Φοβάται ο Γιάννης το θεριό

Της ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΣΥΛΙΒΑΝΗ

Ολοκληρώθηκε χθες με τη μαθητική παρέλαση, η επέτειος της εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου. Μέσα από τα μάτια των μικρών παιδιών, το δειλό τους βηματισμό, αλλά και μέσα από τα ανέμελα χαμόγελά τους, σκίρτησε για λίγο η καρδιά μας και το μυαλό μας ταξίδεψε. Μέσα από το αγέρωχο βήμα των μαθητών του γυμνασίου και του λυκείου, νιώσαμε για λίγο τη χαμένη εθνική μας περηφάνια. Την εθνική μας περηφάνια που τα τελευταία χρόνια έχει περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και για αυτό, κάποιοι έβαλαν το χεράκι τους.

Αυτοί που κάποια χρόνια πριν, συνέρρεαν στις πλατείες και συναγωνιζόντουσαν για το ποιος θα καταλάβει την καλύτερη θέση στις εξέδρες των επισήμων.

Όλοι αυτοί που έδιναν το βροντερό παρόν κουστουμαρισμένοι, γραβατωμένοι, πλασαριζόταν στις εξέδρες για να κερδίσουν την καλύτερη φωτογραφία, αλλά και το χειροκρότημα του κόσμου, αυτού του κόσμου που παραμύθιαζαν επί πολλά χρόνια.

Όλοι αυτοί λοιπόν οι “σωτήρες” του τόπου, της Ελλάδας, τώρα έχουν κρυφτεί στο καβούκι τους και δε τολμούν πλέον να εμφανιστούν ούτε σε μία εκδήλωση, όπως ήταν η χθεσινή.

Έχουν διαπράξει επί χρόνια τόσα πολιτικά “εγκλήματα”, που τώρα δε έχουν καν το ανάστημα και το θάρρος να βγουν και να αντικρίσουν στα μάτια τους πολίτες.

Αυτούς τους πολίτες που τους έχουν εξαθλιώσει, που καθημερινά τους στέλνουν όλο και πιο βαθιά στην ύφεση και στη φτώχεια. Αυτούς τους πολίτες που τους έχουν αρπάξει την εθνικής τους περηφάνια και τους έχουν μετατρέψει σε ζόμπι. Αυτούς τους τους πολίτες που τους έχουν καταδικάσει στη μιζέρια, που τους έχουν πάρει το χαμόγελο και την αισιοδοξία τους.

Όλοι αυτοί κρύφτηκαν χθες και προτίμησαν για άλλη μια φορά, ας θυμηθούμε και την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 2012, να μην εμφανιστούν στη Σύρο. Ο φόβος, ο κυριότερος παράγοντας της εξαφάνισης και όχι η ντροπή που πρέπει να νιώθουν, διότι σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι ακόμη και σήμερα ζουν στο δικό τους εξωπραγματικό κόσμο. Ότι δηλαδή έσωσαν τη χώρα από το βέβαιο θάνατο. Και αν είναι όντως έτσι, δηλαδή ότι η Ελλάδα οδηγούνταν στο θάνατο, αλήθεια όλοι αυτοί που τώρα το παίζουν εθνοσωτήρες, δεν είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση;

Ας βρούμε ως λαός το βηματισμό μας και ας σηκώσουμε το ανάστημά μας. Χρειάζεται δύναμη και θάρρος. Όμως έτσι και αλλιώς, το θάρρος το έχουμε σαν λαός μέσα μας. Απλά χρειάζεται να ξεθάψουμε και πάλι την εθνική μας υπερηφάνεια.

Και επειδή μιλάμε για εθνική επέτειο και εθνική υπερηφάνεια, μη ξεχνάμε το μεγαλειώδες “Όχι” των Κυπρίων πολιτικών πριν από μία εβδομάδα. Ένα “Όχι” που όλοι χαρήκαμε και χειροκροτήσαμε. Ένα “Όχι” που για μας τους υποταγμένους στα μεγάλα ξένα συμφέροντα, σήμαινε πολλά. Ένα “Όχι” που αυτοί οι ίδιοι πολιτικοί σήμερα το έκαναν “Ναι” και που ο Κυπριακός λαός καλείται να το πληρώσει και το τίμημα θα είναι μεγάλο.

“Είναι καλύτερα να αυτοκτονήσω μόνος μου, παρά να με σκοτώσουν άλλοι”, είπε ένας Κύπριος πολίτης. «Όταν κανείς πιστεύει και στον Θεό και στην Ελευθερία οι αριθμοί δεν έχουν πέραση πλέον. Οι Έλληνες που είναι πάντα λίγοι, επειδή πίστεψαν στην Ελευθερία αγωνίστηκαν και την απέκτησαν», είπε χθες ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, Χρυσόστομος.

Και αυτό τελικά χρειάζεται. Να πιστέψουμε στην ελευθερία.