Πάρ' το με τα πόδια

Δεν περίμενα ότι θα το πω, αλλά πραγματικά μου λείπουν οι μέρες που οι περισσότεροι ασχολούνταν με τα σταυροκοπήματα του Ντάνου. Όπου κι αν πήγαινες, θα άκουγες μια συζήτηση για ασυλίες, ίντριγκες και την πείνα των παικτών του Survivor, που ενδεχομένως να είναι σημαντικότερη από τη δική μας. Κάποιος που δε μένει σε εξωτική παραλία και δεν αγωνίζεται για burger, συναυλίες του Sting και διανυκτερεύσεις σε πολυτελείς βίλες, αλλά λιώνει σε ένα σπιτάκι στην πόλη, φτύνει αίμα για να πληρώσει ενοίκια και τρέχοντα έξοδα και περιμένει πάνω από δέκα ημέρες για να πιάσει ξανά χρήματα στα χέρια του, ομολογουμένως, δεν παρουσιάζει το ίδιο ενδιαφέρον.

Τότε, όλοι μιλούσαν για αποβλάκωση του κόσμου. Εγώ θα το έλεγα απλά ένα διάλειμμα από τη μιζέρια, τη γκρίνια και τα κολλήματα του καθενός. Γιατί προτιμώ να μπαίνω σε ένα λεωφορείο και να ακούω για τις κοτσίδες της Λαουρίτας, παρά αναχρονιστικές πεποιθήσεις και ανελαστικές ιδεολογίες, που αποδεικνύουν ότι η χαζομάρα δεν οφείλεται σε ριάλιτι και λοιπά τηλεοπτικά προϊόντα, αλλά στην έλλειψη παιδείας. Έλλειψη, η οποία οδηγεί στον φανατισμό, την φοβία και την ανάγκη απόδοσης ευθυνών σε οτιδήποτε είναι διαφορετικό από μας.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τα «πιστεύω» του, χωρίς όμως να ενοχλεί τους γύρω του. Δεν είσαι υποχρεωμένος να μπαίνεις σε αστικό μέσο μεταφοράς, σε μια καφετέρια ή οπουδήποτε αλλού και να σου παίρνουν τα αυτιά τα μανιφέστα δυο-τριών ατόμων τα οποία χαλάνε τον κόσμο με απόψεις, που ισοπεδώνουν και προσβάλλουν αξιοπρέπειες, ακόμα και ανθρώπων που τυγχάνουν να βρίσκονται δίπλα τους εκείνη τη στιγμή.

Είμαι παράξενος που δε μου αρέσει να ακούω μέσα στο λεωφορείο κραυγαλέα ρατσιστικά σχόλια για αλλοδαπούς και άλλες ομάδες της κοινωνίας μας και να βλέπω φοβισμένους επιβάτες να κατεβαίνουν άρον άρον στην κοντινότερη στάση; Είμαι περίεργος που δεν ασπάζομαι απόλυτες και γενικευμένες θεωρίες όπως ότι «οι ξένοι ευθύνονται για τις αρρώστιες» και ότι «η ταυτότητα της χώρας μας αλλοιώνεται επειδή σηκώνουν την ελληνική σημαία παιδιά διαφορετικής εθνικής καταγωγής;

Όλο αυτό, μου θυμίζει αντιλήψεις ανθρώπων, κυρίως μεγάλης ηλικίας, που υποστηρίζουν πως «όποιος φοράει σκουλαρίκια ή έχει τατουάζ είναι αλήτης». Με την ίδια λοιπόν λογική, ο ελληνισμός απειλείται από παιδιά διαφορετικού χρώματος ή διαφορετικής καταγωγής που «μαζεύτηκαν στη χώρα μας κα σηκώνουν τη σημαία μας». Διότι είναι πιο σύνθετη η σκέψη ότι, πολλά εξ’ αυτών έχουν γεννηθεί, έχουν μεγαλώσει εδώ και αριστεύουν στην εκπαίδευση.

Είναι άστοχο κάποιοι να δυσανασχετούν με τη μέθοδο της κλήρωσης για τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες του σχολείου, αλλά να είναι αντίθετοι στο να αποκλειστεί από τη διαδικασία ενός αλλοδαπός μαθητής με υψηλότερη βαθμολογία από τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης.

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό. Συμμετέχοντας σε μια συζήτηση, έμαθα ότι κατόπιν κληρώσεως σε ένα σχολείο, σημαιοφόροι στις επετείους της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου θα είναι ένα παιδί από άλλη χώρα με υψηλή βαθμολογία και αντιστοίχως, ένας μαθητής με χαμηλή βαθμολογία. Το παιδί, λέει, που είχε την υψηλότερη βαθμολογία, έχει θυμώσει και κάνει «bullying» με την παρέα του στον Έλληνα μαθητή που, βάσει των βαθμών του δεν θα πρέπει να σηκώσει τη σημαία. Συμβουλή δε της μητέρας στον γιο της, η οποία πληροφορήθηκε για το γεγονός ήταν «να μην χλευάζει, αλλά να βροντοφωνάζει ότι ο ίδιος είναι Έλληνας και ο καλύτερος μαθητής και δικαιούται να σηκώσει τη σημαία».

Επομένως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, πηγή όλου του μπάχαλου που έχει προκληθεί και παίρνει μεγάλες διαστάσεις είναι το ίδιο το σύστημα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί και διχάζει την κοινωνία. Όταν ένας γονιός υποστηρίζει με σθένος ότι «η αξία ενός μαθητή φαίνεται από τη θέση του στην παρέλαση», αυτό περνάει στο παιδί το οποίο υιοθετεί με τη σειρά του την άποψη πως, επιβράβευση θεωρείται μόνο η σημαία.

Έτσι, αντί να εστιάσουμε στη βάση του προβλήματος, που δεν είναι άλλη από τη διατήρηση φασιστικών καταλοίπων τα οποία μεταλαμπαδεύονται στις νεότερες γενιές με λάθος τρόπους , ασχολούμαστε με το ποιος σηκώνει τη σημαία, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι «ξενοφοβία», «εθνικισμό», «ανταγωνισμό», «ζήλεια» και «φιλοδοξίες».

Ως εκ τούτου, όταν συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας, για ποιο λόγο να βρίσκεσαι μέσα σ’ ένα «λεωφορείο» που έχει βγει εκτός τροχιάς και συνεχίζει την πορεία του με άγνωστη κατεύθυνση; Πάρ’ το με τα πόδια και κάποια στιγμή θα φτάσεις.