Η βλακεία περισσεύει

Ένα από τα πλέον παράδοξα που συμβαίνουν στη χώρα είναι πως ενώ, ακόμα και στη συνέχεια των κορυφαίων προγόνων, εξακολουθεί να γεννά μεγάλα και λαμπρά μυαλά και έχει να καμαρώνει για ανθρώπους υψηλής πνευματικότητας, παρ’ όλα αυτά παρέχει γόνιμο έδαφος για να ανθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό η βλακεία.

Σαφώς και το φαινόμενο μακροημερεύει στον πλανήτη από εμφανίσεως του ανθρωπίνου είδους, τείνοντας να αποτελέσει διαχρονική «αξία» στην καταγραφή της ανθρώπινης ιστορίας.

Όμως η πρόοδος, η αύξηση της γνώσης, η εξελικτική πορεία του ανθρώπου, θα πίστευε κανείς πως θα ήταν στοιχεία ικανά να περιορίσουν την βλακεία, όμως αντιθέτως αυτή όχι απλώς καλά κρατεί αλλά εμφανίζει καλπάζουσα αύξηση.

Μία επιμέρους παρατήρηση στα εντός των συνόρων δεδομένα, μας πείθει πως η εξάπλωση των βλακών πλέον είναι ανησυχητική.

Εξαπλώνονται όχι μόνο σε κάθε κοινωνική διαστρωμάτωση, αλλά έχουν κυριεύσει και το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ζωής.

Μπορεί η βλακεία να έχει παγκόσμιο χαρακτήρα, να είναι πέρα και πάνω από την ροή της ιστορίας, να μην οριοθετείται στον χώρο και τον χρόνο, στις τάξεις, τα φύλλα, τις εθνικότητες, όμως σίγουρα ρέπει προς συγκεκριμένους ιδεολογικούς προσανατολισμούς.

Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του βλάκα είναι η κενότητα, που όχι μόνο δεν γίνεται παραδεκτή από τον ίδιο, αλλά αντιθέτως, επειδή ακριβώς γνωρίζει ότι υπάρχει, την καλύπτει με υπερφίαλες επιδείξεις εξυπνακισμών.

Ένας βλάκας, αρνούμενος να αποδεχθεί το μέγιστο πλεονέκτημα της δημοκρατίας, που επιτρέπει την ανάδειξη των πραγματικών δυνατοτήτων του καθενός, γιατί αυτό οδηγεί στην αναγνώριση και παραδοχή και των δικών του περιορισμών, που περικλείονται στο αβασάνιστο όριο της βλακείας του, στρέφεται σε πιο απόλυτες πολιτικές εκφράσεις.

Όταν ο βλάκας χαρακτηρίζεται από ανασφάλεια, λόγω αναγνώρισης της ανεπάρκειας του, όταν αντιμετωπίζει τα πάντα δογματικά, καθώς στερείται της δυνατότητας ελιγμών του νου, όταν διεκδικεί θέσεις εξουσίας, προκειμένου να ενισχύσει την ψευδαίσθηση της δύναμης έναντι της πραγματικής του αδυναμίας, όταν επιδιώκει να αυτοπροβάλλεται, αποζητώντας εναγωνίως την κοινή αποδοχή, όταν περιορίζεται στο στενό όριο της βλακείας του, το οποίο επιχειρεί να διευρύνει οικειοποιούμενος τη δυναμική και τα αποτελέσματα άλλων, όταν η λογική του αντιμετωπίζει τα πάντα με μία ισοπεδωτική εξομοίωση, αρκεί όλα να τα παρουσιάζει ότι στρέφονται εναντίον του, όταν η άποψη για τον εαυτό του είναι η επηρμένη πεποίθηση ότι δεν είναι ο ίδιος βλάκας, αποδίδοντας έτσι αυτή την ιδιότητα πάντοτε στους άλλους, όταν η μη κατανόηση των περιορισμένων δυνατοτήτων του μπορεί να γίνει η αιτία επικίνδυνων εξελίξεων, τότε αμέσως σχηματοποιείται η εικόνα αυτών που κατέχουν θέσεις εξουσίας αλλά και της κοινωνίας.     

Πλέον γύρω επικρατεί μία απροσμέτρητη και απύθμενη βλακεία, σε τέτοιο βαθμό και μέγεθος που έχει καταστεί κυρίαρχη ή παραφράζοντας τον Μαρξ, είναι η βλακεία της κυρίαρχης τάξης.

Παραμένουμε στην αναμονή της «Ελλαδογραφίας» του Νίκου Γκάτσου: «Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι; Πότε θα ‘ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι, να συνοδεύσουνε την βλακεία, στην τελευταία της κατοικία;»