Γαβ, βρε γαϊδαράκο, γαβ

“Θα σταματήσεις επιτέλους να μου τρως τα αγγούρια;” ρώτησα έξαλλος τη φίλη μου η οποία, κάθε φορά που έβλεπε να τοποθετώ μία φέτα επάνω στα μάτια μου, την έκλεβε και την καταβρόχθιζε.

“Δεν μπορώ”, απάντησε ενοχικά. “Έχω λιγούρα”.

“Ναι, αλλά επειδή τα λαδερά φασολάκια της μαμάς μου δεν ενδείκνυνται για τα πρησμένα μάτια, μάζεψε τα χέρια σου”, τόνισα απειλητικά.

Από τότε που μετακόμισα στο νέο μου σπίτι, δεν έχω καταφέρει να κοιμηθώ με την ησυχία μου. Σηκώνομαι το πρωί και είμαι σαν να με έδερνε ολονυχτίς ο Μιχάλης Ζαμπίδης, παρέα με τον Mc Allister. Άσε, που το εγκεφαλικό μου σύστημα κουδουνίζει, όπως κάθε Πάσχα στην εκκλησία, μετά το “Χριστός Ανέστη” του παπά. Προχωράω στα δωμάτια και σκύβω “για να μη φάω καμιά στρακαστρούκα”.

“Άντε πάλι, η κορυφαία του χορού”... με χλεύασε η φίλη μου. “Τι νέα τραγωδία σε ταλανίζει τώρα”;

“Ειρωνεύεσαι, γιατί εσύ δεν έχεις πάνω απ' το κεφάλι σου τα 101 σκυλιά της Δαλματίας”, απάντησα ενοχλημένος.

“Σε κυνοκομείο μετακόμισες;” απόρησε, καθώς δεν φανταζόταν ότι μια γραφική και ήσυχη γειτονιά στο κέντρο της Ερμούπολης - με τα περιστέρια να τιτιβίζουν κάθε πρωί και τους κατοίκους να καθαρίζουν ευχάριστα τις κουτσουλιές από τα μπαλκόνια τους, ανταλλάσσοντας συγχρόνως γλυκές καλημέρες- θα μετατρεπόταν τα ξημερώματα σε “πλατεία Εξαρχείων”.

“Περνούν τα ΜΑΤ”; αναρωτήθηκε με γουρλωμένα μάτια.

“Όχι, ο γάιδαρος του δήμου και μαζεύει τα σκουπίδια από τις πόρτες”.

Το απλανές βλέμμα της υποδείκνυε ότι είχε χαθεί στη μετάφραση και δικαιολογημένα, γιατί η συγκεκριμένη ιστορία ήταν σαν να έχει βγει από κωμωδία του Αλμοδοβάρ.

Όλα ξεκίνησαν, όταν ένας γείτονας επέστρεψε στο πατρικό του, αγκαζέ με τον οξύθυμο σκύλο του, ο οποίος δε θέλει να βλέπει ούτε ζωγραφιστό το γάιδαρο της υπηρεσίας καθαριότητας. Κάθε φορά που περνάει από κει με τον υπάλληλο, για να πάρει τις κρεμασμένες τσάντες και να τις ρίξει μέσα στα κοφίνια, το τρίχωμα του σκύλου σηκώνεται “κάγκελο” και ο ίδιος με τη σειρά του, αρχίζει να ξεσηκώνει όλη τη γειτονιά στο πόδι. Γιατί με τη λύσσα του, δίνει το παράδειγμα και στα υπόλοιπα τετράποδα της περιοχής τα οποία ενώνουν τα γαβγίσματά τους για να είναι ακόμα πιο ηχηρή η κατακραυγή του Κυρ - Μέντιου.

“Ο σκύλος βρίσκεται στο δρόμο”; ρώτησε συγχυσμένη η φίλη μου.

“Όχι, είναι μέσα στο σπίτι. Δε βλέπει τίποτα, απλά αισθάνεται ότι κυκλοφορεί έξω κάτι μεγάλο και αναστατώνεται” εξήγησα, σαν να πρόκειται για κάτι απολύτως φυσιολογικό.

“Ισχύει”, σχολίασε εκείνη. “Έχω παρακολουθήσει σχετικά ντοκιμαντέρ”.

Το θέμα μας βέβαια δεν είναι ούτε το μέγεθος του γαϊδάρου, ούτε τα προσοντούχα ανατομικά άκρα του. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να μελετήσουμε για ποιο λόγο το σκυλί έχει εμμονή μαζί του και του “επιτίθεται”, από τη στιγμή που το ίδιο προσπαθεί να κάνει ένα καλό, προκειμένου να μην κολλήσει η γειτονιά τον τύφο και την πανούκλα. Εφόσον, δεν υπάρχει πρόσβαση για κάποιο όχημα, θα πρέπει όλοι να συνηθίσουν σιγά-σιγά στην ιδέα ότι ο “γάιδαρος” είναι η μόνη λύση στην παρούσα φάση, εκτός κι αν ο δυσαρεστημένος “σκύλος” θέλει να πάει να “πετάξει τα σκουπίδια του στον πλησιέστερο κάδο”.

Ωστόσο, πολλές φορές το “γάβγισμα” φαίνεται πιο εύκολο για να αποδείξεις την παρουσία σου και ότι δεν αφήνεις να πέσει τίποτα κάτω. Βέβαια, το ίδιο εύκολο είναι να χαθεί και το μέτρο, με αποτέλεσμα να γίνεις με την αλλόκοτη συμπεριφορά σου πιο “γάιδαρος” και από τον ίδιο τον γάιδαρο, γιατί έχεις πετύχει να εκμηδενίσεις τελείως το ρόλο του και να τον στήσεις ηθελημένα στον τοίχο. Τι κι αν εσύ επικαλείσαι συνεχώς το μότο “ο γάιδαρος βόσκει εκεί που τον δένουν”...; Το κακό έχει γίνει. Αλλά η πλούσια λαογραφία μας δε σταματά εκεί και υπογραμμίζει ότι “όποιος παίζει με το γάιδαρο, κλωτσιά έχει να φάει”.

“Ημερολόγιο τοίχο κατάπιες, Χριστιανέ μου;” με επανέφερε στην πραγματικότητα η φίλη μου. “Τι έχει γίνει τελικά με το σκυλί; Θα το “απελάσουν” από τη γειτονιά”;

Η αλήθεια είναι ότι ο ιδιοκτήτης του έχει κάνει τα πάντα. Το σέρνει όλη μέρα στους δρόμους για να κουραστεί και το βράδυ να πέφτει ξερό για ύπνο ή πηγαίνει και συγκεντρώνει τα σκουπίδια στην αντίθετη πλευρά της γειτονιάς για να μην περάσει το γαϊδούρι μπροστά από το σπίτι. Αλλά, τι να κάνει και αυτός όταν ο σκύλος του είναι “ξεροκέφαλος” και βρίσκει πάντα ευκαιρίες για να “γαβγίσει” παρασέρνοντας και τους φίλους του οι οποίοι είναι επίσης πολέμιοι σε οτιδήποτε “διαφορετικό”. Έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.

“Πάντως, κάθε εβδομάδα ασχολείσαι και με ένα ζώο” αγανάκτησε η φίλη μου.

“Τι να κάνω που έχουν μαζευτεί τόσα”; αναφώνησα.

“Άνοιξε μια φάρμα” απάντησε κυνικά και άρχισε να μαζεύει τις φράουλες που είχε φυτέψει εχθές στο facebook, πριν αρχίσουν να μαραίνονται.

“Με την κουβέντα, μου άνοιξε η όρεξη. Πάμε να φάμε μια αγγουροντομάτα”;

“Μέσα”.

ΥΓ. Στη Νίκη...