Επιστολή Ευάγγελου Μαρκόπουλου

Η Καταβόθρα!

  • Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου, 2013 - 14:48

Ζέστη Αυγουστιάτικη στο νησί. Κόσμος παντού στα εστιατόρια, στα μουσεία και στα…ουρητήρια. Κοντοστάθηκε «Καλά δε με γνώρισες;» έκανε σκύβοντας, έπρεπε να ‘χε πιει μερικά ουζάκια γιατί τα χνώτα του μύριζαν από 20 μέτρα και βάλε αλκοόλ. «Ο Νίκος δεν είμαι που παρουσιαστήκαμε μαζί στην Κόρινθο, ο Παπαδόπουλος, ο τράκας; Έτσι για να με θυμηθείς πιο γρήγορα;» «Βρε Νικολάκι, ούτε καν πέρασες από το μυαλό μου, πως γινήκαμε από μια ηλικία και πάνω πρέπει να δείχνομε…ταυτότητα» γέλασε, τα μάτια του όμως έμειναν κρύα, ψυχρά σα μέταλλο. Είπαμε ένα σωρό πράματα, μαθητικά χρόνια στο εξατάξιο ιστορικό Γυμνάσιο της Σύρας, για το στρατό, οικογένεια και τα ρέστα. «Ωραίο, το νησί μας, καθαρό, νοικοκυρεμένο, μόνο, βρε Γιώργο μου, πολλά πάρα πολλά τροχοφόρα, περισσότερα κι απ’ τους κατοίκους» (παραπονέθηκε) ποιος φταίει;» κατέληξε φυσώντας του καπνό στο μούτρο μου «Κανένας δε φταίει» μην ακούς, ούτε δήμαρχος, ούτε κάποιος άλλος, το φταίξιμο ανήκει στον κόσμο, που νομίζει ότι ζει στο ΛΟΣ ΆΝΤΖΕΛΕΣ που είναι απέραντο…» είπα «Εγώ ξέρεις, μένω χρόνια στον Πειραιά μα το βράχο τον πονάω…» έκανε ανάβοντας κι άλλο τσιγάρο.

«Τώρα που ανάφερα την αμερικανική μεγαλούπολη θυμήθηκα το Θεμιστοκλή, δουλέψαμε μαζί εκεί 2 χρονάκια…» Με κοίταζε σαν ηλίθιος καπνίζοντας, αυτός δεν είχε πάει πιο μακριά από Αθήνα, Πειραιά και…Φολέγανδρο.

«Συνεχίζω!» «Για λέγε μ’ αρέσουν κάτι τέτοια…» είπε χαμογελώντας. «Εκεί γνωρίσαμε έναν κύριο, Αλφόνσο, ψηλό, καλοφτιαγμένο, πάντα φορούσε ένα κόκκινο μπουφάν. Μορφωμένος με γλώσσες και τα τέτοια. Μια μέρα, την ώρα που πίναμε τον καφέ μας τον ρώτησα. Δε μου λέτε κύριε Αλφόνσο, τι είναι τελοσπάντων η Αμερική;» Σκέφτηκε λίγο, έριξε μια ματιά στη μύτη του καλογυαλισμένου παπουτσιού του και είπε «Να σου πω, καλέ μου φίλε η Αμερική, η μεγαλύτερη δύναμη που παρουσιάστηκε στον πλανήτη μας, είναι πρόσεξε, μια τεράστια καταβόθρα που δέχεται όλα τα σκατά του…κόσμου». Έμεινα με τον καφέ μετέωρο, τέτοια εντύπωση μου έκαναν τα λόγια του Μίστερ Αλφόνσου. Μετά από 2 μηνάκια τα χαλάσαμε με τον Μίστερ, γιατί την έπεσε στον Θεμιστοκλή. Που να βρίσκεται άραγε;» «Είσαι Γιώργο απίθανος, τόσες εμπειρίες…» «Πράγματι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δώσει ψωμί σε εκατομμύρια ανθρώπους, κι όμως έχουν αποκτήσει πολλούς εχθρούς…Γιατί ζηλεύουν αυτή τη χώρα…» παρατήρησα «Όπως τα λες είναι» έκανε αφήνοντας τη ματιά να πλανηθεί πέρα στο πέλαγος. Προχωρήσαμε καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα μέχρι την πιάτσα. Το ταξί τον άφησε κάπου στη Νεάπολη, θα τον ξανάβλεπα σε 15 μέρες, είχαμε τάξει να πάμε στην Τήνο με την σύζυγο. Αυτά!

Μαρκόπουλος Ευάγγελος

Διαβάστε ακόμα