Αφανής ήρωας

Εικόνα Άννα - Τερέζα Δαλμυρά

Αφανής ήρωας

Επανέλαβε την ερώτηση πολλές φορές. Πόσον ετών είναι ο άνθρωπος; “Τα ίδια”, απάντησα εγώ. “Που θέλεις να γνωρίζω...” πρόσθεσα θυμωμένα και νομίζω ότι μπερδεύτηκε ακόμη περισσότερο. “Αλήθεια δε γνωρίζω αλλά νομίζω ότι η ευγένεια δε διδάσκεται” τόνισα για ακόμη μία φορά με εκείνο το βλέμμα ενός ανθρώπου που έχει μαγευτεί από έναν άλλο Άνθρωπο με Α κεφαλαίο, ο οποίος τυγχάνει απλώς – ω μα τι διαστροφή στις ημέρες μας - να συμπεριφέρεται ως αληθινός κύριος. Κι επέμεινα κι εγώ να μιλώ για τον ευγενικό τρόπο του.

Ήταν πριν λίγες ημέρες όταν επισκέφθηκα μία έκθεση την ημέρα της βράβευσης ενός ιδιαίτερου προσώπου – σύμβολο λευτεριάς και πρότυπο αγωνιστικής ψυχής. Λίγο πριν την έναρξη της σύντομης τελετής, αφέθηκα κι εγώ λοιπόν, στην “αγκαλιά” της Ιστορίας κι άρχισα να ξεδιπλώνω τις παλιές εκδόσεις κάποιας εφημερίδας, συγκεκριμένος αριθμός φύλλων της οποίας, είχε λάβει επάξια θέση, σε ένα από τα ράφια που βρίσκονταν στο χώρο. Λάτρης των κίτρινων σελίδων, άνοιξα την πρώτη και... πριν προλάβω να διαβάσω καλά καλά τον τίτλο, άκουσα: “Συγγνώμη”, κι εγώ ασυναίσθητα κοίταξα τα πόδια μου αφού δε “θυμάμαι” να ένιωσα πόνο σαν αυτόν που αισθανόμαστε όταν μας πατά κάποιος, καθώς ήμουν απορροφημένη σε εκείνες τις παλιές εφημερίδες. “Ποιος να ζητά συγγνώμη;”, αναρωτήθηκα και μέχρι να αντιληφθώ ποιος είναι δίπλα μου και μου μιλά, άκουσα ξανά την ίδια φωνή να λέει: “Δημοσιογραφικό ενδιαφέρον παρουσιάζει κι αυτή η εφημερίδα κι εκείνα τα καταστατικά ίδρυσης του Συνδέσμου. Ό,τι χρειαστείτε είμαι στη διάθεσή σας”, συμπλήρωσε και ώσπου να γνέψω καταφατικά με το κεφάλι μου και να ψελλίσω “ευχαριστώ”, ο κύριος είχε απομακρυνθεί με την ίδια διακριτικότητα που με είχε πλησιάσει - ανάμεσα σε αρκετό κόσμο - για να με βοηθήσει στην “ανάγνωση” της έκθεσης.

Πέρασε η ώρα και ο ίδιος άνθρωπος, λίγο πριν το πέρας της βράβευσης, κλήθηκε να μιλήσει για το περιεχόμενό της. Στο σύντομο και περιεκτικό λόγο του, ομολογώ ότι εκτός από σημαντικές πληροφορίες για το συγκεκριμένο και προς έκθεση αρχειακό υλικό που παραχώρησε στο Μουσείο ο τελευταίος εν ζωή αντιστασιακός του Συνδέσμου, οι παρευρισκόμενοι διδαχτήκαμε μαθήματα Ιστορίας για τον τόπο, ελληνικής γλώσσας αλλά και ειλικρινή ευγένεια, προσφορά και ουσιαστική αγάπη για το αντικείμενο της δουλειάς του.

Και σα να μην έφταναν τα παραπάνω, μετά τα λεγόμενά του, ο ίδιος προσφέρθηκε να πραγματοποιήσει μία ξενάγηση στους χώρους του Μουσείου. Παρατηρώντας τον, διαπίστωσα ότι μιλούσε με τόση ευλάβεια για τη δουλειά που κάνει και κατέληξα κι εγώ σε ένα συμπέρασμα. Αυτός ο Άνθρωπος, είναι ο ιδανικός και βρίσκεται στην κατάλληλη θέση.

Μόνο έτσι θα μπορούσε να ερμηνευθεί ο λόγος για τον οποίο βλέποντας ένα νέο άνθρωπο να ψάχνει τα ντοκουμέντα της εποχής εκείνης, τον πλησίασε προτρέποντάς τον να δει και κάτι ακόμη. Να εστιάσει στο περιεχόμενο της έκθεσης και να διαβάσει την ουσία των γεγονότων.

Κι εγώ, ως άνθρωπος που “χάνει” εύκολα τον ειρμό του σε “μονοπάτια” ερωταπαντήσεων, άφησα το μυαλό μου να “ταξιδέψει” αλλού. Έχοντας ως παράδειγμα αυτόν τον κύριο, αναρωτήθηκα... Πόσο δύσκολο είναι να σκεφθούμε άραγε, όλοι εμείς, πόσο βελτιωμένη θα ήταν η καθημερινότητά μας, αν καταφέρναμε να “τοποθετήσουμε” τελικά τους κατάλληλους Ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις; Και εννοώ να κάνουμε το αυτονόητο. Να επιλέξουμε τους άριστους, για τα άριστα, τους καλούς για τα καλά, τους αγαθούς για τα αγαθά... Κι αν αυτά είναι δύσκολα, το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πράξουμε είναι να ξεχωρίσουμε τους ουσιαστικούς για την καθημερινότητά μας.

Αν λοιπόν υπάρχει ένας λόγος που αξίζει να επισκεφθεί κάποιος αυτή την έκθεση, αυτός δεν αφορά μόνο στο περιεχόμενό της αλλά και στο ανθρώπινο δυναμικό της. Αν αυτή η έκθεση προσφέρει γνώση, είναι γιατί “γεννήθηκε” από αγάπη και αφοσίωση, μελέτη και αξιολόγηση, προσφορά και συνειδητοποίηση του αληθινού.

Θα μου πεις και με απλή ευγένεια θα εξανεμιστούν ως δια μαγείας όλα όσα σε ενοχλούν σε αυτόν τον κόσμο; Θα λάβει τέλος η οικονομική ύφεση ή θα πάψει να πεινά ο διπλανός σου; Θα αλλάξει εικόνα το νησί ή ξαφνικά θα αντικατασταθούν όλοι οι ματαιόδοξοι που περισσεύουν στον τόπο με τους ονειροπόλους ή τους τεχνοκράτες; (δική σου η επιλογή!)“Σύνελθε και προσγειώσου!”, θα μου επισημάνεις, “τραβώντας μου ίσως και το αφτί”.

Και θα ρθει η ώρα που ως ξεροκέφαλη θα αρνηθώ: “Όχι! Δε θα αλλάξουν όλα τα κακώς κείμενα έτσι απλά. Αλλά ας ξεκινήσουμε από κάπου...”, θα σου απαντήσω. Τουλάχιστον, ας σεβαστούμε ο ένας τον άλλον, ας επικοινωνήσουμε κι ας συνεννοηθούμε πρώτα και που ξέρεις; Βλέπουμε... Άλλωστε για εκείνους τους αφανείς ήρωες ζούμε, όλους αυτούς που θα μας φωτίσουν το σκοτεινό χαμένο δρόμο. Ας κάνουμε την αρχή. Τουλάχιστον, ας μιλήσουμε για εκείνους κι ας τους προβάλουμε. Υπάρχουν κι αυτοί, έτσι κι αλλιώς!

Διαβάστε ακόμα