Πυροτεχνήματα νοήματα

Εικόνα Άννα - Τερέζα Δαλμυρά

Πυροτεχνήματα νοήματα

Αφού στο φινάλε της εκδήλωσης, άρχισα κι εγώ να τραγουδώ τον ύμνο... “Πατρινό καρναβάλι για πάντα έλα να μάθεις τι θα πει Πατρινός” μέχρι τη στιγμή που ένα πιτσιρίκι μεταμφιεσμένο “Ελλάδα” με πάτησε άθελά του.

Ξαφνικά, επανήλθα στην πραγματικότητα και τι να δω; Κατακόκκινος ο ουρανός από βεγγαλικά και πυροτεχνήματα. Ακριβώς επάνω από την οροφή του Δημαρχιακού Μεγάρου, είχε απλωθεί ένα τεράστιο σύννεφο κόκκινου καπνού που σε λίγα δευτερόλεπτα πύκνωνε ολοένα και περισσότερο από το πέταγμα ενός ακόμη πυροτεχνήματος. Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο... Τελειωμό δεν είχαν.

Και όλα, ξεκινούσαν από εκεί. Στην ταράτσα του Ιστορικού Δημαρχείου της πόλης. Εκεί όπου κατέληξε η παρέλαση των καρναβαλικών ομάδων και βραβεύθηκαν οι καλύτερες, οι πιο ευρηματικές κι εκείνες που μόνο με μία δεύτερη ανάγνωση ή με ελαφρώς παραφρασμένο το νόημά τους, μπόρεσαν να μας στείλουν το μήνυμα ότι όντως “το νινί σέρνει καράβι” κι εμείς ίσως να είμαστε λίγο χαμένοι στη μετάφραση των Αποκριών.

Κι ο νους μου, το βλέμμα μου και η ακοή μου, σταμάτησαν σε εκείνο το πιτσιρίκι. “Ελλάδα”. Ακόμη κι όταν εκείνο έτρεξε και χάθηκε από μπροστά μου, η εικόνα του μου γέννησε σκέψεις.

Απόλαυσα το καρναβάλι; Πήρα μηνύματα; Συμμετείχα ουσιαστικά;

Συνειδητοποίησα λοιπόν πως, το μόνο που με παρέσυρε ευχάριστα, ήταν η ανάγκη του κόσμου να γελάσει, να ξεχαστεί, να διασκεδάσει και να αφήσει έστω και για λίγες ώρες στην άκρη τα προβλήματά του. Χαμένοι όλοι εμείς στην καταιγιστική καθημερινότητα και τις εξελίξεις της, αντιλήφθηκα πως σε αυτό το Καρναβάλι, απλά χαζογελούσα. Χωρίς να αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η έκφραση στο πρόσωπό μου, δεν είχε περιεχόμενο να “ακουμπήσει”. Παρασυρμένη ίσως κι εγώ από τη “μετάφραση”, αναρωτιόμουν... Πώς ξεκινήσαμε με το άρμα του Γεωργίου Σουρή και καταλήξαμε με το “νινί” και τα πυροτεχνήματα; Είναι απορίας άξιον...

Και δε θα υποκριθώ ότι με θίγει η - τρόπον τινά – υφέρπουσα “δόση” σάτιρας... Όχι! Είναι ότι με ενόχλησε το επιδερμικό και το προκλητικό του πράγματος. Ότι έγιναν όλα για να γίνουν αφού στόχος μας είναι να εδραιώσουμε το Συριανό Καρναβάλι και να το μετατρέψουμε σε θεσμό.

Σε έναν θεσμό όμως, χωρίς προσανατολισμό και συγκεκριμένα βήματα; Χωρίς μέτρο και ουσία; Δίχως ψυχαγωγία και αληθινή σάτιρα, παρά μόνο με φτηνές ατάκες; Να θυμίζει την Ελλάδα του σήμερα, χαμένη κι αυτή στη μετάφραση των Μνημονίων και να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από εκείνο το πιτσιρίκι; Το μικρό παιδί που με ένα πανί και ένα καπέλο, έστειλε σίγουρα το δικό του μήνυμα.

