Η πρακτική της βίας

Από λίγοι έως ελάχιστοι, αποδεικνύονται καθημερινά, οι κατέχοντες εξουσία, εδώ, στη μικρή και περιορισμένη γεωγραφικά, νησιωτική γειτονιά μας.

Άσκηση διοίκησης με στεγανά, σαν κι αυτά με τα οποία οι κλειστές κάστες συνηθίζουν να λειτουργούν. Αντιδράσεις πέραν κάθε πολιτικού πολιτισμού, με υποβάθμιση των θεσμών μέσα από αγοραίες πρακτικές. 

Μπροστά οι καρέκλες της εξουσίας και οι τίτλοι του αξιώματος και πίσω οι ενέργειες με κανόνες της νύχτας.  

Η όποια αμφισβήτηση, ο οποίος δικαιωματικός έλεγχος στην άσκηση εξουσίας, αντιμετωπίζεται με πεζοδρομικά υβρεολόγια και με δημιουργία σεναρίων συνωμοσίας.

Ο διάλογος απών, οι αναφορές του πολιτικού λόγου να παρακάμπτουν κάθε λογικό επιχείρημα, με τους κατέχοντες το αξίωμα να μανιπουλάρουν τα θεσμικά όργανα και να επιδίδονται σε έναν άκρατο λαϊκισμό, όπου η σοφιστεία αντικαθιστά κάθε πολιτικό επιχείρημα.

Το ψεύδος εμφανές και η βίαιη αντίδραση εμφανέστερη για την συγκάλυψη του.

Η απόλυτη επιβεβαίωση του Σολζενίτσιν «Η βία συγκαλύπτεται μόνο με ψέματα και τα ψέματα συντηρούνται μόνο με τη βία».

Έχει αναχθεί πλέον σε κοινή πολιτική πρακτική κάθε αοριστολογία, όταν ελέγχεται ο κατέχων τη θέση εξουσίας, μέσω της οποίας γίνεται επίκληση σε προσωπικές εμπάθειες και σκοτεινούς κύκλους συνωμοσιών, ώστε να αιτιολογηθεί η βιαιότητα στην απόκριση του ελεγχόμενου και να γίνει αυτή, όχι απλά κοινά αποδεκτή, αλλά ακόμα και επιβεβλημένη.

Με τη βία να πρωτοστατεί ως λογική, στην άσκηση πολιτικής, αντικατοπτρίζοντας την ιδεολογική βάση του εκφραστή της, με έντονο το στοιχείο της τρομοκράτησης και της εκδικητικότητας.

Από κοντά η δημαγωγία. Σύνηθες, ο πολιτικός λόγος να εδράζεται σε προπαγανδιστικές σοφιστείες και να μεγαλοστομεί, ικανοποιώντας τα χαμηλά ένστικτα του λαού και παράλληλα στοχοποιώντας ως χειραγωγούμενους και υποστηρικτές δόλιων συμφερόντων όσους δεν συναινούν και δεν υποκύπτουν στην λογική του «ηγέτη».

Το σύστημα έχει διαμορφώσει τους κανόνες λειτουργίας του, που αιτιολογούν κάθε βιαιότητα, είτε ως λεκτική αναφορά, είτε ως αιτιολόγηση οργής, ακόμα και ως υπεράσπιση «ιερών και οσίων».   

Συστημικός βιασμός της συνειδησιακής βάσης του συνόλου, έτσι όπως έχει εδραιωθεί, παγιωθεί και εκφράζεται μία διαμορφωμένη κατάσταση γύρω από την πολιτική πραγματικότητα, σε επίπεδο λογικής και νοοτροπίας, για αρχές και μεγαλοϊδεατισμούς, που επιβάλλονται ως το μόνο πρέπον, επιβεβλημένο και αποδεκτό.

Η πολιτική σκέψη όταν ξεφεύγει από τις πατερναλιστικές οριοθετήσεις του συστήματος και αμφισβητεί ευθαρσώς τις πρακτικές επιβολής δογματικών ορισμών, αυτομάτως θέτει «υπό διωγμόν» τους εκφραστές της. 

Ο τρόπος αντίδρασης πλέον τους προδίδει, καθώς ξεχνούν ότι η βία είναι το όπλο των αδύναμων.