Μια φορά και έναν καιρό

Μια φορά και έναν καιρό

Εικόνα Δέσποινα Συλιβάνη

Η ιστορία τελικά κάνει κύκλους. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα πριν από

μερικές ημέρες, όταν ήρθαν στο μυαλό μου θύμησες παλιές.

Στα μικράτα μου, είχα την “τύχη” να βιώσω το “μεγαλείο” του εκπαιδευτικού συστήματος, ενός συστήματος που μετά από πολλά χρονιά ξανακάνει την εμφάνισή του, κάτω από τις επιταγές της Τρόικας.

Συγκεκριμένα, στο δημοτικό σχολείο στο οποίο πήγα, οι τάξεις έκαναν δύο-δύο μάθημα. Η πρώτη δημοτικού με τη δευτέρα, η τρίτη με την τετάρτη δημοτικού και η πέμπτη με την έκτη. Δύο, δύο τάξεις λοιπόν με ένα δάσκαλο φυσικά, η κάθε μία. Αυτή ήταν η κατάσταση που επικρατούσε στο 5ο δημοτικό σχολείο στην περιοχή του Αξού.

Μπορώ δε να καταθέσω, ότι η κατάσταση δεν ήταν και η καλύτερη. Τα παιδιά μέσα σε κάθε τάξη πολλά, οι ώρες των μαθημάτων μοιρασμένες, με τον εκπαιδευτικό να καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες, προκειμένου και να κρατάει τις ισορροπίες, αλλά και για να προλαβαίνει να παραδίδει τα μαθήματα.

Και καλά το τμήμα της πρώτης και της δευτέρας, που τα μαθήματα ήταν σχετικά πιο απλά. Το μεγάλο πρόβλημα εντοπιζόταν στις μεγαλύτερες τάξεις, όπου το βάρος της ύλης ήταν μεγαλύτερο. Κατάσταση αλαλούμ δηλαδή, με τους εκπαιδευτικούς, σημειώνω και πάλι, να κερδίζουν στα σημεία. Και ναι, έστω και αργά, διότι έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια από τότε, αξίζει μέσα από αυτή τη στήλη να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους εκπαιδευτικούς που υπηρέτησαν το 1980 στο 5ο δημοτικό και που πρώτα από όλα μας δίδαξαν ήθος. Αυτοί λοιπόν οι εκπαιδευτικοί, με επικεφαλής τον αείμνηστο Κώστα Ζερβάκη, έδωσαν τη δική τους μάχη στο εκπαιδευτικό σ ύστημα.

Από τότε τα πράγματα στην εκπαίδευση άλλαξαν. Σαφώς έγιναν βήματα προόδου, χωρίς όμως να ποτέ το σύστημα να έχει πιάσει το “άριστα”. Υπήρξαν σκαμπανεβάσματα, κάποιες αλλαγές άνευ ουσίας, με το σύστημα να συμβαδίζει πάντοτε με αυτά που είχε το κεφάλι του ο εκάστοτε υπουργό Παιδείας.

Με αυτά και με εκείνα, φτάσαμε στο σήμερα, όπου και η εκπαίδευση, θυσιάζεται στο βωμό της πολιτικής της Τρόικας. Το σύστημα οδηγείται και πάλι πίσω, στα χρόνια εκείνα που μόνο οι ευκατάστατες οικογένειες μπορούσαν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, με τις σχολικές μονάδες να υποβαθμίζονται και με τους εκπαιδευτικούς να εξαθλιώνονται.

Αλήθεια τι θα συμβεί εάν από τον επόμενο Σεπτέμβριο, από την επόμενη σχολική χρονιά δηλαδή, τα δημοτικά σχολεία της Σύρου θα υποβαθμιστούν, σύμφωνα με την εγκύκλιο “φωτιά” του υπουργείου Παιδείας που έφερε στο φως της δημοσιότητας, η “Κοινή Γνώμη”;

Μπορεί κάποιος να φανταστεί πως θα είναι τα παιδιά μας να παρακολουθούν μάθημα μέσα σε μία αίθουσα, όπου θα έχουν στοιβαχτεί στην ουσία δύο τάξεις; Διότι σε αυτό το μοντέλο στοχεύει το αρμόδιο υπουργείο και επαληθεύεται αυτό που πολλοί αναφέρουν, ότι γυρίζουμε στις δεκαετίες του 1950-60.

Η ιστορία κάνει κύκλους και δυστυχώς επαναφέρει πράγματα και καταστάσεις, οι οποίες θα έπρεπε να είχαν χαρακτηριστεί ως επικίνδυνες και ανεπιθύμητες. Ας προστατέψουμε την παιδεία, για το καλό των παιδιών μας ρε γαμώτο.

Διαβάστε ακόμα