Μας επέβαλε να σκεφθούμε πώς θέλουμε να είναι το Καρναβάλι στο νησί. Τι χαρακτήρα να έχει, πώς να πορεύεται αρμονικά με την πολιτισμική τοπική κουλτούρα και την ελληνική παράδοση, αλλά και πώς αυτό το Καρναβάλι θα αποδεικνύεται χρόνο με το χρόνο ένας θεσμός “ευεργετικός” για το νησί, αφού η ιστορία του θα αποτελεί “πρόσκληση” για επίδοξους επισκέπτες την περίοδο της Αποκριάς.

Μα πάνω από όλα, αυτό το πιτσιρίκι, μας καλεί να εξετάσουμε πώς πρέπει να είναι ένας θεσμός που πρωτίστως, θα σέβεται τους συμμετέχοντες αλλά... και τους απόντες. Που θα παρελαύνει παράλληλα με την εποχή, δε θα προσπερνά χωρίς σκέψη την καθημερινότητα των πολλών και δε θα προκαλεί με εκδηλώσεις – πυροτεχνήματα. Δε θα κάνει πως δε βλέπει εκείνο το πιτσιρίκι που μπορεί να μη συμμετείχε οργανωμένα σε ομάδα, γιατί η οικογένειά του δεν μπόρεσε να διαθέσει χρήματα για στολή ή γιατί οι γονείς του, προτίμησαν να προτείνουν στο σχολείο του, αντί της συμμετοχής στο Καρναβάλι, να διοργανωθεί μία μικρή γιορτή και τα έσοδα που θα συγκεντρωθούν, να διατεθούν για το φαγητό των μικρών μαθητών που έχουν πληγεί βαθιά από την κρίση.

Θα μου πείτε.. Φαρμακόγλωσσα κι εσύ τι περίμενες; Καρναβάλι ζήτησες! Δεν ξέρω τι περίμενα... Ίσως το αυτονόητο. Όσα χρήματα δαπανήθηκαν, έστω κι αν σε σημαντικό βαθμό προέρχονταν από χορηγίες, να αξιοποιούνταν κατάλληλα. Με σεμνότητα και φειδώ. Με σύνεση και σκέψη. Με στόχο και ουσία. Με σεβασμό στη δύσκολη εποχή που θέλει να μην υπάρχουν χρήματα για τη λειτουργία αθλητικών δομών και οίκων ευγηρίας, να αναζητούνται πόροι για την παροχή συσσιτίων και για τα παιδιά στα σχολεία και να απειλείται η υπόσταση προγραμμάτων που προσφέρουν παροχές στους ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας, εξαιτίας των πενιχρών χρηματοδοτήσεων.

Θέλω να πω πως, Καρναβάλι με “γεύση” Πάτρας ή Τυρνάβου έχουμε παρακολουθήσει. Και ήταν το αυθεντικό. Μία κακή απομίμηση τέτοιου Καρναβαλιού, είναι βέβαιο πως δεν έχει ανάγκη το νησί.

Σκέφτομαι όμως ότι... αν συνεχίσουν να πορεύονται έτσι τα “πράγματα”, μήπως “φύγω και πάω αλλού”, αφού εδώ “το νινί σέρνει καράβι” και “έκανε η μύγα κώλο κι έκλεψε τον κόσμο όλο”, θα προσχωρήσω “στο κόμμα των βαρελοφρόνων” και θα ζω στη δικιά μου “Φρερ – τοπία”.

Ή μήπως αυτή την πραγματικότητα δεν τη συναντήσω αλλού παρά μονάχα εδώ; Είμαι σίγουρη πως όχι...

Διαβάστε ακόμα