόσιου λόγου.

Κραδαίνουν το μικρό ή μεγάλο αξίωμα τους ως φόβητρο ή ως στοιχείο επιβολής, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι κάθε πράξη, κάθε ενέργεια τους προδίδει την ευτέλεια τους.

Η απόκτηση μίας θέσης εξουσίας τους προσέδωσε μία αίσθηση ανωτερότητας, η οποία όμως υπολείπεται πραγματικού αντικρίσματος, όταν οι ίδιοι δεν διαθέτουν τα στοιχεία εκείνα που είναι απαραίτητα για να την επιβεβαιώσουν.

Όμως, επειδή πολλές φορές έχει επαναληφθεί η ρήση του Γάλλου φιλοσόφου Joseph de Maistre «κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν» (Toute nation a le gouvernement qu'elle mérite), θα πρέπει να νοιώσει ο κάθε ένας την ντροπή να εκπροσωπείται από τα συγκεκριμένα άτομα.

Όσο και αν ο εκφραστής αυτής της άποψης αντιπάλευε ιδεολογικά κάθε έννοια της δημοκρατίας, δεν παύει η ρήση του να ανταποκρίνεται πλήρως στα πραγματικά αποτελέσματα της δημοκρατικής διαδικασίας εκλογής των λαϊκών εκπροσώπων.

Φυσικά δεν αλλάζει τίποτε εάν αυτοί οι εκπρόσωποι είναι σε μία μικρή τοπική κοινωνία.

Μένει να μετρηθεί λοιπόν κατά πόσον μπορεί να γίνεται ανεκτή η

δημόσια αθλιότητα και απλώς να ανασυρθούν τα στοιχεία της προσωπικής βαθειάς καλλιέργειας ήθους και αρχών που ο κάθε ένας κουβαλά, για να δώσει τις δικές του απαντήσεις και να την θέσει στο περιθώριο.

 

 

 

 

 

Διαβάστε ακόμα