“Οι Συριανοί θυμίζουν τους ανθρώπους των Βαλκανίων”

Έπειτα από μια μακρά διαδρομή στα Βαλκάνια και έχοντας καλύψει όλα τα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην πονεμένη αυτή περιοχή τα τελευταία 25 χρόνια, ο φωτορεπόρτερ Αλέξανδρος Σταματίου χαράσσει νέα καλλιτεχνική πορεία από τον τελευταίο του σταθμό, τη Σύρο, αναδεικνύοντας μέσα από τον φακό του τον ιστορικό Ταρσανά.

Η έκθεση “Tarsanas Shipyards - φωτογραφικό χρονικό” εγκαινιάζεται αύριο -καλώς εχόντων των... καιρικών συνθηκών- και περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των εορταστικών εκδηλώσεων του Δήμου Σύρου – Ερμούπολης.

Ξεκινώντας από τον εσωτερικό χώρο του Ταρσανά, η έκθεση βγαίνει έξω, στο καρνάγιο, στις μπίγες, στις καρίνες, στις σαλαμάστρες, στους γλάρους, στα πεισμωμένα μπράτσα, εκεί όπου “πάλλεται” η καρδιά της θεματικής της. Βιωματικός ο ίδιος, ταξιδευτής, “αγκυροβόλησε” στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων, έγινε ένα με τους ναυτεργάτες, κατάφερε να τον βάλουν στα εσώτερά τους, ήπιαν, γνωρίστηκαν και εργάστηκαν μαζί, σε ατμόσφαιρα μέθεξης.

Σε συνέντευξή του στο web tv της “Κοινής Γνώμης”, ο κ. Σταματίου αναφέρεται στην πηγή της έμπνευσής του, αλλά και στις ομοιότητες που βρίσκει ανάμεσα στους ανθρώπους των Βαλκανίων και της Σύρου.

Γιατί αποφασίσατε να “φουντάρετε την προσωπική σας άγκυρα” στον Ταρσανά;

“Σ' αυτό το εστιατόριο -παλιό καφενείο, όπως με έχουν πληροφορήσει οι κάτοικοι της περιοχής- ερχόμουν σαν πελάτης και βλέποντας καθημερινά όλον αυτόν τον ζωντανό οργανισμό που είναι το ναυπηγείο, μπήκα στη διαδικασία σαν φωτορεπόρτερ να αρχίζω να φωτογραφίζω. Αυτό το πράγμα συνέχεια μεγάλωνε και μεγάλωνε, με αποτέλεσμα να περάσω 3,5 όμορφους και δημιουργικούς μήνες μέσα στον χώρο αυτό, έναν ζωντανό οργανισμό και μία “κλωτσιά” στην οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας. Ήταν μια άλλη στάση ζωής από αυτή που έχουμε συνηθίσει, από τη μιζέρια και τη φτώχεια που περνάει ο κόσμος. Όμως στην Ελλάδα, υπάρχουν μέρη σαν το ναυπηγείο, όπου ο κόσμος δουλεύει, βγάζει το ψωμί του, είναι χαρούμενος και ζωντανός. Μέσα από την έκθεση προσπαθώ να προβάλω τους εργάτες και το περιβάλλον μέσα από τις καταπληκτικές εναλλαγές στο φωτισμό του και γενικότερα να αναδείξω την καθημερινότητα”.

Τους τελευταίους μήνες, η Σύρος αποτελεί τη βάση σας. Πώς αντιμετωπίζει τη νέα αυτή πραγματικότητα, ένας άνθρωπος που έχει συνηθίσει να ταξιδεύει πολύ στη ζωή του;

“Πράγματι, για 25 χρόνια ήμουν ανταποκριτής στα Βαλκάνια, ενώ συμμετείχα και στην εκπομπή της ΕΤ3 “Balkan Express”. Ωστόσο με το κλείσιμο της ΕΡΤ, ρίξαμε και εμείς “αυλαία”. Όλο αυτό το διάστημα ταξίδευα συνεχώς και δεν καθόμουν ποτέ σε ένα μέρος. Γύρισα πίσω στην Αθήνα, έκατσα 2,5 χρόνια, αλλά εγώ δεν είμαι μαθημένος στη μονιμότητα. Είμαι Λυκαβηττιώτης, παιδί του κέντρου αλλά εγώ ξεμάθει να ζω στην Αθήνα. Από την άλλη, οι Συριανοί μου θυμίζουν τους ανθρώπους των Βαλκανίων. Έχουν αυτό το αυθεντικό, το αγνό, το όμορφο. Βλέπεις καθαρά μάτια, ανθρώπους με ειλικρινή αισθήματα που δυστυχώς στις μεγάλες πόλεις και στην Αθήνα ειδικότερα, αυτό το έχουμε χάσει πάρα πολύ. Σκοπεύω να μείνω στο νησί τουλάχιστον για άλλον έναν χρόνο.. Τώρα, φωτογραφίζω το ναυπηγείο. Αυτό είναι ένα δίπτυχο για μένα. Όταν φτιάνεται το καράβι πέφτει στη θάλασσα. Η επόμενη κίνησή μου θα είναι να πέσω κι εγώ στη θάλασσα. Να φύγω μαζί με τους ψαράδες, με τους ταξιδευτές, με οτιδήποτε πλεούμενο. Αυτό θα το δουλέψω τρεις μήνες μέσα στο χειμώνα. Και αργότερα, θα δοθεί το τέλος αυτής της έκθεσης ναυπηγείο και θάλασσα”.

