Ήταν ένα μικρό καράβι

Το να ζήσεις σε νησί είναι απόφαση ζωής. Ειδικά για όσους προέρχονται από τον ηπειρωτικό κορμό της Ελλάδας, το αιγαιοπελαγίτικο γαλάζιο και λευκό, φαντάζει σκηνικό παραδεισένιο. Και τις περισσότερες φορές είναι, αλλά ακόμα και στις πιο δύσκολες εκφάνσεις της καθημερινότητας οι νησιώτες, αυτόχθονες ή μετεγκατεστημένοι, έχουν αυτό το φυσικό προνόμιο της τοποθεσίας που στο τέλος της μέρας κατευνάζει τα πνεύματα.

Το να ζήσεις σε νησί σε βάζει όμως και σε μια άλλη καθημερινότητα. Αυτή της δύσκολης και ελλιπούς πολλές φορές ακτοπλοϊκής σύνδεσης, αυτή των άδειων ραφιών των super market μετά από πολυήμερη απεργία πλοίων, αυτή της δυσκολίας άμεσης μεταφοράς στην Αθήνα για λόγους υγείας όταν το εκάστοτε ιατρικό κέντρο ή ακόμα και νοσοκομείο υπολειτουργεί. Μαθαίνεις όμως να τα αντιμετωπίζεις και όσο μπορείς τα προσπερνάς.

Αυτό όμως που δε μπορείς να προσπεράσεις είναι πράγματα και υποδομές αυτονόητα που όμως πάσχουν. Και ήταν ένα πολύ απλό και συνηθισμένο περιστατικό, αυτό που με έβαλε σε σκέψεις.

Δυστυχώς έχει γίνει συνήθεια λόγω της υπάρχουσας ακτοπλοϊκής σύνδεσης της Σύρου με τα λιμάνια του Πειραιά, του Λαυρίου και της Ραφήνας να υπάρχει συνωστισμός επιβατών στα περισσότερα δρομολόγια. Όμως τι γίνεται στο τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου, με αυξημένη κίνηση, και χωρίς έκτακτο δρομολόγιο έστω για τα κοντινά με την πρωτεύουσα νησιά;

Το αποτέλεσμα; Πολύ μεγάλη ταλαιπωρία για όσους ταξιδεύουν σε περιόδους αργιών, με τα πλοία να καταφθάνουν ήδη ασφυκτικά γεμάτα στο λιμάνι της Σύρου και κυρίως με αδυναμία μέριμνας για επιβάτες περιορισμένης κινητικότητας. Φαντάσου έναν άνθρωπο σε αμαξίδιο, μία κοπέλα με προχωρημένη εγκυμοσύνη, έναν ηλικιωμένο με το μπαστούνι του, μία οικογένεια με καρότσι, στοιβαγμένους στη συμβατική σκάλα του πλοίου;

Όσον αφορά τα τυπικά χαρακτηριστικά των πλοίων, αναφέρεται πάντα η ύπαρξη ανελκυστήρα και η προσβασιμότητα για άτομα περιορισμένης κινητικότητας οπότε είναι ίσως η αυξημένη επιβατική κίνηση που προκαλεί την όποια δυσλειτουργία.

Και ας αφήσω το δέντρο για να δω το δάσος, ή στην προκειμένη περίπτωση ας αφήσω το πλοίο και ας πιάσω το νησί. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πόσο δύσκολη είναι η πρόσβαση στην Ερμούπολη με τα ατέλειωτα σκαλιά και τις λιγοστές ράμπες αναπήρων, στα άτομα με κινητικά προβλήματα; Ή με τις ειδικές θέσεις parking που ελάχιστοι σέβονται; Με τους ιδιωτικούς αλλά δυστυχώς και δημόσιους χώρους στους οποίους δεν έχουν προβλεφθεί τα απαιτούμενα;

Από ένα πλοίο με υποδομές που υπολειτουργούν στην πρώτη δύσκολη στιγμή μέχρι το αυθαίρετο σκαλί που μειώνει την ελεύθερη ζώνη όδευσης πεζών, τα εμπόδια στη ζώνη όδευσης τυφλών, πέρα από τα καθημερινά προβλήματα που προκαλεί σε πολλούς από εμάς, ας συνειδητοποιήσουμε πόσο κακό κάνει στον τουρισμό μας, μετατρέποντας ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, με προβλήματα όρασης, ηλικιωμένους, σε πολίτες β' κατηγορίας και όσο κι αν η υπερηφάνεια μας μας σπρώχνει να το αρνηθούμε με στόμφο και θεωρίες.