Kαι δεν του το 'χα...

Αυτό ήταν. Το Καρναβάλι μας αποχαιρέτησε για φέτος και μάλιστα, θριαμβευτικά. Δεν του το ‘χα… είμαι ειλικρινής. Όχι για οργανωτικούς λόγους… για την ανταπόκριση είχα έναν ενδοιασμό. Κατά τη διάρκεια του αποκριάτικου προγράμματος, οι μπαταρίες των συμμετεχόντων ήταν (ή τουλάχιστον έτσι έδειχναν) κάπως πεσμένες. Φαίνεται όμως, πως τις φόρτισαν, αφού το τελευταίο διήμερο έδωσαν πόνο, αποζημιώνοντας το κοινό και ανταμείβοντας τόσο τις δικές τους προσπάθειες όσο και του Δήμου.

Την αλήθεια, θα την πω. Ένα κέφι… εγώ προσωπικά το είχα. Κυρίως στην παρέλαση της Άνω Σύρου. Θα μου πεις, βέβαια, «κατέβασες οχτώ σφηνάκια τσίπουρο». Ασφαλώς, αλλά τι να κάνεις; Από τη μια λες «πρέπει να ζεσταθώ, γιατί έχει ψόφο» και από την άλλη σκέφτεσαι «μετά το event, όλοι θα πάνε να διασκεδάσουν, ενώ εγώ θα γυρίσω σπίτι να δουλέψω».

Παρά τη χαμηλή θερμοκρασία, η προσέλευση ήταν ικανοποιητική και αν είχε καλύτερο καιρό, θα ήταν μεγαλύτερη. Κάποιοι μου είπαν, ότι φοβήθηκαν τον αέρα και δεν ανέβηκαν στον οικισμό. Κακώς, γιατί μέσα στα στενά κόβει. Άσε που όταν πηγαίνεις πάνω κάτω, δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Επίσης θέλω να τονίσω, ότι στην Άνω Σύρο ο κόσμος ήταν πολύ συνεργάσιμος. Κανείς δεν παραπονέθηκε ούτε γκρίνιαξε που πεταγόμασταν σαν κομμένες κεφαλές για να τραβήξουμε φωτογραφίες. «Κάνε τη δουλειά σου, παλικάρι μου», είπε μια κυρία. Την ευχαρίστησα τόσο για την ευγένειά της, όσο και για την υπομονή της. Κάθε τρεις και λίγο, έσκυβα για να πιάσω κάτι από την τσάντα μου, που φυλούσα πίσω από τα πόδια της. Δεν έχω τολμήσει ακόμα να δω το video από κείνη τη βραδιά. Δεν ξέρω τι μπορεί να αντικρίσω.

Την επόμενη ημέρα, ο καιρός ήταν πιο ευνοϊκός σε σημείο, που μία αμυδρή νοσταλγία για τις καταρρακτώδεις βροχές των προηγούμενων ετών, με κυρίευσε. Να θες να γκρινιάξεις, δηλαδή και να μη βρίσκεις λόγο. Όποιος ψάχνει όμως, βρίσκει. Ένα μικρό φάουλ από πλευράς διοργάνωσης ήταν η μη τοποθέτηση διαχωριστικών (κιγκλιδωμάτων, σκοινιών κλπ.) στην πλατεία Μιαούλη. Αυτό εφαρμοζόταν στο παρελθόν (δεν έχουμε αμνησία) και εξυπηρετούσε το σύνολο. Πρώτους από όλους τους καρναβαλιστές, οι οποίοι χρειάζονται χώρο για την παρέλαση των αρμάτων τους. Έπειτα τους ανθρώπους που καλύπτουν δημοσιογραφικά το Καρναβάλι και τέλος, τους παρουσιαστές που έχουν καλύτερα πράγματα να πουν, από το να επαναλαμβάνουν συνεχώς «σας παρακαλούμε, κάντε μερικά βήματα προς τα πίσω για να περάσουν οι ομάδες». Τι διαφορά έχει μία μαθητική από μία καρναβαλική παρέλαση; Και στις δύο περιπτώσεις συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου. Επομένως, καλό είναι να υπάρχει μία ευελιξία προς αποφυγή ατυχημάτων ή και τσακωμών. Διότι μία κυρία, παραλίγο να φάει ζωντανή τη συνάδελφο, η οποία της ζήτησε να κάνει λίγο πιο πίσω. Αν εμείς απαντούσαμε, θα κάναμε κακό στον τουρισμό του νησιού. Αν όμως βάζαμε ένα διαχωριστικό, δεν θα χαλούσαμε τις καρδιές μας, ούτε θα είχαμε κεφάλια στις μισές μας φωτογραφίες.

Ομολογώ ότι στο φετινό Καρναβάλι, με εντυπωσίασε το επίπεδο των ομάδων. Καθεμία είχε τα δικά της δυνατά σημεία. Άλλη την εμφάνιση, άλλη το άρμα, άλλη την παρουσίαση και άλλη τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Η «ανάσταση» του Χιου Χέφνερ με τα «κουνελάκια» του playboy να το «καίνε» γύρω από φέρετρό του και την Άννα Νικόλ Σμιθ να ξεπηδά μέσα από την τούρτα, ήταν ένα από τα highlights της διοργάνωσης. Βέβαια, θα ήθελα να κάνω μία θερμή παράκληση προς την ομάδα «Εκείνων των Ζαβών» που πολύ τους αγαπώ: «αν γίνεται, λιγότερη σάρκα τις επόμενες φορές». Τη θαυμάζουμε, την καμαρώνουμε, τη ζηλεύουμε, όμως χρόνο με το χρόνο χάνει -ελαφρώς- το νόημά της. Ο κόσμος την περιμένει πια… μπορείτε να τον εκπλήξετε με κάτι… απρόσμενο. Για παράδειγμα, ανατρεπτική ήταν η παρουσίαση του Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Σύρου. Οι νυχτερίδες, από μόνες τους, δεν σε προϊδέαζαν γι’ αυτό που θα δεις. Αλλά «οι νυχτερίδες κι αράχνες», το λουλουδικό και το λαϊκό πρόγραμμα του Κόμη Δράκουλα ανέβασε στα ύψη όλη τη συμμετοχή. Τέλος, μία από τις εικόνες που θα μου μείνει αξέχαστη είναι το άρμα των Πεζοπόρων Σύρου μπροστά από το Δημαρχείο. Εξαιρετική δουλειά.

Είμαι περήφανος για τις ομάδες, γιατί με το κέφι, τη φαντασία αλλά και το ζήλο τους σκορπίζουν χαρά και χαμόγελα στους ανθρώπους. Και όπως μου είπε η ισοβίως καρναβαλική μούσα μου, Βίκυ, «τότε συνειδητοποιείς ότι, τελικά όλες οι προσπάθειες αξίζουν»... Και του χρόνου!

Διαβάστε ακόμα