Το παράδοξο σε μια πόλη που καταρρέει...

Κι εκεί που παλεύεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και θεωρείς πως αυτές οι μικρές κι ελάχιστες φωνές που ξεπετάχτηκαν για να επιδοθούν στο σταθερό σπορ της μιζέριας, θα καμφθούν – δεν μπορεί “διάολε” - από την επικράτηση της λογικής, τελικά κατανοείς πως, μάλλον αυταπατάσαι και ξεσπάς...

Λίγα μόλις μέτρα από το κατώφλι του σπιτιού σου και ένα ακόμη βράδυ ελέγχεις καλά πριν ξεπροβάλεις από το αυτοκίνητό σου, προκειμένου να αποφύγεις τις τραγικές κραυγές που θέλουν να σου μεταφέρουν όλα όσα αξιολογούν ως “στραβά κι ανάποδα” της γειτονιάς!

Διαπιστώνεις λοιπόν πως με την πρώτη “τρυπανιά” σε κτίριο – ερείπιο της γειτονιάς που σε μικρό διάστημα θα έπαιρνε το δρόμο της μη επιστροφής και ίσως της κατάρρευσης, καθώς εκτελούνται εργασίες συντήρησης κι αποκατάστασής του, ορισμένοι γείτονές σου ενοχλούνται από την αναμενόμενη όχληση και φασαρία. Κάθε τρυπανιά, καημός, παράπονο και οδυρμός... και εγώ, δυστυχώς, λόγω επαγγελματικής ιδιότητας, σταθερός αποδέκτης των όποιων ψυχολογικών...!

Παρά το γεγονός πως ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα της Ερμούπολης αφορά στη σταδιακή αποσύνθεση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, στην κατάρρευση κτιρίων κι ως εκ τούτου, αυτό ως κραυγαλέο δεδομένο, οδηγεί στην “αλλοίωση” της συνολικής ξεχωριστής νεοκλασικής φυσιογνωμίας του κέντρου, ωστόσο, φαίνεται πως δεν συγκινεί ορισμένους από τους ίδιους τους κατοίκους της πόλης, οι οποίοι σταθερά επιδίδονται στην ανάπτυξη της μίζερης(!) νοοτροπίας τους.

Τι κι αν αρκετός λόγος έχει γίνει για την προσπάθεια διάσωσης κτιρίων που πρέπει να ενταθεί καθώς αποτελούν ιστορικά μνημεία, τι κι αν πολλάκις έχει αναφερθεί ο βαθμός επικινδυνότητας άλλων που ρημάζουν μέρα με την ημέρα, φαίνεται πως στην ιστορική πόλη μας, περισσεύει ακόμη η άρνηση στη σκέψη αναφορικά με την πρόοδο που πρέπει να σημάνει, προκειμένου όχι μόνο να διασωθεί το εξαιρετικό κάλλος της, αλλά να έχουν την ευκαιρία να θαυμάζουν αυτό, τόσο οι κάτοικοι, όσο και οι επισκέπτες της!

Δυστυχώς η έναρξη εντατικών εργασιών σε ένα από τα όμορφα κτίρια του ιστορικού κέντρου για τη διαμόρφωσή του σε boutique hotel φαίνεται να έφερε στην επιφάνεια την άκρως αρνητική και νοσηρή νοοτροπία ορισμένων, που δεν αντιλαμβάνονται με ευκολία πως, η μετατροπή μίας παλαιάς κατοικίας σε boutique hotel είναι ένας εκ των πιο “σοφών” τρόπων να αξιοποιηθεί θετικά ο αρχιτεκτονικός πλούτος της πόλης μας και όχι μόνον...

Στον μικρό μας τόπο δυστυχώς, παρά τις όποιες προσπάθειες καταγράφονται σπερματικά μέχρι σήμερα για βελτίωση των υπηρεσιών σε τουριστικό επίπεδο, δυστυχώς δεν γίνεται κατανοητό από το σύνολο της τοπικής κοινωνίας ή από τα μέλη μίας συνοικίας ή γειτονιάς της Ερμούπολης, πως αυτός ο μόχθος που παρατηρείται για τη διάσωση ενός κτιρίου, κανονικά πρέπει να εκτιμάται ως “θείο δώρο”.

Και πρέπει να εκτιμάται ως τέτοιο, ακριβώς επειδή η χιλιοδιατυπωμένη ανάγκη για τουριστική ανάπτυξη του νησιού, θα έβρισκε σίγουρα “λιμάνι”, στη νεοκλασική πόλη μας, υπό την προϋπόθεση της διατήρησης, αποκατάστασης και μετατροπής πολλών ξεχωριστών κτιρίων σε μικρά ξενοδοχειακά καταλύματα πολυτελείας!

Σήμερα, σε μία περίοδο παρατεταμένης κρίσης, που κανένας δεν επενδύει χωρίς να προσδοκά σε όφελος, οι όποιες σποραδικές προσπάθειες αναβάθμισης της επιεικώς μέτριας συνολικά εικόνας μας όσον αφορά στα ξενοδοχειακά καταλύματα, κανονικά θα έπρεπε να χειροκροτηθεί από κάθε πλευρά, αλλά και να αποτελέσει τον “μπούσουλα” για παρόμοιες ενέργειες από επιχειρηματίες του συγκεκριμένου κλάδου στον τόπο μας!

Η ανυπαρξία ενεργειών ανακαίνισης ή αναβάθμισης ξενοδοχείων, η απουσία προσπάθειας βελτίωσης των υπηρεσιών που παρέχονται με την ίδια μορφή τα τελευταία χρόνια, μόνον να αποθαρρύνει.... την επισκεψιμότητα είναι ικανή!

Ως εκ τούτου, σήμερα στον τόπο μας, πρέπει να γίνει σαφές περισσότερο από ποτέ, πως κάθε πρωτοβουλία ανάπτυξης καλύτερων και ποιοτικότερων υπηρεσιών, επ΄ ουδενί δεν πρέπει να “θυσιάζεται” στη νοοτροπία – μάστιγα της επίκρισης, της γκρίνιας και της μιζέριας, αλλά αντιθέτως, να ενισχύεται και να ενθαρρύνεται στον μέγιστο βαθμό.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα εξακολουθήσουμε να πρωταγωνιστούμε... ως το τραγικό και το παράδοξο - που θα το ακριβοπληρώσουμε(!) - σε μία πόλη που ήδη καταρρέει!

 

Ετικέτες: