Αόρατοι αιρετοί

Και μετά... μιλάτε για εμμονές! Χρεώνετε όλο το φταίξιμο στον μοναδικό, αιώνιο και ριζωμένο “εραστή” της πόλης, του καταλογίζετε εμπάθεια και τάσεις συγκεντρωτικές, υπεραμύνεστε πως έχει επιλεκτική ακοή, όραση και μνήμη και πως τέλος πάντων, δε βλέπει πέρα από τον ορίζοντα που του φανερώνει το παράθυρο του γραφείου του.

Αποδέχεστε δηλαδή ότι δεν υπήρξατε ποτέ. Τι κι αν η ψήφος δεν ανήκει σε εσάς αλλά σε εκείνους που σας επέλεξαν για να μεριμνήσετε για την περιοχή τους, τι κι αν την ιδιότητά σας ως αιρετοί τη χρωστάτε σε κάποιους που σας πίστεψαν με σκοπό να προωθήσετε τα ζητήματα που “στοιχειώνουν” περιμετρικά το νησί, εσείς σαν άλλοι “εραστές” της σιωπής, επιμένετε... αόρατοι!

Τους είδα. Αυτούς που εκπροσωπείτε, τους είδα! Τους μίλησα και τους άκουσα! Σας συνάντησαν είπαν τυχαία στο δρόμο και σας κάλεσαν σπίτι τους μέχρι να βρουν το κουράγιο να σας μιλήσουν. Βλέπετε, θέλησαν να σας παραπονεθούν ευγενικά, μα δεν είχαν να σας προτείνουν να τους συνοδεύσετε σε κάποιο αξιόλογο πολιτιστικό γεγονός της περιοχής. Έτσι, όπως υποστήριξαν, θα μετριαζόταν ο πιθανός θυμός σας για όσα θα έθιγαν και όσα θα ακούγατε. Ντράπηκαν και σας προσκάλεσαν στην αυλή τους, στην οποία εσείς περάσατε μετά από το ξεχορτάριασμα του παντελονιού και της φούστας σας. “Διάολε”, αναρωτηθήκατε, “μα τι γίνεται με τόσα χόρτα δίπλα στο δρόμο;”. Σας ρώτησαν τι θα πιείτε και από διακριτικότητα, απαντήσατε, “Νερό, παρακαλώ” και σας προσέφεραν κάτι που θύμιζε ξεθωριασμένη πορτοκαλάδα γιατί σας κλήρωσε η τυχερή ημέρα και εκτός αυτού, σε περίοδο κρίσης ήταν ό,τι πιο φθηνό είχαν, μετά από την αδυναμία τους να χρησιμοποιήσουν το μηχάνημα της περιοχής αφού εκείνη η σχισμή που δέχεται τα ευρώ, “βγήκε off” για πολλοστή φορά. Επέμειναν ωστόσο, να σας κεράσουν ένα λουκούλειο γεύμα με προϊόντα του κήπου τους. Αράντιστα και φυτεμένα δίπλα σε “ακατοίκητους” ακόμη από “λιπάσματα” χώρους. Πέρασε λίγο η ώρα και σας συνόδευσαν μέχρι το αυτοκίνητό σας με φακό, γιατί είχε κάνει την εμφάνισή του το σούρουπο και δεν ήθελαν να σκοντάψετε πουθενά. Δημόσια πρόσωπα άλλωστε, πώς γίνεται το φεγγάρι – και μόνον αυτό - να μη φωτίζει τα “βήματά” σας; Και λίγο πριν επιβιβαστείτε στο αυτοκίνητό σας, βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν και το παιδί τους από το δρόμο που έπαιζε, δίπλα από εκείνη την αλλόκοτη παιδική χαρά – θυμάστε - με τη μαγική κούνια χωρίς κάθισμα και την τσουλήθρα με τα διάφανα σκαλοπάτια.

“Χάρηκα που ειδωθήκαμε ξανά”, σας απηύθυναν οι οικοδεσπότες και γείτονές σας λίγο πριν σας αποχαιρετήσουν από εκείνη την τυχαία συνάντηση. “Ελπίζω να περάσατε όμορφα”, τόνισαν με φειδώ, σύμφωνα με όσα μου ανέφεραν και αποφάσισαν να σιωπήσουν τελικά. “Οι δειλοί!”, σκέφθηκα εγώ. Δεν έβρισκαν το θάρρος λένε να σας μιλήσουν και να ξεστομίσουν τα παράπονά τους για όλα τα προβλήματα της περιοχής τους. Κι εσείς απομακρυνθήκατε δίχως να γίνετε “κοινωνοί” της καθημερινότητάς τους.

Εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στην αγαθή σας βούληση, προσευχόμενοι στο Θεό ίσως και πιστεύοντας – ματαίως(;) – πως θα συνειδητοποιήσετε το ρόλο σας, σας καληνύχτισαν με ένα γλυκό χαμόγελο, ευχόμενοι ότι θα εκπληρώσετε επιτέλους τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις, για τα οποία υπεραμυνόσασταν πως θα λύσετε και γι αυτό - και όχι για το μεγάλο σας σόι -, είχατε αποσπάσει στις προηγούμενες εκλογές “douze points”.

Και σα να μην έφτανε ο χρόνος που “έχασα” για να ακούσω - απλά - το χρονικό της επισκέψεώς σας, χωρίς να πάρω καμία πληροφορία για τα υφιστάμενα προβλήματα, μετά συνάντησα κι εσάς. “Τρωγόμουν” και θέλησα να σας ρωτήσω τι κάνουν τα αόρατα περίχωρα της πόλης. Δεν τόλμησα όμως, καθώς... Σας είδα σκεπτικούς να παραμιλάτε και να λέτε, ότι ο ρόλος σας είναι αποκλειστικά γνωμοδοτικός. Με προκαλέσατε ξανά, αφού δεν πείσθηκα για τις αγνές σας σκέψεις που συναντούν εμπόδια και παραπέμπονται στις καλένδες, όπως σκέφτεσθε. Μετά, αντιλήφθηκα ότι, εν τέλει, δε συνάντησα εσάς, αλλά τη σκιά σας. Και δεν άντεξα άλλο. Φώναξα! Σας είπα αυτό που δε χωρούσε να παραμείνει στον νου μου. Θυμάστε; Εκείνο που είχε γράψει ο θεατρικός συγγραφέας, Μολιέρος: “Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι’ αυτό που κάνουμε αλλά και γι’ αυτό που δεν κάνουμε”.

Ξημέρωσε 4η του Απρίλη. Σας συνάντησα ξανά... Σκεπτικούς, να πλησιάζει καλοκαίρι, να αναλογίζεστε τις ευθύνες σας και... ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑ!