Η σκόνη της ηθικής

Σκόνη, πολύ σκόνη, που θόλωσε τα πάντα γύρω.

«…σκόνη, ύστατη σάρκα του άσαρκου».

Άνοιξε η κουβέντα περί ηθικής και πλέον όλοι ηθικολογούν ασύστολα.

Φυσικά όλοι μιλούν για την ηθική του άλλου. Την φιλτράρουν, την αναλύουν, τη δικάζουν, μάλλον για να δημιουργήσουν θόρυβο, τόσο που δεν θα επιτρέψει να ασχοληθεί κανείς με τη δική τους.

Έγιναν όλοι υπέρμαχοι της ηθικής και κυρίως όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, που έχουν ελαστικοποιήσει τη δική τους.

«…για τη νεκρή του πάνω κόσμου ηθική, φτιάχνει θεμέλια γερά κάτω απ’ την πόλη».

Μόνο που η ηθική δεν είναι μικρή η μεγάλη, δεν έχει λίγο ή πολύ.

Απλώς υπάρχει ή δεν υπάρχει.

«…Τρέμω, τέτοια παγκόσμια αποκλήρωση, δεν το αντέχω να τινάζεται σαν σκόνη…».

Η ηθική δεν είναι θεωρία. Είναι πράξη.

Είναι η αξιοπρέπεια, η εντιμότητα και η ακεραιότητα, που καθορίζουν κάθε ενέργεια. 

Δάχτυλα τεντώνονται και δείχνουν τους ανήθικους. Τσιρίδες υψώνονται κατηγορώντας την ανηθικότητα.

«Ήρθαν εδώ να μας μιλήσουνε για ηθική και να μας κάνουν κήρυγμα. Δεν πάμε καλά».

Κι από κοντά οι τσάτσοι και οι πρόθυμοι να μετατρέπουν τη βαρύτητα των νοημάτων σε σαχλαμάρα, βρίσκοντας ευήκοα ώτα στις τάξεις των ημιμαθών και δίνοντας την ευκαιρία σε κάθε ανεγκέφαλο να διατυμπανίσει την άγνοια και την ανοησία του.

Το περί ηθικολογίας κήρυγμα, δεν επικοινωνείται μόνο και έρημο, αλλά για να γίνει πιο κραυγαλέο, προδίδοντας ταυτόχρονα την ιδεολογική μονομέρεια του εκφραστή του, διανθίζεται και με κορώνες πατριωτικών εξάρσεων.

«Οι ντροπιασμένοι που αγνοούν σε υποβαθμίζουν, αυτοί που δέχονται μονάχα όσα αγγίζουν, πανηγυρίζουν, ενώ ραγίζεις την αστική λογική τους. Αναιμικά κι αφωνικά δένονται στην ηθική τους».

Ένα ολόκληρο σύστημα στημένο να λειτουργεί με κανόνες  ανηθικότητας, που η ιδεολογική του θεωρία και η πολιτική του πρακτική είναι πολύ μακριά από ηθικά «στεγανά», βγάζει μπροστά κράχτες τους υποταχτικούς του, τους βουτηγμένους στη λαμογιά, την αρπαχτή, τις μίζες και το μαύρο χρήμα, να στηλιτεύσουν πάντοτε τον απέναντι.

Αυτόν τον απέναντι που έρχεται και καμαρώνει για το ηθικό του πλεονέκτημα, γιατί προτάσσοντας το καταδεικνύει αυτομάτως, χωρίς να χρειάζεται να μπει σε σύγκριση, την ανηθικότητα των άλλων.

Καμαρώνει που έστειλε σπίτι του όποιον δεν κατάφερε να διαχωρίσει το νόμιμο από το ηθικό, χωρίς όμως να ακυρώσει αυτό που εκείνος όρισε ως νόμιμο.

Η χρήση ενός νομίμου δικαιώματος ελέγχεται και κρίνεται ως προς την ηθική διάσταση της πράξης αυτού που κάνει χρήση του.

Μα τότε γιατί νομοθετήθηκε; Και οι προεκτάσεις περί ηθικότητας της χρήσης του, δεν είναι αρκετές να συνηγορήσουν υπέρ της ακύρωσης του;  

«Εσύ που ήσουνα γεμάτος ηθική, που οι τριγύρω σου, σου φαίνονταν κακοί, τώρα τι θες που για όλα αυτά έχεις ενοχές».

Όμως η σκόνη ήδη σηκώθηκε και δημιούργησε το ιδανικό σκηνικό για να αναδυθούν και να ξεδιπλώσουν όλο το φάσμα του καταπιεσμένου κομπλεξισμού τους και οι τοπικοί ηθικολόγοι.

Προεκτάσεις ηθικής θέτουν για κάθε σχετικό και άσχετο γεγονός, πάντοτε όμως με προσαρμογή στα δικά τους περιορισμένα μέτρα ενδιαφέροντος, κατανόησης, ανάλυσης και τελικά ερμηνείας, προδίδοντας τα απωθημένα τους.

«…ζωή που χάθηκε στη σκόνη».