Ας επαναλάβουμε το ρεφραίν, μπας και το μάθουμε

«Το παιδί και το σκυλί, όπως το μάθεις», λένε. Κανείς δεν βγαίνει από την κοιλιά της μάνας του, γνωρίζοντας κανόνες και τρόπους καλής συμπεριφοράς. Ούτε ο άνθρωπος, ούτε το φοξ τεριέ. Δεν παίζει ρόλο ο αριθμός των ποδιών. Αν δεν εξηγήσεις στο μωρό σου ότι, η τουαλέτα δεν αποτελεί εικαστικό δρώμενο στο μπάνιο, αλλά προσάρτημα υγιεινής για συγκεκριμένο σκοπό, τότε θα τα αμολάει κι αυτό στο χαλάκι της πόρτας.

Παίρνοντας τις σωστές βάσεις, το νήπιο εναρμονίζεται με το περιβάλλον, στο οποίο μεγαλώνει, αφουγκράζεται τους άγραφους νόμους που επιβάλλει η κοινωνία μας ή το savoir vivre του Ζαμπούνη και κρατάει όσους του κάνουν. Η πλειοψηφία αυτών αφορούν στη δράση μας στον έξω κόσμο, γιατί μέσα στο σπίτι μας μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Να κυκλοφορούμε σαν τους πρωτόπλαστους, να μετατρέπουμε το υπνοδωμάτιο μας σε τεκέ, να κοιμόμαστε αγκαλιά με τα κουτιά της πίτσας και να τραβάμε το καζανάκι κάθε ζυγό αριθμό του μήνα. Όταν όμως βρισκόμαστε στο χώρο εργασίας, σε ένα μαγαζί ή σε ξένη κατοικία, δεν αφήνουμε δωράκια στους επόμενους. Καλύπτουμε τα ίχνη μας.

Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που εμείς έχουμε καλεσμένους. Θα πλύνουμε τα πιάτα, θα τα βάλουμε στο ράφι, θα τακτοποιήσουμε οτιδήποτε καταλαμβάνει ασκόπως μία θέση στο οπτικό μας πεδίο, θα ρίξουμε χλωρίνη στη λεκάνη, θα φροντίσουμε να μην πέσει στα ρούχα μας, θα μαζέψουμε άπλυτα από πολυθρόνες και καναπέδες, θα συγκεντρώσουμε από το πάτωμα ψιλά για καφέ και τσιγάρα αύριο, θα στρώσουμε το κρεβάτι, θα καθαρίσουμε όσα βλέπει η πεθερά και θα αλλάξουμε ξανά το χώμα του κατοικίδιού μας για να μη μας πουν βρωμιάρηδες. Εφόσον λοιπόν, ενδιαφερόμαστε για την καλή εικόνα του σπιτιού μας, γιατί αδιαφορούμε για την εικόνα του τόπου μας γενικότερα; Αν ο σκύλος σου λερώσει μία γωνιά του σπιτιού, θα τρέξεις με τη σκούπα να τα μαζέψεις. Όταν λερώνει το σημείο, που πηγαίνετε βόλτα, γιατί δεν τα μαζεύεις; Μα ο δικός σου σκύλος τα ‘κανε. Αν τα ‘κανε ο Πλούτο, θα φωνάζαμε τον Μίκυ.

Πολλές φορές ξεχνάμε ότι, «σπίτι» μας δεν είναι μόνο οι τέσσερις τοίχοι που περιβάλλουν τον προσωπικό μας χώρο, αλλά και ολόκληρο το μέρος, στο οποίο ζούμε. Στον προσωπικό μας χώρο, τις πεταμένες γόπες, τον ξέχειλο νεροχύτη, το πουρί της λεκάνης και τις ακαθαρσίες του ζώου μας, τα βλέπουμε μόνο εμείς. Έξω όμως, τα περιττώματα του σκύλου μας που αφήνουμε σουβενίρ σε πάρκα, σκαλάκια και δρόμους, τα βλέπουν όλοι. Τόσο οι κάτοικοι, όσο και οι επισκέπτες, οι οποίοι δεν έρχονται στον τόπο μας για να τη βγάλουν μέσα σε ένα ξενοδοχείο. Κυκλοφορούν για να ανακαλύψουν και να θαυμάσουν τις ομορφιές του. Τι θα λένε; Να, το εμβληματικό Δημαρχείο, να το εντυπωσιακό Θέατρο Απόλλων, να η γραφική Πιάτσα της Άνω Σύρου, να η μαγευτική πηγή του Αγίου Αθανασίου να και κάποια περίτεχνα κόπρανα μέσα στη μέση; Oh Holy Shit! Όσο καλλιτεχνική φλέβα και να έχει ο σκύλος σου, τα απολιθωμένα περιττώματά του δεν είναι η Τζοκόντα του Ντα Βίντσι. Γι’ αυτό και δεν τα εκθέτουμε, αλλά τα περισυλλέγουμε και τα πετάμε ως μία απόδειξη του πολιτισμού μας και των τρόπων που έχουμε πάρει από το σπίτι μας.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος ούτε να μαζεύει τα δικά μας κομμάτια, ούτε να κυνηγάει διαρκώς από πίσω κάθε ιδιοκτήτη ζώου. Η δημοτική αστυνομία έχει καταργηθεί προ πολλού και δημοτικοί υπάλληλοι αποκλειστικά με αυτή την αρμοδιότητα δεν υπάρχουν. Η τοποθέτηση ξύλινων πινακίδων στην Άνω Σύρο, που ενημερώνουν τους φιλόζωους ότι πρέπει να διατηρούν τον λόφο καθαρό, ήταν μια αξιόλογη πρωτοβουλία της Αντιδημάρχου Πολιτισμού, η οποία αγκαλιάστηκε αμέσως από τον Αντιδήμαρχο Καθαριότητας. Σε ανάλογες ενέργειες, προέβησαν στο παρελθόν η Τοπική Κοινότητα Φοίνικα και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Επισκοπείου. Τέτοιες κινήσεις αναδεικνύουν δύο παραμέτρους. Πρώτον την ευαισθησία των τοπικών φορέων για το περιβάλλον και δεύτερον, την ύπαρξη ενός προβλήματος, που δεν θα διαιωνιζόταν εάν οι πολίτες τηρούσαν τα αυτονόητα.

Ομοίως λοιπόν, θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε και πινακίδες που να ενημερώνουν ότι «δεν χτυπάμε και δεν βρίζουμε τους γύρω μας», «δεν καταστρέφουμε ξένες περιουσίες», «δεν κλέβουμε». Καλές και άγιες οι πινακίδες, που μακάρι να εξαπλωθούν και σε άλλα σημεία του νησιού, αλλά ξέρουμε καλά, πως το αυτί των ασυνείδητων, δυστυχώς, δεν ιδρώνει εύκολα.

Διαβάστε ακόμα