Αφανείς ήρωες

Εικόνα Δέσποινα Συλιβάνη

Της ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΣΥΛΙΒΑΝΗ

Ήλιος, γαλανός ουρανός....ανοιξιάτικες μυρωδιές πλημμύρισαν την ατμόσφαιρα. Μία ανάσα πριν από το καλοκαίρι.

Γαληνεύει η ματιά και η ψυχή. Ο μουντός χειμώνας πέρασε και ένα αχνό χαμόγελο σκάει στα πρόσωπά μας.

Το μυαλό αρχίζει να ταξιδεύει, να παρασύρεται και η διάθεση με μιας φτιάχνει.

Το μεγαλείο της άνοιξης κατακλύζει ακόμη και τους πιο προβληματισμένους.

Η θέα από το παράθυρό του γραφείου μου, είναι μαγευτική, δημιουργώντας την έντονη αίσθησης της απόδρασης.

Δυστυχώς όμως, μια επιπόλαια ματιά στην οθόνη του υπολογιστή μου, με επαναφέρει στην ωμή πραγματικότητα. Τα προβλήματα αμέτρητα, δεν ξέρεις τι να πιάσεις και τι να αφήσεις.

Τι καλά που θα ήταν να ήμουν σε θέση να μεταφέρω στους πολίτες αυτού του νησιού, ότι επιτέλους λύθηκε ένα πρόβλημα, έστω ένα από τα εκατοντάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Αλλά, μετά σκέφθηκα ότι και αλήθεια να ήταν, κάποιοι θα το περνούσαν για πρωταπριλιάτικο ψέμα. Και έτσι είναι, διότι είναι τέτοια η κατάσταση που δεν πρόκειται, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, να δούμε φως στον ορίζοντα.

Μέσα σε αυτές τις σκέψεις και δικαίως θα μου πείτε, εξανεμίστηκε κάθε επιθυμία για απόδραση και προσγειώθηκα και πάλι.

Όμως δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ με κανέναν και τίποτα. Οι λέξεις γράφονται πολύ δύσκολα. Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω.

Η ώρα περνά, οι λεπτοδείκτες τρέχουν, εις βάρος μου φυσικά και

αποφάσισα να γράψω για ένα θέμα που πραγματικά πάνω σε αυτό έχω κάνει ολόκληρη διατριβή και δεν είναι άλλο από το θέμα της υγείας στα νησιά.

Συγκεκριμένα, αποφάσισα να αναφερθώ στην τεράστια, ανεκτίμητη θα τη χαρακτήριζα, προσφορά του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού στις υγειονομικές μονάδες των Κυκλάδων. Είναι άλλωστε ένα απωθημένο χρόνων, μετά από τις εμπειρίες που αποκόμισα από το σύστημα, λόγω προσωπικού μου προβλήματος, στη Σύρο, αλλά και στην Αθήνα.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες γιατρών. Η μία αφορά αυτούς που προτίμησαν να παραμείνουν και να υπηρετήσουν στα νησιά και η δεύτερη κατηγορία αφορά αυτούς που προτίμησαν τα μεγάλα νοσοκομεία του κέντρου. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο κατηγορίες είναι τεράστια. Στο νοσοκομείο ας πούμε της Σύρου, με όλα τα στραβά και τα ανάποδα που μπορεί να έχει μία μικρή υγειονομική μονάδα της επαρχίας, οι γιατροί είναι ανθρώπινοι. Δείχνουν αμέριστο ενδιαφέρον στους ασθενείς και είναι εκεί την ώρα που τους χρειάζεσαι. Σου χαμογελούν και σε προσέχουν, ακόμη και εάν εκείνοι μπορεί να μην είναι καλά ψυχολογικά. Το ίδιο ισχύει και για το νοσηλευτικό προσωπικό που ενώ πραγματικά βιώνουν δύσκολες στιγμές, στέκονται ως “φύλακας άγγελος”.

Στα μεγάλα νοσοκομεία του κέντρου, υπάρχει ένα άλλο καθεστώς. Είσαι απρόσωπος. Οι γιατροί, οι περισσότεροι, το έχουν δει αλλιώς και δεν υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως εξαιρέσεις υπάρχουν και στο νοσηλευτικό προσωπικό, το οποίο είναι εκείνο που χτυπιέται περισσότερο.

Εν κατά κλείδι, πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας από τους τυχερούς που υπάρχει αυτή η υγειονομική μονάδα στο νησί και στη οποία υπηρετεί αυτή η πάστα των ανθρώπων. Πρέπει να θεωρούμαστε τυχεροί, διότι οι γιατροί που υπηρετούν στα Κέντρα Υγείας των νησιών είναι πραγματικοί ήρωες.

Για αυτούς τους λόγους πρέπει να σταθούμε και οι ίδιοι στο ύψος των περιστάσεων και να προασπίσουμε με κάθε τρόπο την ύπαρξη αυτών των υγειονομικών μονάδα, αλλά και την ύπαρξη του ανθρώπινου δυναμικού τους.

Διαβάστε ακόμα