Βαρίδια

Παρατηρώ μετά μεγίστης προσοχής τους χαρακτηρισμούς που αρέσκονται να υιοθετούν για το άτομο τους οι διάφοροι εμπλεκόμενοι με θέσεις άσκησης διοίκησης ως ηγέτες, επικεφαλής, αρχηγοί και με όποια, τέλος πάντων, σχετική ιδιότητα.

Κάποιοι επικοινωνιολόγοι είχαν τη φαεινή ιδέα να ανακαλύψουν πιασάρικες λέξεις, προκειμένου να τονιστεί η δυναμική του προσώπου που κατέχει τον τίτλο και από τότε όλοι τις έχουν κάνει καραμέλα.

Τις τραβούν σαν λάστιχο για να τις προσαρμόσουν στα μέτρα τους και από το τράβα-τράβα τις έχουν πλέον ξεχειλώσει, με αποτέλεσμα την πλήρη αλλοίωση του νοήματος τους.

Λέξεις όπως μεταρρυθμιστής, αντισυμβατικός, αναμορφωτής, μαχητής, προοδευτικός, επαναστάτης, ριζοσπαστικός, πρωτοπόρος…

Φοριούνται σαν κοστουμάκι, φούστα-μπλούζα. Σε άλλους πέφτουν λίγο στενές, σε άλλους φαρδιές, σαν να τις πήραν δανεικές, που τις πήραν δηλαδή, μόνο που δεν ήταν στα μέτρα τους ο «μακαρίτης».

Τις βάζουν και πάνε. Περιδιαβαίνουν στις πλατείες σαν κοκετούλες που κάνουν τις ωραίες στους αγαπητικούς, κρεμιούνται στα μπαλκόνια σαν ασπρόρουχα μπουγάδας που θέλει να πείσει για νοικοκυροσύνη, σουλατσάρουν στα πεζοδρόμια σαν πόρνες που παζαρεύουν το σαρκίο τους.

Όμως, σε κάθε περίπτωση, καμαρώνονται ότι είναι αυτοί που χαράσσουν δρόμο στην ιστορία, ασχέτως αν στις περισσότερες περιπτώσεις το μόνο που καταφέρνουν με επιτυχία είναι να την παραχαράσσουν και μάλιστα χωρίς ντροπή, αρκεί να εξυπηρετηθούν οι μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες. 

Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που υπάρχουν καλές προθέσεις, που θελήσουν να παράξουν έργο και να φέρουν αποτέλεσμα, αγνοούν κάποιες βασικές παραμέτρους που λειτουργούν ως τροχοπέδη ή ακόμα χειρότερα τους ωθούν προς την απόλυτη καταστροφή.

Οι δεσμοί με τα αρνητικά στοιχεία του παρελθόντος, που είτε αφορούν σχέσεις διαπλοκής, είτε συνδέονται με μίζες εκατομμυρίων, είτε πρόκειται για εξουσία «κληρονομικώ δικαίω» λόγω ενός βαρύ οικογενειοκρατικού νεποτισμού.

Η αντιμετώπιση των πάντων με την υπεροψία της εξουσίας, θεωρώντας πως απευθύνονται σε σανοφάγους και φυσικά με την υπέρμετρη αλλαζονεία των μοναδικών έξυπνων της πλάσης, που έχουν το ελεύθερο της παραποίησης, της διαστρέβλωσης και της νόθευσης της πραγματικότητας ως μέσα αιτιολόγησης της πολιτικής τους ανεπάρκειας.

Η απουσία της αξιοκρατίας όχι μόνο ως στοιχείο στην άσκηση πολιτικής, αλλά ακόμα και στη στελέχωση των ίδιων των δυνάμεων εξουσίας, που μετρούν έναν συρφετό ασχέτων, σκιτζήδων, ανεπαρκών, ημιμαθών και αδαών, που τα στοιχεία για την επιλογή τους είναι είτε οι κομματικοί τους δεσμοί, είτε η αναγνωρισιμότητα τους ή οι «οικογένειες» που μεταφράζονται σε ψήφους.

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για βαρίδια, που καθηλώνουν την κάθε προσπάθεια, που προκαλούν έντονες αρρυθμίες και δυσλειτουργίες σε οποιαδήποτε ενέργεια καλών προθέσεων.

Μόνο που τα βαρίδια μπορεί να είναι χρήσιμα και απολύτως απαραίτητα στο ψάρεμα, όμως δεδομένα σε τραβούν στον πάτο.