Ο χειμώνας είναι η εποχή που σας εμπνέει περισσότερο;

“Με το καλοκαίρι δεν τα έχω καλά τώρα τελευταία. Ίσως γιατί έχω μάθει να ζω και στα κρύα, αλλά σαφώς το φως του χειμώνα είναι για μένα το “α” και το “ω”. Το καλοκαίρι έχεις ένα flat φωτισμό. Εγώ τουλάχιστον, περιμένω να βραδιάσει για να φωτογραφίσω”.

Από όλη αυτή τη διαδρομή τι έχετε κρατήσει, που το κουβαλάτε μέσα σας ως προίκα;

“Σαφέστατα τα Βαλκάνια. Στα Βαλκάνια μεγάλωσα. Με έστειλαν όταν ήμουν 20 χρονών και έμεινα τόσα πολλά χρόνια. Και κάλυψα όλα τα σημαντικά γεγονότα. Όλες τις κρίσεις, τους πολέμους, τα πάντα και σαν κύριο αρχείο της ζωής μου είναι τα Βαλκάνια. Είμαι στιγματισμένος με αυτά. Δηλαδή όλοι μου οι συνάδελφοι με ξέρουν σαν τον Αλέξανδρο που ζει εκεί. Αυτό το κεφάλαιο δεν μπορεί να κλείσει. Πλέον, ψάχνω τα Βαλκάνια σε άλλους τόπους. Και η Σύρος είναι ένας τόπος. Αυτό έχει να κάνει με το ότι είμαι πολύ ανθρωποκεντρικός φωτογράφος, θέλω να είναι ο άνθρωπος μέσα στο κάδρο μου. Επιπλέον, βλέπω ότι η Σύρος πέρα από πρωτεύουσα των Κυκλάδων, έχει και μια μεγάλη διαφορετικότητα από τα υπόλοιπα νησιά του νομού. Είναι ένας ιδιαίτερος τόπος, που είτε σ' αρέσει είτε όχι. Εμένα μου άρεσε από την αρχή. Και περισσότερο η περιφέρειά της. Αποφεύγω καθημερινά να πηγαίνω στο κέντρο. Εδώ στην παλιά αφαλάτωση μου αρέσει περισσότερο να κάθομαι. Όταν πρωτοήρθα, πιάσαμε ένα σπίτι στην Άνω Σύρο, όπου μείναμε για τρεις μήνες. Το γεγονός ότι κατεβήκαμε στην πόλη και άρχισα να κυκλοφορώ σε αυτή την περιοχή ήταν και η αιτία για να γίνει η συγκεκριμένη έκθεση”.

Θεωρείτε ότι ο κόσμος της Σύρου θα “αγκαλιάσει” τη δουλειά σας τόσο θερμά, όσο αγκάλιασε και εσάς από τον περασμένο Μάιο;

“Η τοπική κοινωνία έχει ενδιαφερθεί πάρα πολύ και θέλω να εκφράσω ένα τεράστιο “ευχαριστώ”. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω πολλούς χορηγούς. Έχω συνδιοργανωτές τον κ. Αντώνη Μαραγκό, του Siros travel ο οποίος είναι συνεχώς στο πλευρό μου, τον κ. Κώστα Νικολούζο και βεβαίως τους Βαγγέλη Τζώρτζη και Μάκη Μαυρίκο, με τους οποίους διατηρώ μια απίστευτη συνεργασία. Χαίρομαι πάρα. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δήμο Σύρου – Ερμούπολης και ιδιαιτέρως τον αντιδήμαρχο κ. Φώσκολο, ο οποίος ενδιαφέρθηκε και συμπεριέλαβε την έκθεση στις εορταστικές εκδηλώσεις. Αυτό αποτελεί μια επίσημη επιβράβευση από το δήμο, που πραγματικά είναι κάτι σπάνιο στην Ελλάδα”.