«Δεν είναι άνοιξη φέτος αυτή»

Ζούμε ίσως την πιο «θερμή» άνοιξη στην σύγχρονη ιστορία του τόπου.

Το μόνο που παραμένει στα «φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα», κατά τη συνήθη μετεωρολογική έκφραση, είναι η θερμοκρασία του περιβάλλοντος.

Σε όλα τα άλλα το θερμόμετρο ανεβαίνει με εντυπωσιακούς ρυθμούς, έχοντας ήδη χτυπήσει κόκκινο.

Μία άνοιξη που περιορίζει την ανθοφορία της για να δώσει χώρο στα γεγονότα ώστε να χωρέσουν στην εποχή.

«Ήρθε μια άνοιξη μικρή και μαραζιάρικη και στην εξέδρα την πικρή λόγοι δεκάρικοι».

Διάγουμε μία από τις πιο ταραχώδεις, με την γείτονα χώρα, περιόδους των τελευταίων χρόνων, με τα γεγονότα να εξελίσσονται ραγδαία και να έχουν θερμάνει επικίνδυνα την κατάσταση στο Αιγαίο.

Αναπτύγματα δυνάμεων στον πέριξ θαλάσσιο χώρο κι εμείς εδώ, κάτοικοι ενός τόπου που βρίσκεται σε σημείο «κλειδί», στο κέντρο της περιοχής, ιδανικού να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την εξυπηρέτηση αυτών που προτίθενται να αναπτύξουν ενεργό δράση στην ευρύτερη περιοχή.

«Βλέπω μια άνοιξη χαμένη κι ορφανή και μια ηλιαχτίδα το σκοτάδι να τη σέρνει, ποιος θεός, ποια μοίρα τις κρατάει στη ζωή, ποιος τις δένει».

Η υποδομή υπάρχει και ήδη έχει εκφραστεί το σχετικό ενδιαφέρον.

Ένα ενδιαφέρον που δεν αρχίζει και τελειώνει εκεί αλλά επεκτείνεται σε ότι «πουλιέται κι αγοράζεται» σ’ αυτό τον τόπο.

«Άνοιξη μπαίνει μεσημέρι και ένα ήλιος που σε ξέρει, παίζει στις πλάτες σου...

Πουλάς στον πάγκο τα όνειρά, τα ορφανά ξανθά μωρά σου να μη σου μείνουνε…

Ρίξε στην πόλη τη ματιά σου και πες μου πόσα είναι δικά σου απ’ όσα φαίνονται.

Ήθελες όλα να τ’ αλλάξεις, μα πριν προλάβεις να φωνάξεις κάποιοι σου γνέφανε.

Τους πούλησες τον σαματά σου και τώρα μέτρα τα λεφτά σου και τράβα πέθανε».

Λίγο τάξιμο, λίγο περισσότερη χρυσόσκονη για να ομορφύνει το όνειρο, λίγο πιο εύηχη διατύπωση, λίγη ικανοποίηση του όνειρου και να που το σενάριο διαμορφώνεται προς εξυπηρέτηση του σκοπού του.

«Μην πιάνεσαι απ’ την άνοιξη, μην της κρατάς το χέρι, τις νύχτες κάνει φονικά κι ας μην κρατά μαχαίρι».

Λεπτές οι ισορροπίες για να τηρηθούν πίσω από τις αδρές σκιαγραφήσεις που προϋποθέτουν πολιτική σκέψη και ανάλυση σε βάθος.

Η ανάγκη των ανθρώπων που ζήτησαν το μέλλον, που απαίτησαν ένα αύριο καλύτερο από το χθες, που διεκδίκησαν την αξιοπρέπεια.

Όμως ποιος βάζει τους κανόνες; Ποιος ορίζει τον τρόπο διεξαγωγής του παιχνιδιού;

«Δεν την αντέχεις εύκολα την άνοιξη, καθώς σφυρίζει ο αλήτης ο καιρός, έτσι που νιώθεις λίγο-λίγο πια να χάνεσαι μέσα σε ψεύτικα κελιά και μοναχός».

Εύλογες απορίες, ανησυχίες, ερωτηματικά και αμφιβολία, για το ποια  κατεύθυνση χαράζεται για το αύριο αυτού του τόπου.

Ποιοι οι συνεργοί και οι συμμέτοχοι και όλοι οι άλλοι απ’ έξω αμέτοχοι ή μήπως όχι;

Όμως «όπως θα μπαίνει η άνοιξη εγώ δε θα γυρίσω να κοιτάξω».

 

 

 

Διαβάστε ακόμα