Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τη Σύρο

Πότε ήρθε… πότε θα φύγει. Έτσι συμβαίνει πάντα. Αναμένεις κάτι πολύ καιρό και όταν φανεί, ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι. Όπως με τις διακοπές. Σχεδιάζεις μήνες πριν τι θα κάνεις στην άδειά σου και μετά αναρωτιέσαι πότε τελείωσε. Και ο κύκλος αυτός επαναλαμβάνεται. Ζούμε για να περιμένουμε. Δεν ξέρω αν πρόκειται για βίτσιο ή έναν τρόπο να απασχολούμε το μυαλό μας, πάντως μας αρέσει να κρατάμε μεγάλα καλάθια, ακόμη κι αν στο τέλος, τα επιστρέφουμε άδεια.

Αυτό νιώθω με το Καρναβάλι. Περισσότερος ντόρος έγινε πριν που σχολιάζαμε τις παρασκηνιακές ίντριγκες, παρά στην έναρξη των αποκριάτικων εκδηλώσεων. Άνευρη, υποτονική και τραβηγμένη από τα μαλλιά, μήπως το κέφι φιλοτιμηθεί και έρθει, αλλά δυστυχώς, έπεσε σε χειμερία νάρκη. Τι να σου κάνουν και οι παρουσιαστές, που περίμεναν μεγαλύτερη συμμετοχή και πιο ένθερμο ενθουσιασμό… «Γιατί δεν έχει κόσμο;», ρωτούσες. «Κάτσε, μπορεί να έρθει σε λίγο», έπαιρνες ως απάντηση. Γι’ αυτό και οι μακροσκελείς συζητήσεις με τους εκπροσώπους των ομάδων, οι οποίοι μετά την παρουσίαση των στολών τους, γίνονταν μπουχός. Βγήκε στο τέλος το γκρουπ να παίξει μουσική και οι μισοί είχαν φύγει.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία φράση μέλους της Επιτροπής Πολιτισμού, κατά τη συνάντησή της με τις καρναβαλικές ομάδες. «Σας παρακαλούμε να στηρίξετε όλες τις εκδηλώσεις που περιλαμβάνονται στο Καρναβάλι». Ίσως είμαι από τους λίγους που τη συγκράτησε. Πέραν των παρελάσεων, οι υπόλοιπες δράσεις περνούν στο ντούκου από την πλειοψηφία του κόσμου. Κάθε εκδήλωση έχει το κοινό της, αλλά ως εκεί. Τι νόημα έχει να διοργανώνεται σπονδυλωτή σατιρική παράσταση από τους θεατρικούς ομίλους του νησιού και να την παρακολουθούν κυρίως τα μέλη τους; Αυτό συνέβη τα προηγούμενα χρόνια, τουλάχιστον. Δεν ξέρω, αν φέτος σημειωθεί κάποια πρόοδος, αλλά συνήθως, ό,τι δε μας αφορά, το προσπερνάμε. Αν πάλι μας αφορά, το προβάλλουμε για να ευλογήσουμε τα γένια μας. Κι αν όχι συνολικά, μόνο το δικό μας κομμάτι.

Κάπως έτσι θα σκέφτηκε και μία θεατρική ομάδα, η οποία έφτιαξε αφίσα μόνο με τη δική της συμμετοχή. Κάθε χρόνο, τα αποσπάσματα που παρουσιάζουν οι θίασοι παραμένουν άγνωστα στο ευρύ κοινό, μέχρι εκείνη τη βραδιά. Αυτή τη φορά, κάποιος δεν κρατήθηκε και αποκάλυψε μέρος του «μυστικού», αγνοώντας παντελώς τους υπόλοιπους. Επιπλέον, στην πρόβα των θιάσων που πραγματοποιήθηκε το περασμένο σαββατοκύριακο, ένας θίασος δεν εμφανίστηκε καν. Πώς λέμε «ομαδικότητα και συνεργασία»; Το ακριβώς αντίθετο. Εφόσον λοιπόν, υπήρξαν διαρροές, ας πάρει το ποτάμι όλα τα αποσπάσματα που θα απολαύσει το θεατρόφιλο κοινό της Σύρου, την Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου, στο Θέατρο Απόλλων: «Βρώμικες Ιστορίες» από τον Θεατρικό Πολιτιστικό Όμιλο Σύρου «Απόλλων» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Ζουλουφού, «Πλούτος» του Αριστοφάνη από τον Θεατρικό Όμιλο Σύρου «Σουρής» σε σκηνοθεσία Γιάννη Δεσύπρη, «Μικρά Συζυγικά Εγκλήματα» από τη Θεατρική Ομάδα Μπαστιάς σε σκηνοθεσία Ανδρέα Τζίνη και «Δεν ήταν 12 οι θεοί» σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γαλαντή. Ως εκ τούτου, ίσως θα ήταν προτιμότερο να ανακοινώνονται επίσημα όλα τα έργα αυτής της παράστασης, προκειμένου το κοινό να είναι πλήρως ενημερωμένο για το τι θα παρουσιάσει, δεδομένου ότι, πρόκειται για μία ομαδική προσπάθεια (εδώ γελάτε ελεύθερα).

Γενικότερα, το θέατρο είναι μια πονεμένη υπόθεση. Όταν δεν έρχονται παραστάσεις στο νησί, γκρινιάζουμε και όταν έρχονται, γκρινιάζουμε εκ νέου, επειδή δεν είχαν κόσμο. Το φαινόμενο αυτό παρατηρήθηκε έντονα στο φετινό πρόγραμμα των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων. Οι μισές και παραπάνω επαγγελματικές παραστάσεις, οι οποίες ταξίδεψαν στο νησί, έκοψαν ελάχιστα εισιτήρια, με αποτέλεσμα να εξετάζεται από τους ιθύνοντες ο περιορισμός των θεατρικών έργων που παίρνουν το «πράσινο φως» για να παρουσιαστούν στη Σύρο, τουλάχιστον κατά τη χειμερινή περίοδο. Γεγονός που θα έπρεπε να μας προβληματίζει, είτε είμαστε λάτρεις του θεάτρου, είτε όχι, διότι αυτό σημαίνει «λιγότερες επιλογές». Βέβαια, ο προγραμματισμός μιας ή δυο παραστάσεων, μόνο, δε συνεπάγεται και το κόψιμο περισσότερων εισιτηρίων, διότι αν κάποιος δεν έχει χρήματα, δεν θα μπορεί να πάει ούτε σε αυτά.

Ωστόσο, αυτή η τακτική μπορεί μελλοντικά να εφαρμοστεί και σε άλλα πακέτα εκδηλώσεων, οι οποίες δεν έχουν κανένα αντίτιμο, όπως οι Απόκριες. Το Συριανό Καρναβάλι δεν είναι μόνο οι δύο παρελάσεις της τελευταίας εβδομάδας. Είναι ένα πρόγραμμα ενός μήνα. Επομένως, αν θέλουμε το Καρναβάλι να εξελιχθεί και να καθιερωθεί, θα πρέπει να βοηθήσουμε κι εμείς λίγο παραπάνω. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τη Σύρο.