Αρκετά

Κούραση πια έχει καταντήσει αυτή η συνεχής ενασχόληση ορισμένων μόνο με τον εαυτό τους.

Πολύ δε περισσότερο προβληματική γίνεται η συγκεκριμένη επηρμένη νοοτροπία, όταν οι εγωκεντρικοί αυτοθαυμαζόμενοι κατέχουν θέσεις δια των οποίων καλούνται να υπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο.

Και είναι όπως ακριβώς διατυπώθηκε: να υπηρετήσουν.

Όχι να κυριαρχήσουν, όχι να διαφεντέψουν, όχι να επιβληθούν, όχι να ηγεμονεύσουν.

Και αυτό το να υπηρετήσουν συνεπάγεται και όσα ακριβώς σημαίνει η λέξη.

Να εκτελούν τις εντολές των πολιτών, να υπακούν στις απαιτήσεις του κοινού καλού, να δέχονται τις αποφάσεις των πολλών.

Ο τρόπος θα ήταν παιδαριώδες να αναφερθεί, όταν τα στοιχειώδη του δημοκρατικού πολιτεύματος δίνουν ξεκάθαρα τους ορισμούς πως όλα τα ανωτέρω πραγματοποιούνται μέσω των αποφάσεων των συλλογικών οργάνων, μέσω συλλογικών ενεργειών και εφαρμογής όλων των δεσμεύσεων που είχαν προεκλογικά αναλάβει τα συγκεκριμένα άτομα.

Όμως τελικά αποδεικνύεται πολύ άτιμο πράγμα η καρέκλα.

Κι άμα έχεις και το κουσούρι ντε και καλά να κατακτήσεις μία θέση για να νοιώσεις ότι είσαι κάποιος, τότε το πράγμα αρχίζει και γίνεται προβληματικό.

Ξάφνου νέοι Βοναπάρτες, με αγκυλωμένο το χέρι να διπλώνει επάνω στο στομάχι, κάνουν την εμφάνιση τους, άλλοι Μεγαλέξανδροι διατάζοντας έφιπποι πολεμικές εφόδους, ακόμα και μικροί Καίσαρες με χρυσοστεφανωμένες κώμες ακούν το πλήθος να παραληρεί και να χαιρετά… Άβε!

Καλό το όνειρο αλλά λίγο αρρωστημένο.

Πολύ δε περισσότερο όταν οι ονειροπολούντες δεν έχουν ούτε την αίγλη αλλά ούτε και την προσωπικότητα όλων αυτών που είτε θετικά είτε αρνητικά άφησαν το βαρύ του στίγμα στην ιστορία.

Μία καρεκλίτσα και ένας τιτλάκος, στην κάτω Κωλοπετινίτσα και κάθε κουτσουλιά του χάρτη, δεν κάνει κανέναν αυτοκράτορα.

Κι όταν αυτή έπαρση και η μεγάλη ιδέα που αποκτούν κάποιοι για τον εαυτό τους δεν έχει και δημόσια ανταπόκριση τότε προκύπτει και ο μεγάλος θρήνος.

Τότε είναι που αρκούνται μόνοι τους να υμνούν τον εαυτό τους, τότε οι πόζες με ηγεμονικό ύφος μπροστά στον καθρέφτη γίνεται η αγαπημένη τους συνήθεια και αποφασίζουν να αυτοπαινεύονται.

Έλα όμως που έχουν και την ανάγκη της πρόκλησης του δημόσιου ενδιαφέροντος, μήπως και καταφέρουν να εισπράξουν και κανένα εύγε.

Και τότε μόνοι τους δημοσιοποιούν τα εύγε προς τον εαυτό τους και να τα παινέματα και «τι καλός που είμαι» και «τι ωραία που τα λέω» και «τι σωστά που τα κάνω όλα» και «μόνο εγώ τα καταφέρνω» και «όλα εγώ τα σκέφτηκα» και «για όλα εγώ αποφασίζω» και άλλα τέτοια κωμικά, τόσο που κάνεις καινούργιο έντερο από το γέλιο.

Κι άντε καλά να το δεις μία φορά το έργο για να γελάσεις, να το δεις δύο για να αποτυπώσεις τις πιο πετυχημένες ατάκες μην τις ξεχάσεις, όμως από την τρίτη φορά και μετά δεν αντέχεται. Ούτε η σούπερ χολιγουντιανή υπερπαραγωγή να ήταν δεν θα την άντεχες σε τόσες επαναλήψεις.

Από την άλλη πάλι, ίσως να είναι και καλύτερα. Μια κι έξω θα αηδιάσει ο κόσμος και άλλη φορά καρέκλα, μικρέ αυτοκρατορίσκο  δεν πρόκειται να ξαναδείς ούτε ζωγραφιστή.

Αρκετά πια. Κούρασες.