Γιορτές και Αργίες

Με αφορμή την επέτειο της 17ης Νοέμβρη που πλησιάζει, συνειδητοποιώ ότι κάθε χρόνο κάνω τις ίδιες σκέψεις... πόση απουσία νοήματος έγκειται σε “γιορτές” και λοιπού είδους τιμητικές εκδηλώσεις. Τιμάμε τη μνήμη των πεσόντων και άλλα μεγάλα λόγια, άνευ ουσίας. Αν θέλουμε να τιμήσουμε κάποιον σ’ αυτή τη χώρα για τον οποίο νιώθουμε ότι έκανε κάτι ευεργετικό για τις τωρινές και τις μελλοντικές γενιές, ας το κάνουμε κάθε μέρα, με τη στάση ζωής μας και τη συνείδησή μας και όχι για τα μάτια του κόσμου. Εξάλλου όσο περνάνε τα χρόνια και έρχεται ακόμα ένας Νοέμβρης να μας “βαρύνει την πλάτη”, τόσο παλιώνει η ιστορία.

Προσωπικά δεν κατηγορώ ούτε γονείς, ούτε παιδιά που βλέπουν αυτή τη μέρα, όπως και τις εθνικές επετείους σαν ευκαιρία για λιγότερο μάθημα, ή τριήμερη απόδραση. Ούτε τους εκπαιδευτικούς, ανεξαρτήτως αν κάνουν μια τυπική αναφορά, ή προσπαθούν με κάποιο κόπο και προσωπικό χρόνο να εμφυσήσουν κάτι στο μαθητή που ενδιαφέρεται. Εξάλλου πάντα πίστευα και πιστεύω ότι η θέληση για γνώση είναι κάτι προσωπικό, κανείς δε στη φυτεύει στο κεφάλι. Πέρα από ένα έναυσμα που μπορεί να σου δοθεί, τα υπόλοιπα είναι αποφάσεις και επιλογές του καθενός για τη ζωή του.

Κοίτα όμως που όλα μπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι με το σήμερα, σήμερα που το εθνικό γίνεται τόσο εύκολα εθνικιστικό, σήμερα που η επί χρόνων αμάθεια και ημιμάθεια σε συνδυασμό με την οργή και την απογοήτευση οδηγεί σε ανήκουστες επιλογές, σήμερα που γευόμαστε τους καρπούς της βαλσαμωμένης και μουσειακής ιστορίας μας. Όσο θα αντιμετωπίζουμε το παρελθόν μας σαν αρχαιολογικό έκθεμα και όχι κάτι ζωντανό, τόσο θα κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε. Και όσο επιτρέπουμε σε κάποιους να καπηλεύονται το παρελθόν ή το όνομά τους για πολιτική εξαργύρωση, είμαστε κι εμείς υπαίτιοι των πράξεών μας. Κάποιοι που ετοιμάζονται για γιορτή, όμως θα έπρεπε να είναι σε επ’ άπειρον αργία.

Δε με ενδιαφέρει να κάνω πολιτική ανάλυση και ούτε θέλω. Όμως είναι τόσο προφανής η έλλειψη προσώπων με πραγματικό όραμα και ικανότητα να οδηγήσουν τους συμπολίτες τους σε κάτι καλύτερο, που με τρομάζει. Από παγκόσμιο μέχρι τοπικό επίπεδο, μέχρι τον μικρόκοσμο αυτού του νησιού, που περιμένεις ότι κάτι θα έχει μείνει στο dna των ανθρώπων του από τα ανοιχτά μάτια και μυαλά και τα ελεύθερα και πρωτοποριακά πνεύματα που έκαναν κάποτε αυτό τον τόπο να ανθίσει. Δυστυχώς όχι. Και δυστυχώς η απογοήτευση, φέρνει αδιαφορία και μια αίσθηση ματαιότητας που με κάνει και μένα να επιλέγω τη βολή μου, την ησυχία μου και την ευκολία να αντιμετωπίζω το παρελθόν σαν ιστορία, αγνοώντας τις συνέπειες. Και το ερώτημα παραμένει. Φταίνε οι άλλοι για τη δική μου απάθεια, ή φταίω εγώ που τους άφησα να το κάνουν;

Αλλά ας μην κουράζουμε το μυαλό μας με τέτοια. Άλλος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα όπως πάντα. Ή μήπως κάποτε αυτός ο άλλος ήσουν εσύ;